Beeld: Unsplash
In ’t begin was het allemaal holadijee, tot het moment dat Raya erachter kwam hoe haar buren echt in elkaar staken.
Raya (40), woont samen en is moeder van Jules (8):
“Drie keer in de week samen eten, logeerpartijen over en weer van de kinderen, weekendjes weg met elkaar – met onze buren Lode en Debby en hun zoon deden we alles samen. In het begin, vijf jaar geleden, waren we een beetje tot elkaar veroordeeld, omdat we toevallig gelijktijdig in de straat kwamen wonen. Daar was al een hechte ‘harde kern’ en het was voor ons moeilijk daartussen te komen. Daarnaast hadden we gewoon een enorme klik. Of we nu met z’n vieren bij elkaar waren of de mannen en de vrouwen apart – we hadden zoveel lol, we hadden dezelfde interesses en we dachten over veel dingen hetzelfde.
Debby en Lode wilden graag een tweede kind en wij deden wat we konden om hen te steunen tijdens het ivf-traject. Toen Debby na bijna twee jaar zwanger was, huilden we met z’n vieren van blijdschap. Dat ze daarna veranderde van haar vrolijke zelf in een humeurige controlfreak, vergaf ik haar natuurlijk meteen. Want: hormonen. En ik begreep heel goed dat ze bang was dat er iets mis zou gaan met de zwangerschap, ze had er immers zo lang op moeten wachten. Dus dat Jules niet meer bij haar in huis mocht komen omdat hij nog geen waterpokken had gehad, ach, daar dacht ik het mijne van maar ik zei niets. Volgens haar was het risico voor de ongeboren baby erg groot, ik begreep haar angst niet, maar accepteerde het. Dat gold voor nog veel meer dingen. Zo werd Debby hysterisch als onze kat bij hen in de tuin liep of als ik mijn auto op de enige vrije parkeerplek – voor hun deur – neerzette. De kat kon ziektes verspreiden en hállo, in haar toestand wilde ik toch niet dat ze onnodig ver moest lopen om bij haar huis te komen? Ze was toen vijf maanden zwanger.
Nadat ze me op hoge poten de les had gelezen over die auto, begon mijn begrip voor haar af te nemen. Doe even normaal, dacht ik vaak. Maar toen Debby liet doorschemeren – of nou ja, ze zei het gewoon letterlijk – dat ze een babyshower wel op z’n plaats vond, sloeg ik toch enthousiast aan het regelen. Ik wilde alles geheimhouden en dus vroeg ik aan Lode om de telefoonnummers van haar vriendinnen. Debby bleef hem echter bestoken met vragen en uiteindelijk zwichtte hij en vertelde haar waar ik mee bezig was.
“Doe even normaal, dacht ik steeds vaker”
Vanaf dat moment had ik geen leven meer. Alles wilde ze zelf regisseren: de locatie, wat we gingen doen, zelfs het cadeau. Ze had namelijk haar zinnen gezet op een bepaalde kinderstoel en dat vond ze wel een mooi gezamenlijk cadeau. Toen ze vervolgens meedeelde dat ze bij twee locaties die ze op het oog had een oriënterend bezoek wilde afleggen en dat ik mee moest, gooide ik de handdoek in de ring. ‘Je regelt je eigen babyshower maar’, zei ik. ‘En op mij hoef je niet te rekenen.’
Lees ook: ‘Sinds ik moeder ben, zie ik mijn vriendinnen amper meer’ >
Ergens had ik gehoopt dat Debby tot inkeer zou komen door mijn woorden, maar dat gebeurde niet. Hoogst beledigd was ze en ze vertelde aan wie het maar wilde horen dat ik haar haar zwangerschap niet gunde. Tuurlijk joh, dacht ik, en ik deed niet eens moeite dat te weerleggen. Een paar weken later zag ik op Instagram een eindeloze stroom foto’s van de babyshower voorbijkomen. Ze deed zelfs alsof ze enorm verrast was.
In het begin was het ongemakkelijk om Debby op straat tegen te komen, maar gaandeweg werd ik erg bedreven in haar ontwijken of anders alleen gedag zeggen. De vriendschap tussen Lode en mijn vriend Felix bekoelde door dit hele gedoe ook, omdat Lode zich onmiddellijk achter zijn vrouw schaarde.
“Op kraamvisite zijn we niet geweest, ik heb hun zoon in het voorbijgaan op straat bewonderd in de kinderwagen”
Toen de baby werd geboren, kregen we een appje. Ik heb een cadeautje uitgezocht dat door de brievenbus paste en deed er een heel algemeen kaartje bij. Op kraamvisite zijn we niet geweest, ik heb hun zoon in het voorbijgaan op straat bewonderd in de kinderwagen.” Dit artikel staat in Kek Mama 05-2022. Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
