Carli en Dario waren vier jaar geleden dolblij met een positieve zwangerschapstest. Maar die blijdschap was van korte duur, want tijdens de zwangerschap ging het mis: Carli had extreme zwangerschapsmisselijkheid (HG) en kreeg tijdens de bevalling een sepsis, een levensbedreigende ontstekingsreactie, wat haar ernstig ziek maakte.
De 37-jarige Carli brengt haar dagen door in een donkere kamer, heeft voortdurend pijn en kan geen licht of geluid verdragen. Momenten die voor veel ouders vanzelfsprekend zijn, zoals spelen, fietsen of dansen met je kind, zitten er voor Carli niet in. Haar man Dario, die fulltime voor zijn vrouw en zoon zorgt en ook nog werkt, vertelt over deze heftige situatie en de geldinzamelingsactie die vriendin Eveline is gestart, om Carli een stukje van haar leven terug te geven.
Negen maanden lang had Carli te maken met hyperemesis gravidarum (HG), ook wel extreme zwangerschapsmisselijkheid genoemd. De blijdschap om de zwangerschap was in 2018 van korte duur, want Carli werd enorm ziek. “Ze hield niets binnen, zelfs geen water, en belandde al vrij snel in het ziekenhuis aan een infuus”, vertelt Dario. “We hoopten dat het gaandeweg beter zou gaan met haar gezondheid, maar dat gebeurde niet. Ze raakte uitgedroogd en ondervoed en kreeg ruim vier maanden lang sondevoeding. Enerzijds keken we uit naar de bevalling, want dat zou ook het einde betekenen van HG, maar anderzijds maakten we ons zorgen. Hoe moest ze die bevalling doorstaan? Toch adviseerden verschillende specialisten haar om op de natuurlijke manier te bevallen, dus daar vertrouwden we op.”
Bij het inleiden van Carli’s bevalling ging het mis. Een ballonkatheter, die helpt bij het rijp maken van de baarmoedermond, veroorzaakte een infectie aan de baarmoeder, wat leidde tot een sepsis, een levensbedreigende ontstekingsreactie van het lichaam die je organen beschadigt. “Haar toestand en die van de baby verslechterden razendsnel en ik maakte me ontzettend veel zorgen. Artsen hadden niet door dat het om een sepsis ging, dat ontdekten we pas negen maanden later. Doordat het 30 uur duurde voordat de artsen in actie kwamen, werd ondertussen veel schade aangericht in haar lichaam die niet meer hersteld kan worden.” Haar lichaam was niet in staat om een natuurlijke bevalling te volbrengen, dus werd een keizersnede ingepland voor een paar dagen later. Maar toen haar vliezen een paar uur later spontaan braken, was een spoedkeizersnede vanwege de infectie te risicovol. “Carli heeft met alles wat ze in zich had onze zoon ter wereld gebracht. Daarna was er niets meer van haar over, ze was een schim van zichzelf.” Carli was er slecht aan toe en kon amper van haar pasgeboren zoontje genieten. “De maanden na de bevalling bleef ze uitgeput, duizelig, viel ze regelmatig flauw en had ze veel pijn aan haar spieren, zenuwen en gewrichten. Ze heeft nooit een rondje met de kinderwagen kunnen lopen. Na zo’n enorm vervelende zwangerschap voelde dat heel oneerlijk…”
Dat Carli zich in de maanden na de bevalling zo slecht voelde, was te verklaren: ze moest immers herstellen van HG en de heftige bevalling. Maar toen haar situatie niet verbeterde, en de klachten zelfs leken te verergeren door revalidatie aan huis, trokken Dario en Carli aan de bel. “Toen we hoorden dat het om een sepsis ging, was dat heel confronterend, maar viel alles op z’n plek. Ondanks de wisselende verhalen over het herstellen van een sepsis – sommige mensen herstellen volledig, anderen houden restschade of herstellen helemaal niet – waren we hoopvol. We hoopten dat zij in die eerste groep zou vallen, maar het ging helaas niet beter met haar. Carli kan heel weinig. Een revalidatiearts vergeleek haar situatie eens met het opladen van een mobiele telefoon. Als deze helemaal opgeladen is, kan die een dag mee. Wanneer Carli een goede nacht heeft gehad, en dat is vrij zeldzaam, is haar batterij tot 4 procent opgeladen. En daar moet zij een dag mee doen.”
Carli is continu misselijk, extreem vermoeid, heeft veel zenuwpijn en kan licht, geluid en geuren amper verdragen. Helaas is er weinig tot geen kans op verbetering. “Ze brengt 99 procent van de tijd alleen door, op bed, in een donkere kamer met een verduisterende zonnebril op. Het kleine beetje energie dat ze heeft, gebruikt ze om tijd door te brengen met ons. Die momenten zijn heel beperkt, maar ze geven haar ook energie en positiviteit. We hebben inmiddels een weg gevonden om met de beperkingen om te gaan. Zo eten we bijvoorbeeld met z’n drieën op bed. Carli komt één keer per week uit noodzaak naar beneden, als ze naar het ziekenhuis moet of omdat haar slaapkamer schoongemaakt moet worden.” Naar beneden gaan is, zelfs met een traplift, een uitputtingsslag. “Tegen de tijd dat ze beneden is, is haar batterijtje leeg.”
Het huis waarin het gezin nu woont, is niet gelijkvloers of rolstoelvriendelijk. Ze gingen daarom op zoek naar een geschiktere woning, waarin Carli wat makkelijker uit haar slaapkamer kan komen en ze meer onderdeel is van het gezinsleven. Na een hoop teleurstellingen werden ze ingeloot voor een bungalow-bouwproject: éindelijk een lichtpuntje in hun leven. Alles leek rond, maar vanwege de inflatie, de hypotheekrente en de torenhoge prijzen van bouwmaterialen is de woning plotseling niet financieel haalbaar meer. Vriendin Eveline begon een inzamelingsactie en zet alles op alles om het plan toch mogelijk te maken. “Daar zijn we haar heel dankbaar voor. Deze woning zou Carli’s leven zoveel draaglijker maken.”
Om de aangepaste woning te kunnen bouwen is, naast hun eigen inleg, 95.000 euro nodig. De teller van de crowdfunding staat nu op bijna 45.000 euro. Maar de tijd dringt: uiterlijk vrijdag 23 september moet het doelbedrag verzameld zijn, anders gaat de bouw niet door. “De kans dat we dat halen is klein, maar als het niet lukt, gebruiken we het ingezamelde geld om onze huidige woning zo goed mogelijk aan te passen. Ik hoop dat mensen de moeite willen nemen om ons verhaal te lezen, te delen en als het mogelijk is iets te doneren. Alle hulp is welkom.”
Ondanks de verschrikkelijke omstandigheden waarin Carli leeft, blijft ze positief. “Ze is enorm sterk, ook mentaal, en dat bewonder ik heel erg aan haar. Er zijn heus momenten dat ze baalt van hoe haar leven eruitziet, omdat ze zoveel meer wil doen met ons, met onze zoon, maar ze focust vooral op wat nog wél kan. Kleine geluksmomentjes, zoals samen eten of naar een boekje luisteren, zijn voor ons heel belangrijk. En gelukkig maken we elkaar nog steeds aan het lachen. Als partner doe ik er alles aan om haar die positieve momenten te geven, want dat verdient ze dubbel en dwars. Ik ben ongelofelijk trots op haar.” Wil je iets doneren? Dat kan op deze pagina. Daar wordt precies uitgelegd waarvoor Carli en Dario het geld willen gebruiken, ook wanneer het doelbedrag niet gehaald wordt.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
