Beeld: Getty Images
Linda raakte haar baan kwijt en vult nu het ene gat met het andere.
Linda (50), moeder van twee zoons (11 en 9).
“Toen ik vorig jaar scheidde van de vader mijn kinderen, raakte ik na vijftien jaar dienst ook mijn baan als directiesecretaresse kwijt. Ik kreeg weliswaar een flinke transitievergoeding van 20.000 euro mee, maar daar bleef na belastingaftrek nog maar 3000 euro van over. Het bedrag van de vergoeding werd door de belastingdienst bij mijn inkomsten van dat jaar opgeteld, waardoor ik opeens niet meer in aanmerking kwam voor toeslagen, zoals het kindgebonden budget en de eenoudertoeslag. Voor het eerst van mijn leven belandde ik in de WW en kelderden mijn inkomsten van 2400 naar 1400 euro netto per maand. Van mijn ex hoef ik niets te verwachten, hij heeft niks en kan dus ook niets bijdragen. Ik ben de kostwinner, dat is altijd zo geweest, ook toen we nog samen waren. Ik wist dus wat mij te doen stond: zo snel mogelijk weer aan het werk gaan.
Via een uitzendbureau vond ik snel een baan als interim officemanager voor vier dagen per week. Toen er in de zomer een maand lang geen werk voor me was, klopte ik opnieuw aan bij het UWV. Betalingen liepen vervolgens een aantal keer langs elkaar heen en ik moest tot twee keer toe een maand rondkomen zonder dat het UWV mij iets uitkeerde. Opeens moest ik op een houtje bijten en dat was ik niet gewend. Vooral in december, met de verjaardag van mijn jongste zoon en de feestdagen in aantocht, was dat heel stressvol. De vaste lasten, van circa 1450 euro per maand – exclusief boodschappen – kon ik niet meer betalen. Uiteindelijk kwam mijn moeder met het idee om een ketting van mijn oma en een een goudstaafje dat ze ooit als relatiegeschenk had ontvangen toen ze bij een bank werkte, in te ruilen voor geld. Ik zocht op internet naar wie mij het meeste voor het goud zou kunnen geven en wisselde het in bij een handelaar op Schiphol. Het voelde verdrietig om een ketting van mijn oma te moeten verkopen en ik vond het ook niet fijn om op mijn leeftijd bij mijn moeder aan te kloppen voor hulp, maar het was wel echt dé oplossing. Ik kreeg 1000 euro voor het goud: daarmee kon ik de hypotheek van 600 euro betalen en zonder stress de decembermaand doorkomen.
Inmiddels had het UWV laten weten dat ik 3000 euro te veel had ontvangen. Dat geld moest ik terugstorten. Dat betekent dat ik de komende tien maanden 300 euro per maand moet aflossen. In de 32 jaar dat ik nu werk, heb ik maar één keer mijn hand op moeten houden en dat is me meteen duur komen te staan. Dat voelt zuur, maar het is niet anders. In december had ik mezelf als doel gesteld om een vaste baan te vinden, eentje met veel zekerheid. Binnen no time vond ik een nieuwe baan als secretaresse bij een overheidsinstelling. Nu kan ik eindelijk weer een pensioen op gaan bouwen en ontvang ik ook extra’s, zoals een dertiende maand. Het idee dat ik nu weer een stabiel inkomen verdien is een enorme opluchting.
Nu ik vier dagen werk doe ik mijn best om mijn geldzaken weer helemaal op orde te krijgen, maar momenteel vul ik het ene gat nog met het andere. Als ik ergens een bedragje terugkrijg, van bijvoorbeeld de energienota, of als de kinderbijslag wordt gestort, gebruik ik dat meteen om het roodstaan op te heffen. Het voortdurende geschipper met geld zorgt voor een opgejaagd gevoel. Vroeger had ik nooit schulden, ik betaalde alle rekeningen altijd direct, nu open ik enveloppen soms niet eens. Ik heb last van uitstelgedrag, terwijl dat helemaal niet in mijn aard ligt. Ik ben het niet gewend dat ik geen geld te besteden heb en daar word ik onrustig van. Ik kan soms een hele nacht wakker liggen over hoe het anders moet. Het liefste sta ik nooit meer rood, ben ik schuldenvrij en zijn alle rekeningen altijd keurig op tijd betaald, maar ik moet nog even geduld hebben voor het zover is. Het besef dat ik daar geen invloed op heb, maakt me soms kwaad en opstandig, maar voor de jongens probeer ik mezelf altijd snel te herpakken. Niemand heeft er iets aan als ik somber of chagrijnig loop te doen.
