Beeld: Paulien van Beusekom
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
Terwijl Michael Bublé door de speakers galmt en het huis gevuld is met de geur van rollade, probeer ik mijn gedachten te ordenen. Alles lijkt perfect. Onze eerste kerst als gezin: Joah die vrolijk met zijn nieuwe speelgoedauto rondrijdt, de kerstverlichting die knippert in het schemerlicht. Maar toch voel ik me onrustig. Een knagend gevoel dat ik niet kan plaatsen.
Ik dacht dat ik vrede had met mijn beslissing om het jaarlijkse familiediner over te slaan. Het leek de juiste keuze: een rustige kerst, alleen met mijn eigen kleine gezin. Geen ongemakkelijke gesprekken of het gevoel dat ik mezelf moet forceren. Maar nu, terwijl ik in mijn hoekje van de bank zit, voel ik de twijfel. Heb ik echt geen spijt? Ik bijt op mijn lip, trek nerveus aan mijn nagels en wiebel met mijn voet. Dan kijkt me aan met een blik die verraadt dat hij me door en door kent. “Je wil eigenlijk gaan, hè?” vraagt hij zachtjes. “Nee, echt niet!” roep ik terug, iets te fel misschien. Ik sta op en loop naar de keuken, zogenaamd om te kijken hoe het met de rollade gaat. Maar in werkelijkheid probeer ik mijn emoties onder controle te krijgen. Ik wil deze kerst niet verpesten met mijn onrust.
‘Je wil eigenlijk gaan, hè?’ vraagt hij zachtjes. ‘Nee, echt niet!’ roep ik misschien iets te fel
De avond glijdt voorbij in een roes van gelach en gezelligheid. Joahs verwonderde gezichtje terwijl hij zijn kerstcadeaus opent, zijn schaterlach aan tafel – het maakt dat ik de klok vergeet. Maar zodra hij op bed ligt en het huis stil wordt, komt de melancholie terug. We lopen naar boven en dan hoor ik de bas van een oud nummer: “Boem, boem, boem…” Muds Lonely this Christmas klinkt uit de speakers. “Zal ik iets anders opzetten?” vraagt Dan bezorgd. “Nee… laten we dansen”, fluister ik. Terwijl we zachtjes op de muziek bewegen, sluiten mijn ogen zich vanzelf.
De herinneringen stromen binnen. Mijn vader die me vroeger door de woonkamer zwierde, mijn voetjes op zijn schoenen. Het kleine huisje op de dijk waar mijn opa en oma woonden, waar we elke kerst samenkwamen. Ik zie mijn oma in de deuropening staan, haar warme glimlach en de geur van versgebakken boterkoek die het huis vulde. Het is allemaal zo helder in mijn hoofd, bijna alsof ik het kan aanraken. En toch, als Mud het laatste akkoord speelt, vervagen de beelden weer. “Mis je je vader?” fluistert Dan. “En mijn oma”, geef ik toe, terwijl de tranen opwellen.
Kerst was altijd een vaste routine, iets om naar uit te kijken, maar sinds mijn vader overleed, voelde het nooit meer hetzelfde. Het overlijden van mijn oma deed hier nog een schepje bovenop. En nu, nu is alles anders. In september, toen de familiechat ontplofte met plannen voor de eerste kerst zonder oma, probeerde ik nog enthousiast mee te doen. Maar diep vanbinnen wist ik al dat ik het niet zou kunnen opbrengen. Niet in deze situatie met mijn moeder. De band met haar is altijd al ingewikkeld geweest, en sinds Joahs geboorte leek die kloof alleen maar groter te worden.
Mijn moeder… Het blijft gecompliceerd. Toen mijn vader nog leefde, was hij de lijm die ons bij elkaar hield, die ervoor zorgde dat het nooit te ver ging. Op zijn sterfbed vroeg hij me om voor haar te zorgen, en dat deed ik. We begonnen opnieuw, met een schone lei, en wonder boven wonder groeide er een band tussen ons. Voor het eerst voelde het alsof ik echt een moeder-dochterrelatie had, waarin we samen dingen ondernamen en lachten, en ik zorgde voor haar, net zoals hij gevraagd had.
Toen ik zwanger werd, hoopte ik dat ze haar kleinkind met open armen zou ontvangen, dat we misschien een nieuwe start konden maken. Ik verlangde zo naar haar steun, naar een moederfiguur die mij zou helpen en begeleiden in mijn nieuwe rol. Iemand die me zou laten zien hoe je een goede moeder bent. Maar die steun kwam er niet. Integendeel, het werd pijnlijk duidelijk dat ik nog steeds degene was die voor haar zorgde. Ik was de volwassene, en zij bleef het kind. Het was schrijnend. Elke keer dat ik haar nodig had, bleef het stil.
Op het moment dat Joah, een maand te vroeg, geboren werd, had ik haar gebeld, vanuit mijn ziekenhuisbed, vol trots. Ik wilde haar de eerste blik op haar kleinzoon gunnen. Haar reactie was kil: “Ik kan niet langskomen.” Die afwijzing, op dat moment, brak iets in mij. Vanaf dat moment nam ik afstand. Ik kon niet langer doen alsof de relatie normaal was, alsof ik geen pijn voelde door haar afwezigheid. En zo bleef het contact uit.
Toen Joah was geboren en ik mijn moeder vol trots belde, zei ze kil: ‘Ik kan niet langskomen’
Maanden gingen voorbij, zonder dat ze Joah een keer had gezien. Hoe konden we dan ‘gezellig samen’ kerst gaan vieren? Daarom besloot ik het anders te doen. Geen gedoe, geen ongemakkelijk familiediner waar ik me zou moeten verantwoorden. Gewoon kerst met mijn eigen gezinnetje. Ik wilde rust. En toch, nu ik hier op de bank zit, rollen de tranen over mijn wangen. Het is niet dat ik spijt heb van mijn keuze, maar er zit een diep verdriet. Het gemis van vroeger, van mijn vader, van de eenvoud van die kleine huisjeskerst met de hele familie.
Dan houdt me stevig vast, veegt mijn tranen weg en drukt een zachte kus op mijn voorhoofd. Hij weet precies wat ik nodig heb. Hij begeleidt me terug naar mijn hoekje op de bank, pakt een deken en slaat die om ons heen. Dan haalt hij een trommel met boterkoek tevoorschijn. Mijn oma’s boterkoek. De geur brengt me even terug naar die warme kerstdagen van vroeger. “Ik snap je”, zegt hij zacht. “Maar je hebt kerst toch met familie gevierd.” Hij glimlacht en reikt me een stuk boterkoek aan. “Je zelfgekozen familie.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.Terwijl Michael Bublé door de speakers galmt en het huis gevuld is met de geur van rollade, probeer ik mijn gedachten te ordenen. Alles lijkt perfect. Onze eerste kerst […]
