Beeld: Getty Images
Carli en Dario waren vier jaar geleden dolblij met een positieve zwangerschapstest. Maar die blijdschap was van korte duur, want tijdens de zwangerschap ging het mis: Carli had extreme zwangerschapsmisselijkheid (HG) en kreeg tijdens de bevalling een sepsis, een levensbedreigende ontstekingsreactie, wat haar ernstig ziek maakte.
De 37-jarige Carli brengt haar dagen door in een donkere kamer, heeft voortdurend pijn en kan geen licht of geluid verdragen. Momenten die voor veel ouders vanzelfsprekend zijn, zoals spelen, fietsen of dansen met je kind, zitten er voor Carli niet in. Haar man Dario, die fulltime voor zijn vrouw en zoon zorgt en ook nog werkt, vertelt over deze heftige situatie.
Negen maanden lang had Carli te maken met hyperemesis gravidarum (HG), ook wel extreme zwangerschapsmisselijkheid genoemd. De blijdschap om de zwangerschap was in 2018 van korte duur, want Carli werd enorm ziek. “Ze hield niets binnen, zelfs geen water, en belandde al vrij snel in het ziekenhuis aan een infuus”, vertelt Dario. “We hoopten dat het gaandeweg beter zou gaan met haar gezondheid, maar dat gebeurde niet. Ze raakte uitgedroogd en ondervoed en kreeg ruim vier maanden lang sondevoeding. Enerzijds keken we uit naar de bevalling, want dat zou ook het einde betekenen van HG, maar anderzijds maakten we ons zorgen. Hoe moest ze die bevalling doorstaan? Toch adviseerden verschillende specialisten haar om op de natuurlijke manier te bevallen, dus daar vertrouwden we op.”
Bij het inleiden van Carli’s bevalling ging het mis. Een ballonkatheter, die helpt bij het rijp maken van de baarmoedermond, veroorzaakte een infectie aan de baarmoeder, wat leidde tot een sepsis, een levensbedreigende ontstekingsreactie van het lichaam die je organen beschadigt. “Haar toestand en die van de baby verslechterden razendsnel en ik maakte me ontzettend veel zorgen. Artsen hadden niet door dat het om een sepsis ging, dat ontdekten we pas negen maanden later. Doordat het 30 uur duurde voordat de artsen in actie kwamen, werd ondertussen veel schade aangericht in haar lichaam die niet meer hersteld kan worden.” Haar lichaam was niet in staat om een natuurlijke bevalling te volbrengen, dus werd een keizersnede ingepland voor een paar dagen later. Maar toen haar vliezen een paar uur later spontaan braken, was een spoedkeizersnede vanwege de infectie te risicovol. “Carli heeft met alles wat ze in zich had onze zoon ter wereld gebracht. Daarna was er niets meer van haar over, ze was een schim van zichzelf.” Carli was er slecht aan toe en kon amper van haar pasgeboren zoontje genieten. “De maanden na de bevalling bleef ze uitgeput, duizelig, viel ze regelmatig flauw en had ze veel pijn aan haar spieren, zenuwen en gewrichten. Ze heeft nooit een rondje met de kinderwagen kunnen lopen. Na zo’n enorm vervelende zwangerschap voelde dat heel oneerlijk…”
Dat Carli zich in de maanden na de bevalling zo slecht voelde, was te verklaren: ze moest immers herstellen van HG en de heftige bevalling. Maar toen haar situatie niet verbeterde, en de klachten zelfs leken te verergeren door revalidatie aan huis, trokken Dario en Carli aan de bel. “Toen we hoorden dat het om een sepsis ging, was dat heel confronterend, maar viel alles op z’n plek. Ondanks de wisselende verhalen over het herstellen van een sepsis – sommige mensen herstellen volledig, anderen houden restschade of herstellen helemaal niet – waren we hoopvol. We hoopten dat zij in die eerste groep zou vallen, maar het ging helaas niet beter met haar. Carli kan heel weinig. Een revalidatiearts vergeleek haar situatie eens met het opladen van een mobiele telefoon. Als deze helemaal opgeladen is, kan die een dag mee. Wanneer Carli een goede nacht heeft gehad, en dat is vrij zeldzaam, is haar batterij tot 4 procent opgeladen. En daar moet zij een dag mee doen.”
