‘Echt leuke dingen kosten geen geld’

Bibejan Lansink

12 juli, 2020 - 12:02

Leestijd: 6 minuten

“Zes jaar geleden vond ik een klein, gezellig appartement om de hoek van ons oude huis. Ik vond het helemaal perfect: nu konden de kinderen makkelijk heen en weer pendelen tussen papa en mij. Zo doen we het dan ook al jaren: de ene dag zijn ze bij Bas, de andere bij mij.

‘En hij mijn duurste’

Ik behoor tot de twee procent moeders die alimentatie aan de vader betaalt. Als Bas en ik samen op een feestje zijn, stelt hij mij vaak voor als ‘zijn leukste ex’. Ik grap dan: ‘En hij mijn duurste.’ Zonder mijn financiële steun had hij niet in ons huis kunnen blijven wonen met de kinderen. Dat er voor hen zo min mogelijk veranderde, was mij alles waard. Daarom heb ik altijd de kinderopvang betaald; zo’n vijftien honderd netto per maand. De scheiding was mijn keuze, maar Bas blijft mijn grote liefde. Die laat je niet vallen. En omgekeerd had hij hetzelfde gedaan. Ik ben er trots op hoe wij het hebben aangepakt. Onze ouders maakten zich grote zorgen destijds, maar we wisten: wij kunnen dit. We zijn een avond met onze vaders in een café gaan zitten, hebben alles op viltjes gezet, een convenant van internet geplukt en klaar waren we. Dat we geen financiële zorgen hebben, maakt het een stuk makkelijker, besef ik. En er was geen ander in het spel, ook dat scheelt.

Hoog basissalaris

Mijn salaris bestaat uit een vast bedrag van drieduizend euro netto plus een maandelijks bonusbedrag. In een goed kwartaal kan die bonus oplopen tot vijfduizend euro netto. Omdat mijn basissalaris zo hoog is, voel ik geen druk. In mijn slechtste kwartaal kwam ik op 99 procent van mijn target. Daar kan ik dan nog wakker van liggen ook. Tegelijkertijd maak ik me geen illusies. Als je bij ons twee kwartalen slecht draait vlieg je er in het derde uit. Ik kan daar laconiek over zijn, omdat ik anderhalve ton op mijn spaarrekening heb staan. Dat dank ik aan mijn vorige baan waarin ik voor aandelen koos in plaats van een leaseauto. Toen dat bedrijf naar de beurs ging, kon ik cashen. Met de helft van dat geld heb ik een deel van mijn hypotheek van € 306.000 in een keer afgelost. Het andere deel raak ik niet aan – een vriend heeft het voor me belegd in groene aandelen.

Decadente leefstijl

Ik heb er lang een decadente leefstijl op nagehouden. Te lang. En dat terwijl ik opgroeide in een heel gewoon gezin. Veel verdienen gaat blijkbaar toch wennen. Ik ging rustig drie keer per week duur uit eten, en elke maand naar een dure kapper. Ik was zo iemand die op een daklozenkrantverkoper afstapt om te vragen waarom hij geen normale baan zoekt. Die het stiekem maar soft vond dat haar goede vriendin elk kwartaal vluchtelingen helpt op een Grieks eiland. Tot ze me op een middag vertelde over een moeder die samen met een peuter druipnat en volkomen uitgeput van een reddingsboot stapte en ik spontaan begon te huilen. Of het nou kwam doordat ik ouder word, ik weet het niet zo goed, maar ineens kwam het bij me binnen.

Lees ook – Bankrekening: ‘We hebben geen geld, maar wel de blauwe zee en de barbecue’ >

Ik heb eigenlijk alles al

Voor mijn veertigste verjaardag gaf ik een groot feest. Toen mensen me vroegen wat ik wilde hebben, besefte ik dat ik eigenlijk alles al heb. Ook dat was een moment van inkeer. Ik heb iedereen een vrijwillige bijdrage gevraagd. In de cadeaupot zat maar liefst vierduizend euro die ik doneerde aan een stichting die arme kinderen uit mijn postcodegebied een dagje uit bezorgt. Uiteindelijk zijn vier touringcars met kinderen een dag naar de duinen geweest. Daar werd ik zo gelukkig van – ik kan wel zeggen dat het mijn leven heeft veranderd. Nu probeer ik ook moeders van de school van mijn kinderen financieel een beetje te steunen. Deze week zijn we nog een goede fiets gaan kopen voor een vriendinnetje van Lisa, die naar de middelbare school aan de andere kant van de stad moet.

Heitje voor karweitje

Ook naar mijn eigen kinderen ben ik veranderd. Ik kocht altijd alles voor ze, misschien ook wel om het schuldgevoel over de scheiding te compenseren. Als ik ze nu iets geef moet daar iets tegenover staan, een heitje voor een karweitje. Kinderen willen vooral liefde, aandacht en een knuffel, veel liever dan geld. Het heeft mijn band met hen sterker gemaakt. Ik vertel ze dat niemand er als kind van droomt vluchteling te worden. Of junk. Twee keer per jaar leven we een week met z’n drieën van € 45 per week, net als een bijstandsmoeder. En als verwende collega’s op kantoor miepen dat de gratis iPad niet de juiste kleur heeft, of dat de verse granola op is, maak ik daar korte metten mee.

Een eind aan de omdedagregeling

Binnenkort verhuist Bas naar een goedkopere woning buiten de stad. Dan zal er een eind komen aan onze om­de­dag­regeling, maar ik ben dankbaar voor de tijd dat we dat wel zo hebben kunnen doen. Vanavond gaan we met zijn vieren uit eten, dat doen we elke maand. We willen met de kinderen bespreken hoe we de omgangsregeling straks gaan aanpakken. In de winst van de verkoop van ons oude huis hoef ik niet te delen: wel heb ik Bas gevraagd of hij een deel op de spaarrekeningen voor de kinderen wilde storten. Eerst grapte hij nog: ‘Huh, heb jij altijd de opvang betaald? Kan ik me helemaal níks van herinneren!’ Daar lachen we dan samen hartelijk om. Even later stuurt hij me dan een screenshot van het flink verhoogde spaarsaldo van de kinderen.

Wat nu?

Laatst zat ik te bedenken wat ik voor mezelf nog wens. Een man? Niet per se. Ik ben gelukkig met mijn leven zoals het is. Weet je wát ik graag nog eens zou willen? Een dag meevaren op zo’n gigantisch binnenvaartschip. Echt leuke dingen kosten geen geld.” Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.   Nog meer Kek Mama? Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >