Chiara: ‘Je faalt niet als borstvoeding geven niet (meer) lukt’

“Toen ik zwanger was van Joah, stond één ding als een paal boven water: ik wilde borstvoeding geven. Het leek me zo’n intieme manier om met mijn kindje te bonden. Mijn moeder had dat nooit kunnen doen, dus ergens knaagde de angst dat het mij ook niet zou lukken, maar ik besloot er niet te veel mee bezig te zijn. Geen ellenlange Google-sessies, geen kolfapparaat in huis. Ik zou het allemaal wel zien als de kleine er eenmaal was.

En daar was hij dan, het knapste manneke ooit. Met het vruchtwater nog op zijn lijfje werd hij bij me gelegd. En bam, Joah hapte meteen. Dit eerste moment was precies zoals ik het me had voorgesteld: warm, liefdevol, perfect. Het feit dat mijn lijf dit kleine wonder kon voeden – ik zat op de hoogste roze wolk.

Het gouden goedje

Joah was te vroeg geboren, had geelzucht, en we moesten een aantal nachten in het ziekenhuis blijven. Daar werd ik, thank God, begeleid in het kolven. Want eerlijk? Ik had geen idee wat ik aan het doen was. Maar kolven, oh man, dat vond ik echt vreselijk. Ik voelde me net een melkkoe, vastgeklonken aan dat enorme apparaat. Toch was het alle moeite waard toen het ‘gouden goedje’ mijn borsten uit stroomde.

In het begin ging alles voorspoedig. Joah dronk als een pro en groeide als kool. Van prematuurtje naar een maatje groter dan gemiddeld – ik was zó trots op hem, maar ook op mezelf. Kijk mij eens, voedende moeder van een stevig mannetje. Maar na drie maanden veranderde er iets. Joah bleef huilen en zoeken naar mijn tepels, zelfs vlak nadat hij had gedronken. Ik kolfde me suf, maar de flesjes vulden zich niet meer zo snel als in het begin. Hij had gewoon méér nodig, toch?

“Mijn melk was simpelweg niet meer genoeg”

Ik kon dit niet blijven volhouden

“Geef hem kunstvoeding,” klonk het goedbedoeld om me heen. Maar dat voelde voor mij als falen. Borstvoeding is toch het beste voor je kind? Hoe kon ik nu zomaar stoppen? Toen mijn tepels begonnen te bloeden door het eindeloze kolven en aanleggen, wist ik dat er iets moest veranderen. Ik kon dit niet blijven volhouden.

Dus belde ik een lactatiekundige. Die kwam langs, keek mee, mopperde iets over ‘vraag en aanbod’ en concludeerde dat Joah absoluut geen ondergewicht had. No shit Sherlock, dat kon de hele wereld beamen. Ze gaf wat tips en tricks mee, maar die brachten weinig soelaas. Joah bleef huilen. En ergens, diep vanbinnen, wist ik: dit is geen krampje, dit is geen fase. Dit kind heeft gewoon honger. Mijn melk was simpelweg niet meer genoeg.

Geen kik

En toen, bijna 3 maanden na zijn geboorte, kwam Moederdag. De dag dat ik mijn strijd (letterlijk) opgaf. We waren bij mijn schoonouders op visite toen Joah het weer op een krijsen zette. Mijn laatste poging om hem te sussen met mijn borst faalde. Dan, mijn man, bood aan om langs de drogist te gaan voor melkpoeder. Na lang twijfelen, stemde ik in. Toen hij terugkwam, voelde mijn hele lijf weerstand. Ik wilde dat flesje het liefst in de prullenbak flikkeren, maar Joah bleef jammeren. Dus ik gaf het. Hij slokte het in één teug op en viel in een diepe melkcoma. Drie uur lang geen kik.

Wat?! Zie je wel. Dat ‘moederinstinct’ had het bij het rechte eind. Ik wist gewoon dat mijn borstvoeding niet meer genoeg was. Joah had simpelweg honger. Vanaf dat moment besloot ik: hij krijgt zowel borstvoeding als kunstvoeding. En dat werkte. Eindelijk rust – voor hem én voor mij.

“Het voelde niet als opgeven, maar als een natuurlijk einde van een bijzondere periode”

Het is goed zo

Op die manier heb ik Joah tot zijn eerste verjaardag borstvoeding gegeven. Toen zijn verjaardag naderde voelde ik heel duidelijk: het is goed zo. Het was een mooi, bijzonder avontuur, maar ik merkte dat we er allebei klaar voor waren om dit hoofdstuk af te sluiten. Ik had gedaan wat ik kon, en daar was ik trots op. Het voelde niet als opgeven, maar als een natuurlijk einde van een bijzondere periode. Joah was sterk, gezond en gelukkig – en dat was uiteindelijk het enige dat echt telde.

Twee belangrijke lessen

Ik heb in mijn borstvoedingsavontuur twee belangrijke lessen geleerd die ik graag wil delen. Eén: je moedergevoel klopt altijd. Vertrouw erop, ook al wordt er vanuit alle hoeken goedbedoeld advies naar je hoofd geslingerd. Niemand kent jouw kindje beter dan jijzelf. Je instinct vertelt je vaak precies wat je moet doen, zelfs als anderen het beter denken te weten. Luister naar jezelf, want dat gevoel heeft je negen maanden lang door de zwangerschap geloodst – en dat verandert niet zodra je baby er is.

De tweede les is misschien wel de belangrijkste: je faalt niet als borstvoeding geven niet (meer) lukt. Er is geen goed of fout als het op voeden aankomt. Of je nu kiest voor borstvoeding, kunstvoeding, of een combinatie van beide, het allerbelangrijkste is dat je doet wat goed voelt voor jou én je kindje. Soms loopt het anders dan je had gehoopt of gepland, en dat is oké. De manier waarop je voedt, bepaalt niet hoe goed je als moeder bent. Het gaat erom dat je kindje gezond en gelukkig is, en dat jij als moeder ook goed in je vel zit. Dat is wat telt.

Zolang jij maar naar je moederhart luistert, kun je niet anders dan de juiste keuze maken.”

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.