Carli is continu misselijk, extreem vermoeid, heeft veel zenuwpijn en kan licht, geluid en geuren amper verdragen. Helaas is er weinig tot geen kans op verbetering. “Ze brengt 99 procent van de tijd alleen door, op bed, in een donkere kamer met een verduisterende zonnebril op. Het kleine beetje energie dat ze heeft, gebruikt ze om tijd door te brengen met ons. Die momenten zijn heel beperkt, maar ze geven haar ook energie en positiviteit. We hebben inmiddels een weg gevonden om met de beperkingen om te gaan. Zo eten we bijvoorbeeld met z’n drieën op bed. Carli komt één keer per week uit noodzaak naar beneden, als ze naar het ziekenhuis moet of omdat haar slaapkamer schoongemaakt moet worden.” Naar beneden gaan is, zelfs met een traplift, een uitputtingsslag. “Tegen de tijd dat ze beneden is, is haar batterijtje leeg.”
Het huis waarin het gezin nu woont, is niet gelijkvloers of rolstoelvriendelijk. Ze gingen daarom op zoek naar een geschiktere woning, waarin Carli wat makkelijker uit haar slaapkamer kan komen en ze meer onderdeel is van het gezinsleven. Na een hoop teleurstellingen werden ze ingeloot voor een bungalow-bouwproject: éindelijk een lichtpuntje in hun leven. Alles leek rond, maar vanwege de inflatie, de hypotheekrente en de torenhoge prijzen van bouwmaterialen was de woning plotseling niet financieel haalbaar meer. Vriendin Eveline begon een inzamelingsactie en zet alles op alles om het plan toch mogelijk te maken. “Daar zijn we haar heel dankbaar voor.”
Ondanks de verschrikkelijke omstandigheden waarin Carli leeft, blijft ze positief. “Ze is enorm sterk, ook mentaal, en dat bewonder ik heel erg aan haar. Er zijn heus momenten dat ze baalt van hoe haar leven eruitziet, omdat ze zoveel meer wil doen met ons, met onze zoon, maar ze focust vooral op wat nog wél kan. Kleine geluksmomentjes, zoals samen eten of naar een boekje luisteren, zijn voor ons heel belangrijk. En gelukkig maken we elkaar nog steeds aan het lachen. Als partner doe ik er alles aan om haar die positieve momenten te geven, want dat verdient ze dubbel en dwars. Ik ben ongelofelijk trots op haar.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Als ouder doe je er alles aan om je kind veilig te houden. Maar helaas heb je dat niet altijd zelf in de hand. Lina’s ergste nachtmerrie werd werkelijkheid: haar zoon verdween van de opvang. De redder? Zijn GPS tracker.
Ah, Harry Potter! Die magische wereld waar iedereen – van kinderen tot volwassenen – zich in kan verliezen. Maar voordat je je mini-me introduceert aan Zweinstein, rijst de vraag: op welke leeftijd is dat eigenlijk een goed idee? Want hoewel het eerste boek begint met een elfjarige Harry die nog geen vlieg kwaad doet (behalve […]
Een treinrit kan een spannend uitje zijn. Niet alleen voor je kind, maar ook voor jou als ouder. Denise (36) nam haar vijfjarige dochter voor het eerst mee met de trein, maar dat avontuur liep anders dan verwacht.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Janna (28) probeerde samen met haar vriend Ward (29) een polyamoureuze relatie. Wat eerst een spannend idee leek en een volgende stap naar ultieme vrijheid, betekende uiteindelijk het einde van hun relatie.
Een moeder die haar dochter de vrije hand geeft om haar op te maken, dat kan niet misgaan, toch? Oja, toch wel. Lauren weet er alles van, die kreeg namelijk een kunstwerk van permanente marker op haar huid.
