Beeld: Shutterstock
Voor Jacqueline was de keuze logisch: vriendin Wies had geen baarmoeder en eierstokken meer, en zij zelf vindt zwanger zijn heerlijk. En dus droeg en baarde ze vijf jaar geleden een kind voor Wies en Ronald. Alle drie vertellen ze hun verhaal.
Vandaag als laatste het verhaal van wensmoeder Wies.
Wies (42): “Biologisch is mijn dochter niets van mij, maar ik voel me honderd procent haar moeder. Voor Sophie is het niet meer dan logisch dat ik haar enige, echte moeder ben. Daar heeft Jacqueline vanaf dag één een belangrijk aandeel in gehad. Samen deden we de zwangerschapstest, bij Ronald en mij in de badkamer. En bijna elke dag kwam ik – vaak samen met Ronald, soms alleen – wel even langs om haar buik te aaien en naar het hartje te luisteren. De verloskundige hadden we duidelijk ingelicht over onze situatie. We hadden geen betere kunnen treffen; tijdens de controles sprak ze Ronald en mij evengoed aan als Jacqueline en Menno. Winkelen voor de babyuitzet liet Wies juist weer heel bewust alleen aan ons over, daar stond zij buiten, vond ze. Onze vriendschap was altijd al hecht, maar ik kan niet in woorden uitdrukken hoe groot mijn liefde is voor Wies. Ze heeft mijn moederschap mogelijk gemaakt. Daarvoor ben ik haar eeuwig dankbaar.
Het is grappig: hoewel Sophie genetisch 50 procent van Jacqueline is en uiterlijk best op haar lijkt, vertoont ze veel van mijn karaktertrekken. Haar grote gevoel voor overdrijving en dramatiek, bijvoorbeeld. Zo zie je maar: hoe een kind zich ontwikkelt is deels nature, maar voor een groot deel nurture. Van tevoren was ik best bang of ik me wel aan mijn dochter zou kunnen hechten zoals een biologische moeder.
Hoewel we hadden afgesproken dat Sophie de eerste anderhalf uur bij Jacq zou liggen, was ik degene die haar bij de geboorte aanpakte en doorgaf aan Jacqueline. Die paar seconden dat ik haar in mijn armen had, maakten voor mij al het verschil. In de anderhalf uur dat Sophie op haar draagmoeder lag, heb ik haar bovendien geen seconde losgelaten. Ik aaide haar voeten, telde haar tenen, aaide haar wangen en kuste haar hoofd – én dat van Jacqueline. Ronald deed hetzelfde. Het was een bijna surrealistische symbiose, zo liefdevol. Alleen Menno bleef op afstand. Hij was de enige buitenstaander, al voelde hij zich gelukkig geen moment buitengesloten.
Daar hebben we naderhand veel over gepraat. Nadat Jacqueline en Menno bij ons thuis waren vertrokken, voelde Sophie volledig van ons. Ze heeft bij ons in de co-sleeper geslapen tot ze bijna twee was. Dat Jacq nog drie maanden voor haar heeft gekolfd, vind ik een superkracht. Nee, het maakte me niet jaloers dat ik mijn dochter niet zelf kon voeden. Ik had ook voor kunstvoeding kunnen kiezen, maar ik was dankbaar dat Jacq dit voor onze dochter kon en wilde doen.
Ik was 34 toen ik baarmoederhalskanker kreeg. Een kinderwens hadden Ronald en ik al jaren, maar omdat het sinds mijn 28e al rommelde in mijn buik waarvoor steeds medische ingrepen nodig waren, stelden we onze wens noodgedwongen uit. Hoewel we qua leeftijd destijds nog in aanmerking kwamen voor adoptie, was dat zo makkelijk nog niet. Veel adoptieverdragen met andere landen lagen toen al aan banden en binnen Nederland was het al helemaal bijna niet mogelijk. Bovendien lazen we over problemen die adoptie op latere leeftijd van het adoptiekind met zich mee kan brengen. Wilden we dat risico echt nemen? Omdat ik geen baarmoeder én geen eierstokken meer had, was een draagmoeder de enige andere optie. Maar díe vinden is in Nederland zo mogelijk nog moeilijker dan adoptie.
Toen Jacqueline zich aanbood – we ze zaten stomweg samen aan een biertje – sprong ik bijna door het plafond van geluk. Maar het voelde dubbel, want tegelijkertijd werd ik overvallen door een onzekerheid die ik nog niet kende. Zou ik net zoveel van een niet-genetisch eigen kind kunnen houden als wanneer het bloedeigen zou zijn geweest? Zou Jacqueline de baby wel kunnen afstaan? En wat als ik heel jaloers werd op haar dikke buik?
Reken maar dat ik slapeloze nachten heb gehad van onze constructie. Mijn man ging een kind verwekken bij een van mijn beste vriendinnen. Wat als ze daardoor gevoelens voor elkaar zouden krijgen? Niet ondenkbaar, als je samen een kind maakt. Elke keer wanneer ik vroeg of Jacqueline echt zeker wist dat ze dit wilde, bleef het antwoord ja. Alle avonden die we met z’n vieren hebben zitten bomen, we zijn zelfs een midweek samen weggeweest, behoren tot de dierbaarste herinneringen die Ronald en ik hebben. Dat je zó onbaatzuchtig het grootste aan een ander kunt geven wat denkbaar is. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik daaraan denk.”
De ervaring van Jacqueline en Ronald kwam eerder al online.
Dit verhaal stond eerder in Kek Mama 3 2024.
Luna (29) had een pittige nacht op nieuwjaarsavond. Wat een gezellig begin van het nieuwe jaar had moeten zijn, eindigde in een complete ramp.
Niet iedereen heeft het geluk dat bij die man waar je op bent gevallen ook een leuke familie hoort. Veronique kan hierover meepraten. Zij en haar schoonzus liggen geregeld in de clinch en deze keer om een rekening van de stomerij.
Kinderfeestjes zijn vaak een bron van plezier, maar soms nemen die verrassingen wel heel bizarre vormen aan. Je stuurt je kind vrolijk naar een feestje, en wat krijg je terug? Een huisdier. Het overkwam Saïda.
Adam dacht dat het een gewone dag zou worden, totdat hij thuiskwam en ontdekte dat zijn partner, de moeder van hun drie kinderen, verdwenen was.
Een gepensioneerde basisschoolleraar geeft op het TikTok-account van haar dochters (@elenanico22) een belangrijk advies aan ouders. Ze deelt de grootste fout die ze vaders en moeders in de opvoeding heeft zien maken tijdens haar decennialange carrière. En het is simpeler dan je denkt.
We willen allemaal het allerbeste voor onze kleintjes. Maar als het om babyvoeding gaat, is de keuze soms overweldigend. Zelf maken of toch een van de ontelbare verschillende potjes? En hoe gezond zijn die kant-en-klare hapjes eigenlijk? In een nieuwe aflevering van Keuringsdienst van Waarde doken de makers in de wereld van babyvoeding en de […]
