Eigen beeld
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Elsemieke (30).
Hoeveelste kindje: eerste kindje
Welke termijn: 40 weken precies
Duur van de bevalling: 6 uur
Waar: thuis
Ja, zeker! Ik heb allerlei boeken gelezen, podcasts geluisterd en positieve bevalverhalen opgezocht. Ik heb me vooral verdiept in het hele proces van de bevalling, met de hormonen die een rol spelen en hoe je deze het beste hun werk kunt laten doen. Ik vond dit heel prettig, om zoveel mogelijk te weten van tevoren. Met mijn vriend samen heb ik ook samen een bevalcursus gedaan. Ik had ook een bevalplan van drie kantjes, met allerlei mogelijke scenario’s uitgetypt.
In de nacht werd ik wakker van de eerste paar krampen, ongeveer elk uur een lichte kramp. Ik kon niet echt meer slapen, maar twijfelde of het geen oefenweeën waren, omdat het nog geen zeer deed. Ik besluit mijn vriend dan ook gewoon te laten slapen. Rond 4:00 uur werden het steeds duidelijkere golven, pijn die aanzwelde, een piek bereikte en daarna weer afzwakte. Toen besefte ik: het is begonnen. Deze baby is een stuk punctueler dan zijn moeder. Ik ben altijd overal te laat en hij komt precies met 40 weken. Om 5:00 uur ging de wekker van mijn vriend, maar ik vertelde hem dat hij maar beter niet naar zijn werk kon gaan, omdat de bevalling was begonnen. Een hele omschakeling voor hem. Omdat we dachten dat het nog wel lang zou duren, ging hij beneden werken en bleef ik tot 7:00 uur in bed.
Ik had eigenlijk geen honger, maar van de bevalcursus had ik geleerd: een bevalling kan lang duren en daar moet je wel energie voor hebben, dus ik ging toch maar ontbijten. Om 11:00 uur kwamen de weeën elke 3 minuten en waren sommige echt wel pijnlijk. Mijn vriend belde de verloskundige. Yes, mijn favoriete verloskundige had dienst! Daar was ik blij om. Ze vertelde dat ze er over een uur kon zijn. We vulden het bevalbad vast. Dat bad stond al drie weken klaar in de logeerkamer (ook wel: rommelhok met bed). De verloskundige kwam langs en toucheerde me; slechts twee centimeter ontsluiting. Dat viel me enigszins tegen voor hoe pittig ik de weeën al vond. Dan moest ik echt nog een heel eind.
Ik besloot ook maar te gaan lunchen, ook al had ik nog steeds geen trek. Dat had ik beter niet kunnen doen, want even later belandde ik in een weeënstorm en kotste ik alles er weer uit. Mijn lichaam had duidelijk andere prioriteiten op dit moment. Ik zat op handen en knieën in het bevalbad, maar ik kon de weeën niet goed meer opvangen. Het ging eigenlijk aan een stuk door. Ik probeerde de ademhalingstechnieken te doen die we tijdens de bevalcursus hadden geleerd, maar mijn vriend moest het constant voordoen omdat ik het zelf niet meer kon bedenken. Dit was echt zwaar!
De verloskundige liet ons weten dat ze om 15:30 uur weer is, maar ze trof tegen die tijd iets heel anders aan dan ze had verwacht (hoorde ik achteraf). Ik zat dus in het bevalbad, maar ik kon er eigenlijk nauwelijks meer uit komen. De weeën gingen achter elkaar door, er was geen rustmoment en elke beweging die ik maakte, leek het erger te maken. Uiteindelijk was ik toch met hulp uit het bad gekomen. Ik zei tegen mijn vriend dat als ik nu pas op vijf centimeter zou zitten, we toch naar het ziekenhuis moesten voor pijnbestrijding, want dit trok ik niet veel langer. Precies, ik die echt per se thuis wilde bevallen. Dat zei wel wat over hoe heftig het was. Hij realiseerde zich dat dit waarschijnlijk de ‘wanhoopsfase’ was, en dat we er dus waarschijnlijk al bijna waren, zoals geleerd in de cursus, maar zei dat (gelukkig!) niet tegen mij.
