Eigen beeld: Islean en Charlie
Wanneer Islean te horen krijgt dat de artsen niets meer voor Charlie (1,5) kunnen betekenen, stort haar wereld in. Een jaar later is het verdriet er nog iedere dag, maar is er ook ruimte voor een voorzichtig eerste vakantietripje en een zwangerschap.
“We waren weer thuis, maar durfden niet te leven. Een vakantie boeken? Veel te spannend, straks zou Charlie niet meer wakker worden. Als hij lang sliep, maakte ik me direct zorgen. Ademde hij nog wel? Werken doe ik niet. Ik zou Charlie naar de medische opvang kunnen brengen, maar wat als hij daar zou komen te overlijden? Dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven.”
Maar nu, een jaar later, verdwijnt het verdriet steeds vaker naar de achtergrond. Al is het maar voor heel even. “Dat kon ik me eerst niet voorstellen, maar we kunnen het steeds iets beter loslaten. Sinds kort denk ik: waarom zouden we geen vakantie boeken? Annuleren kan altijd nog. Zo gingen we naar safaripark Beekse Bergen. Charlie en ik kwamen het huisje niet uit, maar vanachter het glas konden we toch naar de giraffen kijken.” Dat zijn de dagen met een gouden randje.
“Als hij lang sliep, maakte ik me direct zorgen. Ademde hij nog wel?”
“Geluk zit in de kleine dingen: in het boekje dat we samen lezen, het speeltje dat ik hem geef. Ik doe er alles aan de dagen voor hem zo fijn mogelijk te maken. Het zijn die kleine dingen die je doet met een baby van een paar weken oud, dat de grote dingen zijn voor onze Charlie.”
Er is vooral heel veel ruimte voor liefde – voor alle dríe de kinderen, want het gezin is inmiddels een babybroertje rijker. “Connor werd afgelopen december geboren. Van te voren hebben we laten onderzoeken of de genetische afwijkingen bij ons vandaan kwamen, maar dat was niet het geval. Charlie heeft ‘gewoon’ pech gehad, de kans op deze afwijking is 1% Toen durfden we het aan. Spannend bleef het wel, toen de bevalling in zicht kwam dacht ik toch… wat als hij ook bij die 1 procent hoort?” Gelukkig wordt Connor gezond geboren.
Islean: “Het klinkt misschien gek, maar juist omdat Colin, onze oudste, zo gek is op Charlie, gunden we hem een broertje of zusje om mee op te kunnen groeien als Charlie er niet meer is. Niet dat iemand Charlie ooit kan vervangen, natuurlijk niet. We weten niet hoelang hij nog heeft, maar genieten van ieder moment dat hij is er is. Charlie is het misschien het slechtste lot uit de loterij, maar ik had hem nooit willen missen.”
Islean schrijft over haar leven met Charlie, voor haar eigen verwerking en om aandacht te vragen voor hartekindjes. “Hartafwijkingen zijn nog steeds doodsoorzaak nummer één (!) onder kindjes. Daarom is het zo belangrijk dat er genoeg aandacht voor is en vooral veel geld wordt opgehaald voor onderzoek. Islean haalt met Het Winkeltje Voor Charlie geld op voor andere hartekindjes. Koop jij bijvoorbeeld een geluksrompertje, krijgt een hartekindje in het ziekenhuis er ook één.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Weet je wat jij op dinsdag moet doen? Nee, geen was vouwen of kind nummer drie ophalen van zwemles. Dinsdag is dé dag om je vakantie te boeken. Dat is niet zomaar een moedergevoel, maar keihard onderzocht door de CheapTickets.nl.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
