Bron: Getty
Er zijn soms schoonmoeders die graag hun eigen plan trekken. Zo ook de schoonmoeder van Anjelica. Ze had duidelijk gemaakt dat alléén haar vriend bij de bevalling mocht zijn, maar raad eens wie er opdook? “Ze was stilletjes de ziekenhuiskamer ingeslopen.”
Anjelica: “Mijn schoonmoeder heeft een sterke mening die ze niet onder stoelen of banken steekt. Toen we haar vertelden dat we in verwachting waren, nam ze meteen de touwtjes in handen alsof het haar eigen kind was. Ze begon een checklist te maken, er werd een appgroep aangemaakt waarin we haar konden updaten, ze stond bijna dagelijks op de stoep voor een baby-overleg en vond dat ze mee mocht beslissen over de naam. Iets wat ook vaak ter sprake kwam, was de bevalling. Daar moest en zou ze bij zijn.
Mijn schoonmoeder heeft altijd van een groot gezin gedroomd. Zelf kreeg ze maar één zoon, iets wat ze nooit helemaal los heeft kunnen laten. Ondanks dat hij inmiddels al in de dertig is, behandelt ze hem nog altijd als haar kleine baby. In het begin vond ik het wel aandoenlijk, die hechte band tussen moeder en zoon. Maar hoe langer we samen waren, hoe irritanter het werd. Bijna dagelijks stond ze op de stoep. Gewoon, zomaar. En als we op vakantie gingen, kocht ze zonder overleg ook een ticket. Toen we samen een huis kochten eiste ze een eigen sleutel. Het leek wel of ik een relatie had met mijn vriend én zijn moeder.
Iets waar mijn schoonmoeder enorm op gefocust was, was haar grote wens voor kleinkinderen. Had ik een broodje teveel op, dan lag haar hand al op mijn buik met de vraag of ik zwanger was. Dronk ik een keer geen wijntje, dan hield ze me de hele avond in de gaten. Mijn vriend en ik hadden absoluut een kinderwens, maar ik wist dat we eerst een goed gesprek over zijn moeder moesten voeren.
Mijn vriend begreep mijn irritaties en zorgen om onze toekomst. Ik wilde dolgraag een gezin stichten en zijn moeder mocht daar zeker onderdeel van zijn, maar het mocht wel een tandje minder. Hij beloofde met haar om tafel te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ze nam het verrassend goed op en hield zich de maanden erna rustig. Wat een verademing vond ik dat!
Toen ik zwanger werd, was ze in de zevende hemel. Hoe stil ze de afgelopen tijd was geweest, zo actief kwam ze weer terug. De hele dag door ontving ik berichten van haar. Dan had ze weer een checklist samengesteld, dan had ze weer een paar babyschoentjes gekocht, dan stuurde ze een tip door die ze online tegen was gekomen, dan was ze ongevraagd vaste oppasdagen aan het plannen. Nog voordat wij aan de babykamer waren begonnen, had ze bij haar thuis al een kinderkamer én speelzolder ingericht. Het hield niet op. Waar ze het meest naar uitkeek? De bevalling. Zij zou namelijk wel even samen met mijn vriend de navelstreng doorknippen, zei ze. Ik kreeg het steeds benauwder, want als ik iets niet wilde, was het mijn schoonmoeder aan het ziekenhuisbed.
Ze wilde samen met mijn vriend de navelstreng doorknippen
Mijn vriend en ik besloten dat we zo min mogelijk mensen bij de bevalling wilden hebben. Alleen hij, ik en een verloskundige. Geen ouders, geen oma’s en geen zussen. En dus ook zijn moeder niet. Dat viel bij haar niet bepaald in goede aarde. Ze barstte in huilen uit en heeft ons van alles verweten. We waren ondankbaar en waardeerden haar niet, vond ze. Toen we ook de babynaam, waar we over uit waren, niet met haar wilden delen, was ze er klaar mee. Een tijdje heeft ze weinig van zich laten horen, ik voelde me bijna schuldig. Maar ineens was ze er weer. Alsof er nooit wat gebeurd was. Ze ging vrolijk door met project baby. Voor mijn eigen gemoedsrust besloot ik het los te laten en me op mijn eigen babybubbel te focussen.
Een paar weken later was het zover: mijn vliezen braken. Het ging snel. Toen de verloskundige was gearriveerd, had ik al zes centimeter ontsluiting. We sprongen gelijk in de auto naar het ziekenhuis. In de verte hoorde ik de telefoon van mijn vriend afgaan, maar door de pijnlijke weeën was ik er niet meer helemaal bij. Na een uurtje gevuld met weeënstormen in het ziekenhuis, mocht ik gaan persen. Na de derde pers keek ik omhoog, op zoek naar mijn vriend. Ik keek recht in de ogen van mijn schoonmoeder. Alsof ik een plens koud water in mijn gezicht had gekregen, was ik er ineens weer bij. Ik weet niet meer wat ik precies heb geschreeuwd, maar ze werd direct door de verloskundige weer uit de kamer gezet.
Toen onze zoon was geboren, kon ik er niet direct van genieten. Ik was vooral heel erg boos. Boos op mijn schoonmoeder die mijn wensen niet had gerespecteerd, maar ook op mijn vriend die het briljante idee had gehad om haar te laten weten dat de bevalling begonnen was. Hij had kunnen weten dat ze er 10 minuten later zou staan. Ik heb haar de eerste week bewust niet uitgenodigd om haar kleinkind te komen bewonderen. Heel kinderachtig, ik weet het. Maar de moederleeuw kwam in me op. Waar ik normaal een people pleaser was, wilde ik nu laten zien dat ze niet meer over me heen kon lopen. Voor mezelf, maar vooral ook voor mijn kind. Gelukkig stond mijn vriend, die nog altijd moeite heeft om tegen zijn moeder in te gaan, achter deze beslissing.
Inmiddels zijn we een aantal maanden verder en is de rust teruggekeerd. Mijn schoonmoeder heeft de hint begrepen toen we haar in de kraamweek volledig links hebben laten liggen. Daarna heeft mijn vriend, nogmaals, een goed gesprek met haar gevoerd. Ze is in therapie gegaan, om te kijken waar haar obsessieve gedrag vandaan komt en dat werpt zijn vruchten af. Haar wereld is groter geworden dan alleen haar zoon en kleinzoon en ze respecteert onze grenzen beter. We zijn er nog niet hoor, maar ik ben al dolblij dat ze inziet dat er wat moet veranderen en aan zichzelf werkt. Laten we hopen dat dat zo blijft.”
Exclusief: abonnement Kek Mama met 50% korting
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Amelia (30) is getrouwd met Liam (36), moeder van Mees (6) en Lucy (4). Ze vertelt over haar leven met twee jonge kinderen en hoe ze alles (meestal) draaiende houdt. Deze keer vertelt ze hoe ze zich tijdens haar zwangerschap allergisch voelde voor haar man.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