Mijn ontsluiting werd weer gemeten: negen centimeter! Hallelujah! Dus ik was er eigenlijk al bijna, wat een opluchting. Met hernieuwde kracht ging het hele ruggenprikverhaal meteen overboord, ik ging dit thuis rocken. Eigenlijk wilde ik in bad bevallen, maar gezien ik er net bijna niet meer uit kon komen, durfde ik niet zo goed meer terug. Wat als het dan niet zou gaan en ik er weer uit moest? Ik zat op handen en knieën op bed en de verloskundige vertelde dat ik rustig mag meepersen als ik persdrang voelde.
Nou, dat rustig meepersen ging totaal niet. Mijn lichaam nam het compleet over en lanceerde die (4290 gram schoon aan de haak) baby er binnen negen minuten uit. De persfase vond ik echt veel beter te hendelen dan de weeën. Uiteraard ook omdat het zo snel ging, maar vooral omdat ik nu het idee had dat ik wel wat kon doen, terwijl die weeën opvangen gewoonweg niet lukte tijdens die weeënstorm.
Om 16:49 uur werd ons zoontje geboren, thuis, op het logeerbed. Op alle foto’s die de kraamverzorgster, die inmiddels ook was gearriveerd, maakte tijdens de periode vlak na de bevalling lag ik poedelnaakt op bed, met een grijns van oor tot oor en een baby aan de borst. Een baby – sterker nog, mijn eigen baby – aan mijn borst! Ik leefde echt in een roes en ik was alleen maar superblij en trots.
De placenta kwam ook snel en alles leek gewoon prima te verlopen. Alleen toen wilde mijn baarmoeder niet meer samentrekken en verkleinen, waardoor ik bleef vloeien. Ik kreeg twee oxytocine prikjes van de verloskundige, maar dit hielp niet. Achteraf kwam het waarschijnlijk doordat mijn blaas te vol zat, waardoor mijn baarmoeder er niet achter paste. De verloskundige noemde al enkele keren dat ze vond dat ik naar het ziekenhuis moest, omdat ze daar met een infuus konden zorgen dat het bloedverlies zou stoppen. Maar ik was eigenwijs. Ik voelde me kiplekker, ik snapte totaal de stress niet en kreeg hier ook niks van mee. Ik dobberde lekker op mijn oxytocine high, on top of the world.
Uiteindelijk spraken we af dat als ik over een liter bloedverlies ging, we naar het ziekenhuis zouden gaan. Hechten lukte ook niet, omdat ik zo veel bleef vloeien dat ze het niet goed kon zien. Uiteindelijk kwam er nog een andere verloskundige, voor de overdracht van de dienst. Toen werd ook de ambulance gebeld. Ik herinner me dat ik daar naakt op bed lag en er ineens twee vreemde mannen naast me stonden, de ambulancebroeders. Daarmee werd ik uit mijn fijne roesje getrokken, want dat vond ik heel onprettig. De tweede verloskundige zag dat en hielp me snel met aankleden.
Achteraf best een vet verhaal, in een ambulance met gillende sirenes naar het ziekenhuis toe, maar op het moment zelf vond ik het echt heel naar dat mijn baby niet met mij mee mocht en ik hem dus “alleen” (uiteraard niet alleen, hij kwam met de verloskundige en mijn vriend achter ons aan naar het ziekenhuis) moest laten. Daar moest ik bijna van huilen. Onderweg zei ik tegen een van de ambulancebroeders dat we even terug moesten, want ik had geen schoenen aan. Hij moest lachen en zei: “Jij gaat ook nergens heen lopen hoor, maak je geen zorgen.” Alsof ik dacht dat ze me voor de deur zouden afzetten en ik zelf verder zou moeten lopen ofzo. Achteraf vind ik dit heel grappig. Een ander moment wat ik me echt goed herinner is dat toen ik op de brancard uit de ambulance gehaald werd, een windvlaag het witte laken wat over me heen lag, over mijn gezicht waaide. Ik dacht meteen: oh nee, wat als mensen denken dat ik dood ben?! Dus ik haalde snel dat laken weg. Vervolgens dacht ik: oh nee, wat als ze nu zijn geschrokken omdat ze dachten dat ik dood was en toch ineens bewoog?! Blijkbaar zijn dat de dingen waar je over nadenkt als je net bevallen bent en stijf staat van de hormonen.
