Bas verloor zijn vrouw aan borstkanker: ‘Mijn zoontje en ik missen haar elke dag’

Yvonne Brok

26 augustus, 2020 - 10:02

Leestijd: 6 minuten

Bas (49): “‘Mama, als je straks dood bent en je tussen de sterren zit, wil je dan af en toe knipperen zodat ik weet dat je me zoentjes stuurt’, zo nam Mac afscheid van zijn moeder. We waren op dat moment in Italië, in het tweede huis van haar ouders. Dat ze juist hier overleed, hadden we van tevoren niet zo bedacht. Achteraf denk ik dat ze onbewust voor Italië koos, zoals een kat een rustige plek zoekt om te sterven. Ze wilde geen eindeloze lijdensweg en zeker niet in een ziekenhuis sterven.
 

Borstkanker

Dat wist ik, want over de dood hadden we samen uitgebreid gesproken sinds ze ruim drieënhalf jaar daarvoor de diagnose borstkanker had gekregen. Na de ontdekking van de tumor in haar borst volgde binnen twee weken een verpletterend bericht: het was uitgezaaid. En niet veel later vertelde haar oncoloog dat de gemiddelde levensverwachting daarmee twee jaar was. We liepen naar buiten en wisten: we hebben geen tijd te verliezen.

Vanaf het begin zijn we zo open mogelijk geweest tegen onze zoon Mac. Met behulp van Nijntje-boekjes legden we uit waarom mama zo vaak naar het ziekenhuis moest en dat ze daar medicijnen kreeg om de kanker onder controle te houden. Dat de prognose twee jaar was, vertelden we met opzet nog niet. Wij konden zelf de tijd die we nog leken te hebben al niet overzien, laat staan dat Mac dat kon.
 

Bucketlist

Vanaf het moment van die prognose maakte Jette een bucketlist, gaven we een geweldig feest, woonden we drie maanden op Bali en ondertussen werd Jette in het ziekenhuis behandeld om zo lang mogelijk te kunnen blijven leven. Het voelde alsof we samen in een snelkookpan zaten. Alles wat we nog wilden doen moest nu. Dat, en het naderende onheil, legde in eerste instantie een gigantische druk op onze relatie. In de onmacht die we voelden raakten we elkaar bijna kwijt. Maar onze liefde zat diep en de basis was zo stevig dat we elkaar toch weer vonden en hechter werden dan ooit.
 

Trots

Jette greep alles aan; naast de reguliere behandelingen geloofde ze in rust in haar hoofd en lijf. Dus leefde ze zo gezond mogelijk en leerde ze op Bali mediteren. Die twee jaar werden er drieënhalf, de bucketlist werd afgevinkt en aangevuld. We verhuisden van een bovenwoning in de stad naar een boerderij op het platteland. Als ik terugdenk aan die tijd, kan ik niet anders dan trots zijn. Misschien waren we wel gelukkiger dan ooit, ondanks de mokerslag die ooit zou komen.

Jette werd geprezen om haar werk als journalist, ze blogde over haar leven op zondervonkgeenvuur en schreef haar eigen boek: Als je dit leest ben ik er nog. Ze schreef voor landelijke kranten en magazines en werd zelf geïnterviewd. Ik zat in het publiek toen ze aanschoof bij Humberto Tan om over het leven met een ongeneeslijke ziekte te vertellen. Haar levenslust spatte van het scherm. Na de uitzending gingen we ouderwets samen op stap in Amsterdam.
 

‘Het is goed zo’

Ergens in een kroeg aan de bar zei ze tegen me: ‘Ik heb gedaan wat ik wilde, zelfs meer dan dat. Het is goed zo.’ Ik keek haar aan en zag dat het klopte. Alles wat we vanaf dat moment nog zouden beleven, was meegenomen. Die gedachte gaf ons rust, want er komt een moment dat je je moet overgeven aan het onvermijdelijke.

Een paar maanden later waren we tien jaar getrouwd en gaven we een Wild West Wedding bij ons in de wei. We trouwden samen met Mac, dat was zijn grootste wens. Tot diep in de nacht dansten we met familie en vrienden. Die zomer maakte Jette een mooie reis met drie vriendinnen en vertrok ze nog een keer alleen naar Bali.

Daarna kon ze aan een trial in Brussel meedoen, want in het ziekenhuis hier was ze zogezegd uitbehandeld. Ik had hoop, terwijl Jette al lang aan haar lijf voelde of haar behandelingen effect hadden of niet. Die trial deed ze echt voor mij, Mac, haar ouders, voor iedereen die om haar gaf. Zelfs wist ze dat haar laatste fase was begonnen, want ook de trial kreeg geen grip meer op de kanker.
 

Lees ook
‘Mijn man overleed tijdens onze vakantie in Frankrijk’ >
 

Terugval

Een week voor we naar Italië zouden vliegen ging het zo slecht dat we de reis wilden afblazen. Jette kwam haar bed amper uit en had veel pijn. Maar op de dag voor vertrek kreeg ze zo’n oppepper dat we besloten alsnog te gaan, samen met haar ouders. De vlucht ging best goed, daarna kwam de terugval. Dachten we. Jette kreeg meer pijn en minder energie. Ze scharrelde een beetje rond het huis en genoot op het terras bij het huis van de zonsondergang. Het zilverkleurige licht op de olijfbomen zorgde voor een betoverend uitzicht.

Na twee dagen vroeg Mac aan zijn oma of mama vandaag of morgen dood zou gaan. Hij had het dondersgoed door, wij zagen wel dat het slecht ging, maar dachten nog in weken. Eerst wilden we zo snel mogelijk terug naar huis, tot ik haar oncoloog aan de telefoon had. Die adviseerde ons daar te blijven tot ze overleden was. Zo heb ik het Jette ook verteld: we blijven hier tot het voorbij is. Die duidelijkheid had ze nodig, hoe moeilijk het ook was. Die dag hebben we haar geen seconde alleen gelaten.
 

Laatste zoen

Tijdens een wake heb ik mijn afscheidsbrief aan haar voorgelezen. Dat voelde onnatuurlijk, maar toch ben ik blij dat ik het heb gedaan toen ze er nog was. Ik beloofde haar een tattoo van een zwaluw te zetten die ze eigenlijk zelf nog had gewild, met haar as. Toen ik een paar uur later doorkreeg dat het einde al nabij was, zijn we allemaal bij haar gaan zitten. De lieve woorden van Mac en zijn laatste zoen heeft ze bewust meegemaakt, dat was zo mooi. Hij werd vervolgens opgevangen door een oom die er ook was en ik ben met haar ouders bij haar gebleven tot ze de oversteek had gemaakt. Dat we juist daar waren, op die plek, met een klein clubje mensen, was bijna magisch.
 

Vallende sterren

De eerste zomer na haar overlijden gingen Mac en ik kamperen in de Alpen. Midden in de nacht liep ik vanaf het toiletblok terug naar onze tent en bleef staan om naar de heldere sterrenhemel te kijken en kort te mediteren. Ik concentreerde me op alle plekken in mijn lichaam en toen ik bij mijn hart aankwam, besloot ik mijn ogen te openen. Binnen een paar seconden waren er twee vallende sterren, in de vorm van een X. Voor mij een zoen van haar, zoals Mac haar heeft gevraagd. Het was zo bijzonder en mooi. Mac en ik missen haar elke dag, maar hebben het goed samen. Jette zit in ons hart en in een zwaluw op mijn linkerarm.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 10-2020.

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.