Beeld: Helena Lopez via Unsplash
Sanne deelt haar bezorgdheid over haar buurvrouw, die regelmatig haar jongste zoontje alleen thuis laat als ze haar oudste naar school brengt.
Sanne: “Ik woon al jaren naast Marieke en heb haar altijd gezien als een lieve, warme buurvrouw. Toch viel mij de laatste tijd iets op aan haar dagelijkse gang van zaken. Marieke, altijd rustig en nuchter, brengt haar dochter van vier in de ochtend met de fiets naar school. De school ligt slechts twee minuten van ons huis, waardoor ze binnen vijf minuten weer terug is. Wat mij echter al snel zorgen baarde, was dat ze haar tweejarige zoontje vaak alleen thuis laat.
In het begin dacht ik dat het misschien een enkele keer was, maar het viel me toch op dat ze het steeds vaker op deze manier deed. Soms gaat hij ook mee als hij op tijd wakker is. Maar regelmatig brengt Marieke haar dochter naar school, terwijl hij nog ligt te slapen in zijn ledikantje. Als ouder voel je altijd een zekere verantwoordelijkheid en ongerustheid als je ziet of weet dat een kind alleen is, zelfs al is het maar voor een paar minuten. Hoe kon Marieke er zo kalm over doen? Ik zag haar nooit haastend de deur uitgaan.
Op een ochtend, terwijl ik mijn hond uitliet, zag ik Marieke net terugkomen. Ik besloot haar voorzichtig aan te spreken. ‘Marieke, heb je wel eens nagedacht over de veiligheid van je zoontje als hij alleen thuis is? Wat als hij wakker wordt net nadat je weg bent gegaan?’ vroeg ik aan haar.
Haar reactie was zo onverwacht kalm dat het me even van mijn stuk bracht. Ze haalde haar schouders op en zei met een glimlach: ‘Ik ben toch zo weer terug? Van vijf minuten huilen gaan ze echt niet dood hoor. Altijd als ik terug kom is hij nog in diepe slaap. Het is niet nodig om je zorgen te maken. Vroeger deden ze het allemaal zo.’
Haar woorden lieten mij verbaasd achter. Was ik te overbezorgd geweest? Terwijl ik terugkeek op ons gesprek, besefte ik hoe verschillend onze kijk op het ouderschap en veiligheid waren. ‘Leven en laten leven’, zegt mijn man steeds, maar ik kan het maar met moeite loslaten.”
Betere een goede buur dan een verre vriend? Dat geldt helaas niet voor James. Zijn huis fungeert als een soort kinderopvang voor de hele buurt.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
