Is de baby ineens tóch een meisje: ‘Haar naam kwam gewoon op het blauwe geboortekaartje’

Petra de Nooijer

18 juli, 2024 - 17:00

Leestijd: 4 minuten

Denise (26): “Drie jaar nadat ik een miskraam had gekregen werd ik eindelijk weer zwanger. Ongelooflijk blij waren we. Ik had geen voorkeur, maar dacht diep vanbinnen te weten dat het een meisje was. Een paragnost bevestigde dit. Ze zei: ‘Ik zie en ik voel een meisje.’ Bij de twintigwekenecho was zowel een ervaren echoscopist als een stagiair aanwezig. We spraken af dat zij het geslacht van de baby alleen op een papiertje schreven. Na de echoscopist mocht ook de stagiair onze baby nog beoordelen. Die zei nog grappend: ‘Als hij het geslacht verkeerd heeft, geef ik je nog gauw een nieuw briefje.’ Dat gebeurde niet.

Lees ook – Niet volgens het boekje: ‘Ik gaf een anti-gender reveal party’
 

Verrassing

Het papiertje leverden we af bij de bakker en die maakte voor ons een taart. Met een klein groepje familie sneden we deze aan, en wat bleek: de vulling was blauw. Mijn mond viel open van verbazing. Bij de taart lag het briefje van mijn echoscopist, waarop ook inderdaad stond dat het een jongetje was.

Ondanks mijn tegenstrijdige gevoel twijfelde ik geen moment aan deze uitkomst. Ik legde me er gewoon bij neer en ik vond het heerlijk om kleren te kopen en de babykamer in te richten. Ik koos blauw behang met witte sterren, blauwe gordijnen en ik kocht schattige blauwe jongenskleertjes. De geboortekaartjes met op de voorkant een blauw hartje lagen al klaar.

Ik heb in die periode tot de bevalling nog drie extra echo’s gehad om de groei te controleren. Telkens vroeg ik dan of het ‘nog steeds’ een jongetje was. Het toeval wilde dat de baby bij al die echo’s precies zo lag dat het geslacht niet te zien was.

Lees ook – Ruby: ‘Zou het stilgeboren kindje zich ongewenst hebben gevoeld?’
  

‘Zie je wel’

De bevalling verliep heel voorspoedig. Ik mocht de baby zelf bij me nemen, maar daarna schrok ik van de stilte. De baby huilde niet en iedereen stond elkaar maar aan te staren. Ik raakte bijna in paniek. Toen hoorde ik mijn man zeggen: ‘Maar dat zijn geen balletjes!’ De verloskundige bevestigde: ‘Het is een meisje.’ Ik dacht: is dat alles? Laat je me daarom zo schrikken? Wat ik ook dacht was: zie je wel. Toen we mijn ouders vertelden dat het een meisje was konden ze het niet geloven. ‘Doe normaal! Dat kan niet, vertel nou maar hoe hij heet’, zei mijn moeder. ‘Echt waar,’ zei ik, ‘ze hadden het verkeerd.’
 
Lees ook Niet volgens het boekje: ‘Ik vind het juist leuk als mensen denken dat mijn dochter een jongetje is’

Dominique

De meisjesnaam was niet moeilijk te bedenken. In plaats van Dominic werd het Dominique. Ze is in haar blauwe kleertjes mee naar huis gegaan en alles in haar kamertje wat blauw was hebben we zo gelaten. Haar naam kwam op het blauwe geboortekaartje en we hebben gewoon onze blauwe kinderwagen gebruikt. Als ik dan bij de bakker stond en er werd gezegd ‘wat een lief kereltje’, reageerden mensen nogal eens verbaasd op mijn toelichting dat het een meisje is.

Ik heb de echoscopist niet meer gesproken, maar dat hoeft ook niet. Ik had en heb daar geen behoefte aan. Hij stond bekend als enorm goed en ervaren en is inmiddels met pensioen. Later heb ik wel een gesprek gehad met de verloskundige. Haar verklaring was dat de baby enorm dikke schaamlipjes had en dat de navelstreng daartussen heeft gezeten.

Wat ik nu besef is dat ik meer mag vertrouwen op mijn gevoel. Mocht ik nog een kind krijgen, dan wil ik heus opnieuw het geslacht horen bij de twintigwekenecho, maar of ik het geloof? Dat zal vooral afhangen van mijn intuïtie.”

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.