Beeld: iStock
Een geordend bestaan: Hester kan er alleen maar van dromen. Als moeder van vier kinderen gaat ze planningsloos door het leven. Tijd voor een week als structuurjunkie.
Sinds een paar jaar volg ik Annemarie Geerts op Instagram. Annemarie heeft acht kinderen en haar leven volledig op de rit qua structuur en planning. Dagelijks neemt ze haar 74.000 volgers mee in haar huishoudroutine. Op vaste dagen wordt de badkamer schoongemaakt en haalt ze de bedden af. Op vrijdagmiddag maakt ze een weekmenu en bestelt ze online haar boodschappen. Eten doen ze op vaste tijden. De kleren van de kinderen worden de avond ervoor klaargelegd om gedoe in de ochtend te voorkomen. Zelfs de broodtrommels zijn perfect gevuld – EN IK WIL DAT OOK. Zelfs het kijken naar haar stories geeft me al rust.
Ga dan ook zo leven, zou je zeggen. Maar het zit er niet in. De badkamer maak ik schoon wanneer ik daar de onbedwingbare behoefte toe voel. Dan combineer ik mijn eigen douchesessie heel spontaan met een levensgevaarlijke poetsactie met een overdosis aan bleek en bij voorkeur op een moment waarop ik er eigenlijk helemaal geen tijd voor heb. Op een dag met zes deadlines, bijvoorbeeld. Ik zit dan een halfuur later dan gepland achter mijn computer niet alleen strak van de stress te tikken, maar ook nog eens half bedwelmd en benauwd naar adem te happen van de chloordampen.
Een weekmenu; ook zoiets. Daar kun je – in mijn geval – ongetwijfeld honderden euro’s per maand mee besparen, want je zou me kunnen omschrijven als de ultieme impulsaankoper. Zorgvuldig bedenken wat je welke dag gaat eten, checken wat je nog aan producten op voorraad hebt, inslaan wat het recept aan hoeveelheden aangeeft en niet verleid worden door wat de supermarkt zoal te bieden heeft; het is zo ongeveer het tegenovergestelde van wat ik doe.
Ik doe altijd boodschappen tegen het einde van de middag. Met klappende honger, uiteraard. Pas dan weet ik wie er ongeveer mee-eten. Ik heb twee pubers van 18 en 22 (ja, op die leeftijd zijn het ook nog pubers) en die hebben helemáál niets met planningen.
Annemarie heeft daar iets op gevonden. Als een puber bij haar te laat aangeeft dat ie niet mee-eet, mag er vijf euro worden betaald. Zo leren ze het wel af hun moeder in het ongewisse te laten. Bij mijn kinderen kan alles van minuut tot minuut veranderen en het innen van die vijf euro zou iets zijn wat ik structureel vergeet. ‘Mam, is het goed dat Stef mee-eet?’ appt mijn dochter regelmatig om bijvoorbeeld 17.30 uur, als ik de boodschappen net gehaald heb. Stef is haar vriendje en altijd welkom. En aangezien ik standaard voor een heel weeshuis kook, is het ook nooit een probleem.
Maar het gebeurt ook weleens dat ze ineens allemaal afhaken en ergens anders eten. En dan zijn mijn vriend en ik ineens alleen met de baby en onze dochter van acht die we in plaats van Belle net zo goed Lustikniet hadden kunnen noemen. Kijk en dán ga ik niet koken dus. Dan bestellen we iets. Of dan trek ik voor Bel iets uit de vriezer en maak ik voor ons iets heel pittigs en zo’n besluit kan dus zomaar om 18.30 uur nog genomen worden. Go with the flow.
“Wat is jouw planning vandaag?” vraagt mijn vriend regelmatig. Ik kan hem daar zelden een echt antwoord op geven. Ik weet grofweg wat er moet gebeuren aan werk, huishouden en afspraken, maar pin me er vooral niet op vast – iets wat best raar is als je fulltime werkt. Maar mijn baan is niet van 9 tot 5 en ik heb ruimte voor flexibiliteit. Het kan echter ook te flexibel.