Eenmaal in het ziekenhuis was het 18:30 uur. Daar kreeg ik een oxytocine-infuus en stopte het bloeden snel. Uiteindelijk was ik 1,8 liter bloed verloren, waardoor ik nog een zak met “vocht” (niet-gespecificeerd vocht, ik heb er ook niet naar gevraagd) via een infuus kreeg. Ik voelde me eigenlijk nog steeds helemaal prima en na een kwartier kwamen mijn vriend en de verloskundige ook aan in het ziekenhuis, dus had ik mijn baby weer bij me. Gezien het al avond was, moesten we een nachtje blijven, zodat ik dat vocht allemaal binnen kon krijgen. Met een katheter en mijn armen vol met snoeren en naalden en een baby naast mij in het bedje, deed ik die nacht werkelijk geen oog dicht. De dag erna mochten we gelukkig ‘s ochtends meteen naar huis.
Heftig! Maar tegelijkertijd ook geweldig. Een beetje magisch, zelfs. Dit is echt het meest badass wat ik ooit heb gedaan. Ik heb me nooit vrouwelijker en krachtiger gevoeld als tijdens mijn bevalling. I did that! Het vertrouwen in mijn lichaam wat ik voelde, dat heb ik nooit eerder ervaren. Ik ben trots op mezelf.
Ik weet dit eerlijk gezegd niet eens meer, het zal een combinatie van opluchting, trots en intens geluk zijn geweest. Ik was helemaal high van de hormonen dus het eerste uur na de bevalling is echt een roes voor mij.
Ik weet echt nog dat het enorm veel zeer deed en die weeënstorm echt zwaar was, maar tegelijkertijd kan ik me niet meer herinneren hoe het écht voelde. Ik ben nog steeds heel trots op deze prestatie (want dat is het, laten we eerlijk zijn) en ik denk er ook best vaak aan terug. Sowieso op de verjaardag van mijn zoontje.
Dat het allerbelangrijkste is dat je doet waar JIJ je goed bij voelt. Er is geen goed of fout. Volg je eigen gevoel. Ik wilde heel graag thuis bevallen, maar als je liever in het ziekenhuis bevalt omdat je je daar veiliger voelt, dan is dát het beste voor jou. Gun jezelf een fijne bevalervaring.
Marit kreeg wél een ruggenprik. Maar die verdoofde niet alleen haar, maar ook haar man. Je leest het verhaal hier.
Wil jij jouw bevalverhaal ook delen? Stuur een mailtje naar redactie@kekmama.nl.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Zodra je als moeder denkt dat je alles onder controle hebt, gaat het mis. Het overkwam ook de 32-jarige Fien. Ze maakte een gigantische smakkerd met de fiets, haar peuter én haar baby. Maar dat was volgens haar nog niet eens het ergste, want wat er daarna gebeurde zorgde voor nóg meer frustratie.
Sommige kinderen zijn zó aan hun moeder gehecht dat je bijna zou denken dat er een onzichtbaar touwtje tussen hen in zit. Heb jij zo’n moederskindje? Astrologen beweren dat dit te maken kan hebben met het sterrenbeeld van je kind.
Kleine financiële misverstanden kunnen onverwacht grote gevolgen hebben voor persoonlijke relaties. Zo betekende een Tikkie van 7,50 euro het einde van een vriendschap voor Elanor.
Sommige kinderen kunnen een verhaal ophangen dat zó overtuigend is, dat je bijna zelf gaat twijfelen aan wat je weet. Of het nu gaat om de verdwenen koekjes, dat mysterieuze deukje in de auto of waarom de tablet ineens leeg is – hun fantasie kent geen grenzen. Deze kinderen zijn dan ook een ster in […]
Als moeder zou je je soms het liefst willen opsplitsen om je kind niet achter te hoeven laten, ook al weet je dat ie in goede handen is. Vooral bij oma. Althans, dat hoop je dan altijd maar. Toen Vanessa (35) thuis kwam, was de oppas van haar driejarige zoontje nergens te bekennen..
Rachel Siwaletti, op Instagram beter bekend als interieur-influencer De Huismuts, deelt verdrietig nieuws: er zit niks anders op dan haar huis te verkopen. “Het is de plek waar we nog zoveel dromen hadden.”
