Dat je niet bij de pakken neer moet gaan zitten als je geen werk hebt door het coronavirus, bewijst de Amerikaanse familiefotograaf Ute-Christin Cowan. Toen ze vanwege de maatregelen geen baby’s meer mocht fotograferen, bedacht ze iets geniaals.
Lees verder onder de advertentie
Niet alleen voor Cowan viel haar business stil, ook allerlei andere kleine bedrijven hebben het door het coronavirus moeilijk. ‘Ik wilde hen graag helpen om door deze zware tijden heen te komen’, vertelt ze. ‘Daarom bedacht ik een manier om hen te ondersteunen en tegelijkertijd te doen wat ik zelf het leukst vind: fotograferen.’
Lees verder onder de advertentie
It’s a baby…hotdog
Cowen belde dertien lokale restaurants op en vroeg ze naar een kenmerkend gerecht. ‘Sommige bezorgden het eten, bij andere restaurants moest ik het afhalen – op de stoep natuurlijk, op veilige afstand.’
Eenmaal thuis zette ze alle producten op een rij en bedacht ze creatieve manieren om ze aan te kleden. Daarbij putte ze uit haar archief – want haar specialiteit is natuurlijk het maken van schattige babyfoto’s. Mandjes, kleedjes, hartjes: alles haalde ze uit de kast om er iets moois van te maken. En het resultaat mag er zijn:
Lees verder onder de advertentie
Zelf is Cowan ook heel blij met het eindresultaat. Maar het beste van dit alles? ‘Dat was toch wel dat ik al die dingen kon opeten nadat ik de foto’s had genomen.’
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.