“Ik wil dit gezin helemaal zen managen, net als Annemarie – ook al is het maar voor een weekje”
Ik wil af van die chaos. Ik wil niet meer in de ochtend drie keer alle trappen in ons huis op en af rennen omdat we ergens een broek moeten hebben liggen die Bel nú aan wil, maar niet kan vinden en ik wil niet meer vergeten dat er een studiedag is of dat ik bibliotheekdienst op school moet draaien. Ik wil dit gezin helemaal zen managen, net als Annemarie – ook al is het maar voor een weekje.
Lees ook – Josh Veldhuizen: ‘In plaats van chaos geven de kinderen mij meer structuur’ >
Mijn structuurjunkieproject begint fanatiek. Ik neem met ieder gezinslid de plannen door voor die week en noteer ze in mijn agenda. Hoewel het bij de pubers altijd spannend blijft of wat ze in hun hoofd hebben ook daadwerkelijk wordt uitgevoerd, weet ik wel dat Floor er twee avonden niet is vanwege haar stage en dat Wouter het weekend bij vrienden is.
Van Belle schrijf ik twee speelafspraken en een extra paardrijles op. En mijn vriend voorziet me schriftelijk van al zijn werktijden; hij heeft onregelmatige diensten en niet zelden word ik op de ochtend zelf verrast door hoe laat – of vroeg – hij weg moet. (“Ik had het je gezegd!” – “Ja, denk je dat ik dat allemaal kan onthouden?”) Naast mijn computer leg ik een to-dolijst waarop ik opschrijf wat ik die dag allemaal gedaan wil hebben. Van ‘cadeautje verjaardag Belle bestellen’ tot ‘aannemer bellen’.
Ik voel me door het overzicht al zo opgeruimd in mijn hoofd, dat ik klaar ben voor het samenstellen van een weekmenu. Denk ik. Want als ik ga zitten, merk ik dat dit voor mij helemaal niet werkt. Hoe kan ik op maandagochtend bedenken wat ik woensdag wil eten? En wie zegt mij dat we dan met z’n zessen zijn? Misschien blijft het vriendinnetje van Belle wel eten en wil ik, omdat ze zo lief aan het spelen zijn, pannenkoeken bakken. Na een halfuur zoeken naar recepten en het werken aan een online boodschappenlijst, geef ik er de brui aan. Dit kan ik niet. Op een vaste tijd eten ook niet trouwens.
Want waar de jongste van Annemarie altijd rond dezelfde tijd haar middagslaapje doet, gooi ik Frenkie – mijn baby – op bed als ik merk dat ze moe begint te worden. De ene keer resulteert dat in een slaapje van 45 minuten, de andere keer blijft ze anderhalf uur pitten. Zo’n uitgelopen slaaptijd heeft dan weer gevolgen voor de tijd waarop ik boodschappen doe.
“Alleen maar op de klok kijken om het schema bij te benen geeft mij juist stress”
De ene dag zitten we om 18.00 uur aan tafel, de volgende avond om 19.30 uur. De ene keer zet ik overigens ook in een halfuurtje een maaltijd op tafel, waar ik de dag erop bijna twee uur sta te kokkerellen. Ik zou daar wel meer regelmaat in willen krijgen, ik weet alleen niet hoe. Alleen maar op de klok kijken om het schema bij te benen geeft mij juist stress.
Ik heb in mijn agenda bij elke dag een ‘grote huishoudelijke klus’ genoteerd. Bedden verschonen, badkamer poetsen, hele huis stofzuigen. Ook dat werkt in de praktijk voor mij niet. Op dinsdag zijn de bedden aan de beurt, maar heb ik Frenkie een dag thuis met oorontsteking. Waar ik het even tussen mijn werk door had willen doen, zit ik met een hangerig kind op schoot en ben ik een uur kwijt aan een bezoek aan de huisarts en de ellenlange wachtrij in de apotheek.
