Beeld: Shutterstock
Angst voor brand of haaien, dat snapt iedereen wel. Maar sommige moeders zijn panisch voor een ijsstokje. Of een motorrijder.
Monique (43), moeder van drie kinderen van 16, 14 en 12:
“Spinnen en wormen pak ik met blote handen op. Ik ga in allerlei enge achtbanen, verschoon de vieste poepluiers en ruim hondenkots op, maar er is één ding waar ik van gruwel: natte theezakjes. Van die vieze klammige dingen op schotels, in de gootsteen of op een lepel.
Het ergste is als iemand op mijn werk een theezakje op een papiertje op het bureau zet. Dan houd ik stiekem in de gaten waar het heeft gestaan en maak de plek later schoon met een chloordoekje.
“Bij het idee dat ik zo’n nat theezakje moet aanraken, ga ik rillen”
Heeft iemand thuis thee gedronken en het zakje op een lepel gelegd, dan probeer ik die lepel bij het uiterste punt te pakken. Bij het idee dat ik zo’n nat, klam zakje moet aanraken, ga ik rillen.”
“Voeten. Ik kan ze niet aanzien. Babyvoetjes zijn wel schattig en die van mijn jongste kan ik nog best verdragen, maar daarna vind ik voeten echt supervies.”
Lees ook – ‘Mijn dochter weigerde de hele vakantie te plassen, omdat er een spin zat’ >
“Ik heb een enorme angst voor tegemoetkomende motorrijders. Ik heb ooit een film gezien waarin iemand werd vermoord door een motorrijder en sindsdien vind ik ze doodeng. Mijn man lacht me uit, maar ik houd elke keer mijn adem in. Ik vind het niet fijn dat je niet ziet wie er achter de helm zit en meestal zijn ze nog helemaal in het zwart gekleed ook. Bah.”
“Houten stokjes: ik kan ze niet zien, laat staan aanraken. Ik krijg er kriebels van die ik in mijn hele lijf voel. IJsstokjes, latjes om verf te roeren of houten staafjes voor in de koffie: de hel.
“IJsstokjes, latjes om verf te roeren of houten staafjes voor in de koffie: de hel”
Als kind was ik vaak ziek en moest ik regelmatig naar het ziekenhuis. Ik kan het nog voelen: koud, in mijn ondergoed, en dan zo’n grote houten lat in mijn mond waarmee de dokter mijn tong naar beneden drukte tot ik moest kokhalzen.
Als ik nu een ijsje eet, vouw ik altijd het papiertje om het stokje heen. Het laatste hapje ijs schuif ik eraf met mijn lippen, of ik verwijder het met mijn vingers, of ik gooi het gewoon weg. Alles om dat gevoel van hout in mijn mond te voorkomen. Mijn kinderen eten ijsjes bij het leven, gelukkig zonder ook maar enige vorm van terughoudendheid. Als ze in een dolle bui zijn, willen ze me nog wel eens plagen door provocerend op hun stokje te kauwen, maar over het algemeen sparen ze me. Behalve die keer dat mijn dochter op de kleuterschool een boot had geknutseld, van, jawel ijsstokjes.” Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen: *Goedkoper dan in de winkel *Lees elke maand als eerst Kek Mama *Gratis verzonden Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
