Pesten is iets waar we allemaal over horen, maar wat betekent het echt als je kind er dagelijks mee te maken krijgt? In het kader van de Week Tegen Pesten deelt Chantal (42), moeder van vier zoons (22, 19, 12 en 9), haar verhaal.
“Ik weet als geen ander hoe het is als je kind wordt gepest.” Drie van haar zoons hebben het meegemaakt. “Bij mijn oudere jongens pakte de school het nog echt aan. Dan gingen we met ouders in gesprek en was er actie. Maar met Guus, mijn zoon van 12, is dat totaal anders gegaan. Hij zit nu al een jaar thuis, te bang om naar school te gaan. En als moeder doet dat ongelooflijk veel met je.
Het begon subtiel, vertelt Chantal. “Guus was altijd een vrolijk mannetje, maar opeens verdwenen er spullen uit zijn tas. Zijn schooltas raakte zelfs kwijt. Oké, kan gebeuren, dacht ik nog. Maar zijn spaarpot was ook ineens leeg. Hij wilde een abonnement om te gaan zwemmen met vriendjes. Natuurlijk vond ik dat hartstikke leuk, dus ik kocht er één voor hem. Anderhalf uur later stond hij alweer thuis. ‘Ben je nu al terug?’ vroeg ik. Bleek dat er helemaal geen vriendjes waren, hij was in z’n eentje gaan zwemmen omdat hij het zonde vond van het abonnement.”
Toen begon het kwartje te vallen. “Als hij na school ging voetballen, kwam hij vaak verdrietig terug. Er kwam gewoon niemand opdagen. Het was op dat moment dat ik recht op de man af vroeg: ‘Guus, word je gepest?’ Hij ontkende het. Lang. Tot hij een keer thuiskwam met een bloedneus en een blauw oog. Toen kon hij er niet meer omheen: ja, hij werd gepest.”
“Hij ontkende het. Lang. Tot hij een keer thuiskwam met een bloedneus en een blauw oog”
Wat er toen uitkwam, brak Chantals hart. “Guus vertelde dat hij snoepjes voor zijn zogenaamde vriendjes kocht, omdat zij zeiden dat ze anders geen vrienden meer zouden zijn. Als ze afspraken om te gaan voetballen, stond hij daar in z’n eentje, terwijl die jongens achter de bosjes stonden te gniffelen. En dit was al aan de gang sinds groep 6. Mijn zoon was gewoon jarenlang aan het lijntje gehouden en belachelijk gemaakt.”
Als moeder kun je je boosheid dan amper bedwingen. “Ik wilde meteen naar school. Guus smeekte me om dat niet te doen, want volgens hem zou het alleen maar erger worden. Maar je moet toch iets doen? Dus ik ging. Alleen kreeg ik een enorme koude douche toen ik met de juf sprak. ‘We merken hier eigenlijk nooit iets,’ zei ze. Ja, dat helpt je dan ook niet echt verder.”
Het gesprek met de school bracht dus weinig op, en de ouders van de pesters reageerden al net zo beroerd. “Eén ouder zei zelfs: ‘Bewijs het maar, ik geloof er niks van.’ En dat was dat. De school deed niets, de ouders deden niets, en ondertussen werd het pesten alleen maar erger.
Naarmate het pesten verergerde, gleed Guus langzaam weg in een depressie. “Hij werd steeds stiller, trok zich volledig terug en wilde nergens meer heen,” vertelt Chantal. “Hij verloor zijn eetlust, zat de hele dag op zijn kamer en het voelde alsof hij zichzelf langzaam aan het afsluiten was van de wereld.” Toen de smetvrees begon, schrok Chantal pas echt. “Hij waste zijn handen tientallen keren per dag. Alles moest schoon zijn. Dat was zijn manier om nog ergens controle over te hebben. Terwijl de wereld om hem heen onveilig voelde, kon hij tenminste bepalen dat zijn ruimte schoon was.” Voor Chantal was dit hartverscheurend om te zien. “Je merkt dat je kind compleet de grip kwijt is, en het enige wat je wil, is hem vasthouden en zeggen dat het allemaal goedkomt. Maar dat vertrouwen had hij op dat moment niet meer.”
“Hij kwam thuis met een paniekaanval en zei: ‘Mam, ik stond op het spoor”
Toch bleef Chantal hoop houden. “Ik dacht: laat hem maar naar de middelbare school gaan, daar kan hij opnieuw beginnen. Een frisse start, nieuwe mensen, nieuwe kansen. Maar op dag één werd hij al getackeld door derdejaars. Zijn etui werd gestolen, zijn tas werd afgepakt. Je probeert nog hoopvol te blijven, maar na drie dagen hield hij het niet meer vol. Hij kwam thuis met een paniekaanval en zei: ‘Mam, ik stond op het spoor.’ Dat was het moment dat ik dacht: dit is klaar. Hij gaat voorlopig nergens meer heen.”
Guus zit nu al ruim een jaar thuis, en dat gaat niet zomaar. “Leerplicht, jeugdzorg… ze zeggen wel dat ze begrip hebben, maar ondertussen word je toch elke keer gepusht om je kind terug naar school te sturen. Maar ik ken mijn kind. Hij kan dit gewoon niet aan. Het voelt alsof ik word gestraft omdat ik hem wil beschermen. En niemand lijkt dat echt te begrijpen.”
Dit hele proces heeft het gezin enorm op de proef gesteld. “Mijn andere kinderen hebben het hier ook moeilijk mee, en mijn relatie staat ook onder druk. De stress, de afspraken, de telefoontjes met instanties… het is continu vechten voor je kind, terwijl je ondertussen de controle compleet kwijt bent. Je bent als ouder soms gewoon machteloos.”
Toch is er nu wat licht aan het einde van de tunnel. “Sinds mei gaat Guus naar een dagbesteding, en dat gaat eigenlijk best goed. Hij praat meer, vertelt hoe hij zich voelt. Dat is voor hem een enorme stap, want hij heeft zich jarenlang stilgehouden omdat hij ons niet tot last wilde zijn. Binnenkort begint hij met psychologische hulp, en ik hoop dat hij langzaam weer vertrouwen krijgt in de wereld om hem heen.”
Chantal wil haar verhaal delen in de hoop andere ouders te helpen. “Blijf altijd in gesprek met je kind, ook al lijkt er niets aan de hand. Ze kunnen dingen heel goed verbergen. En aan ouders van pesters: als iemand je erop aanspreekt, luister. Je denkt misschien dat je kind dat nooit zou doen, maar je weet niet wat er op school gebeurt. Het kan écht elke ouder overkomen.”
En tot slot: “Als ouder moet je blijven vechten voor je kind. Jij weet wat het nodig heeft. Maar vergeet niet om ook voor jezelf te zorgen, want een kind dat gepest wordt, raakt jou als ouder ook diep. Je kind helpen is zwaar, maar het is het belangrijkste dat er is.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