“Pas nu valt me op hoe ik dagelijks improviseer”
Mijn leven hangt sowieso aan elkaar van onvoorziene omstandigheden concludeer ik, nu ik me probeer te bekwamen in gestructureerdheid. Pas nu valt me op hoe ik dagelijks improviseer. Hoezeer een leven vol overzicht me ook aantrekt, ik moet me misschien eens afvragen of het wel bij me past. Ik doe nou eenmaal het liefst duizend dingen tegelijk en spring redelijk makkelijk in mijn activiteiten van de hak op de tak.
Lees ook – Deze moeders hanteren strikte opvoedregels: ‘Ik deel strafpunten uit aan tafel’ >
Waar Annemarie haar structuur gebruikt om haar ADHD te managen, lijk ik juist op wat meer chaos te gedijen. Aan een uur eerder opstaan om alvast wat in het huishouden te doen en de ontbijttafel klaar te maken moet ik niet denken. Ik blijf het liefst zo lang mogelijk liggen, omdat ik ’s avonds zelden vroeg naar bed ga. Dat is mijn – of beter ons – moment. Even geen kinderen, maar lekker samen op de bank en dat kan zomaar tot 01.00 uur (of nog langer) duren.
Ja, dan baal ik in de ochtend van mijn moeheid. En dan had ik ook liever keurig aangekleed aan een gedekte ontbijttafel gezeten. Maar is het dan echt zo erg dat Belle haar broodje lekker onder een dekentje op de bank opeet en ik pas ontbijt als de hele zooi de deur uit is? Voor ons werkt het. En na wat koffie is die vermoeidheid trouwens ook weer weg.
Op dag zes van mijn week als structuurjunk zijn mijn gezinsleden er wel klaar mee. Ik blijf ze maar op neurotische wijze vragen naar hun plannen en vraag ze alles in mijn agenda te noteren. Alleen mijn vriend werkt daaraan mee en Belle heeft op iedere dag dat ze naar de manege gaat met viltstift een pony (of iets wat daarvoor door moet gaan) in mijn agenda getekend.
“Annemarie heeft daar vast een stempeltje voor”, mopper ik wat cynisch tegen mezelf, als ik de kliederzooi in mijn agenda zie. Als ik iets voor de volgende week wil noteren, zie ik dat de viltstift ook nog eens tot drie pagina’s verderop is doorgedrukt. Het voelt als een stilzwijgend symbool voor de chaos van dit gezin. Ik geef het op.
Ik loop de trap op en werp een blik naar de verzameling handschoenen, sjaals, petjes en sleutelbossen die op de kist in onze hal liggen. We hebben wel een sleutelrekje, maar dat negeert de helft structureel. En ik zou wel leuke bakjes of mandjes kunnen kopen voor de accessoires, maar ik weet tóch dat niemand daar gebruik van gaat maken.
“Ik zou handige bakjes kunnen kopen, maar weet toch dat niemand die gebruikt”
Als ik boven ben, zie ik dat Belles kamer wel even een opruimbeurt kan gebruiken. Ik moet voor 14.00 uur nog een column schrijven en ik moet eigenlijk ook nog vandaag een portretserie in een studio inplannen, maar daar denk ik niet aan als ik even later haar complete collectie plastic paarden weer in hun stalletjes zet en haar kledingkast ook maar eens even op maat uitzoek. Nee daar heb ik geen tijd voor, ik maak er tijd voor.
Ondertussen bedenk ik wat we die avond kunnen eten. In de familie-app – waar ook de vader van mijn oudste twee kinderen in zit – vraag ik wie een goed voorstel heeft. “Lasagne”, stelt mijn vriend voor. De vader van mijn oudste kinderen laat doorschemeren dat ie ook wel aan wil schuiven. “Sushi!” tikken beide pubers tegelijk. En zo komt het dat ik niet veel later een tafel reserveer en we die avond met z’n allen uit eten gaan. Het leven komt bij ons zoals het komt en daar zit amper lijn in. Het geeft zeker de nodige stress, maar het werkt wel. Het streven een structuurjunkie te worden laat ik varen. Ik verlekker me in het vervolg wel weer aan de stories van Annemarie.
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