Lees ook: Renate (48) leeft van de bijstand en allerlei toeslagen >
Dankzij mijn nieuwe salaris van 2135 euro netto per maand heb ik weer recht op het kindgebonden budget van 350 euro per maand. Dat geld gebruik ik om mijn schuld aan het UWV af te betalen. Ik heb twee bankrekeningen, op eentje sta ik aan het einde van de maand altijd rood – dat gat is ontstaan toen ik rond moest zien te komen met weinig geld. De 3000 euro die ik heb overgehouden aan de transitievergoeding staat onaangeroerd op mijn spaarrekening. Eens in de drie maanden sluis ik dat geld naar mijn betaalrekening, voor een verplicht positief banksaldo, om het daarna weer snel terug te storten op mijn spaarrekening.
Na het betalen van alle vaste lasten hou ik maandelijks zo’n 700 euro over om van te leven; dat geld gaat op aan boodschappen, benzine, iets leuks doen met mijn zoons en heel soms aan kleding. Ik moet nu echt zuiniger leven dan vroeger. Op allerlei manieren probeer ik daarom de kosten te drukken. De gaskachel in ons houten huis heb ik vervangen voor een veel voordeligere pelletkachel, die gestookt wordt op een soort houtkorrels. In de winter til ik driehonderd kilo van die pellets van de winkel naar mijn auto en daarna de schuur in. De kachel moet ook dagelijks worden schoongemaakt, dat vergt wel wat moeite, maar de pellets kosten slechts 350 euro per jaar en het scheelt 50 euro per maand op de energierekening, dus dat heb ik ervoor over. Ik ben alleen nog verzekerd voor het hoognodige, zoals de ziektekosten en de verzekeringen die verplicht zijn bij een eigen huis.
We genoten altijd enorm van lekker en goed eten, maar ik heb aan de jongens uitgelegd waarom er voorlopig geen biefstuk op het menu staat en wat vaker brood met ei. Ik geef minder geld uit aan nieuwe kleding of spullen dan vroeger. De jongens accepteren het en vragen gelukkig nooit ergens om. Soms word ik van al dat beknibbelen opeens wel heel opstandig en koop ik iets wat ik totaal niet nodig heb: een boek van 35 euro of nieuwe onderbroeken terwijl ik er al honderd heb. Downsizen: ik doe mijn best, maar heel makkelijk vind ik het niet.
Ik kan echt niet wachten tot ik mijn schuld afgelost heb, en er opeens weer 300 euro meer te besteden valt. Wat een rijkdom. Als ik weer eens lig te woelen ’s nachts zeg ik tegen mijzelf dat er betere tijden aankomen. Dat vooruitzicht maakt dat ik uiteindelijk toch met een wat geruster gevoel in slaap kan vallen. Alle sores met geld heeft ook iets positiefs opgeleverd: ik besef nog meer dan vroeger dat ik alleen de touwtjes in handen heb. Ik verdien nu veel minder dan voorheen, ik heb een wat saaiere baan, maar ik heb voor meer zekerheid gekozen, voor het opbouwen van een pensioen. Het is heel fijn om te weten waar ik aan toe ben.” Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan. Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Stap je vol optimisme het consultatiebureau binnen, blijkt je kind te mager, te wild of valt er wel iets anders aan te merken waardoor je met een ingestort moeder-ego het pand weer verlaat. Drie moeders delen hun ervaring.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Amber en Gijs hebben financieel niets te klagen, maar ze zijn het erover eens dat het compleet uit de hand is gelopen met Ambers uitgavenpatroon in de decembermaand: ‘Decemberuitgaven lopen uit de hand’.
Al voordat ze hem ontmoet had, wist Anusha dat Milan van avontuurlijke en extreme seks hield. Zelf is ze nu ook helemaal thuis in de wereld van het swingen en BDSM.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.