Column Aisha: ‘Ik ben er nu meer voor mijn zoon dan ooit. Dat zou ik niet willen missen’

Aisha Scheuer

2 januari, 2018 - 15:40

Leestijd: 3 minuten

Door alle drukte rondom kerst loop ik rond deze tijd van het jaar achter de feiten en tegen mezelf aan. Ik denk dat ik het allemaal wel kan en plan mezelf een ongeluk. Het loopt op rolletjes. ’s Ochtends werk ik en ’s avonds zit ik vrolijk aan het kerstdiner. Ik voel me een vrouw van de wereld: ik run twee bedrijven tussen de feestdagen door en kan de hele wereld aan!
 

‘Geen nood, ook dit kan ik aan’

En toen kwam Shai zijn tweede week kerstvakantie bij mij vieren. Hij is de eerste week bij mijn ex-vrouw geweest en dus is het nu mijn tijd. Maar geen nood, ook dit kan ik aan. Ik stel een schema op waar we leuke dingen op plannen en spreek met Shai af dat ik af en toe wel een beetje moet werken. De leuke dingen die op ons vakantieplan staan, compenseren de werkmomenten en alles voelt stabiel.

De eerste dag besluit ik met hem naar een binnenspeeltuin te gaan. Er is Wifi dus ik kan daar even een flinke lading werk verrichten.

Zodra we binnenkomen, schieten we allebei in een lichamelijke error. We staan stil voor de ingang en gedachteloos houd ik mijn pinpas tegen de betaalautomaat. Ik ga er vanuit dat mijn lichaam vanzelf zal wennen aan het geluid van gillende kinderen en de lucht van kinderschoenen en zweet.
 

Andere planeet

Niets is minder waar. Ik doe mijn best om mijn laptop open te klappen en kijk naar de ouders om me heen – die naar mij kijken alsof ik van een andere planeet kom. Ik voel me eigenlijk ook wel zo. Waar ben ik aan begonnen?! Ondertussen is Shai zich prima aan het vermaken, af en toe komt hij even langs gescheurd en wenst me veel plezier met mijn werk. Zo is hij dan ook wel weer.

Het gegil zorgt voor een lichte hoofdpijn en ik doe mijn best om alle kinderen, die meekijken over mijn schouder in de hoop dat ik YouTube voor ze opstart, te negeren.
 

‘Ik ben er nu meer voor hem dan ooit’

Langzaam maar zeker krijg ik meer van mijn to do list gedaan. Ik werk mezelf door het lawaai heen omdat ik mezelf ondanks dit alles gelukkig prijs met wat ik doe. De eerste vijf jaar van zijn leven was ik er niet voor hem. Ik werkte 36 uur in de week en was uitgeteld als ik thuiskwam. Ik kon hem niet van school halen omdat ik tot laat werkte. Ik ben er nu meer voor hem dan ooit, en dat zou ik niet willen missen.

Maar ik zou nu wel graag opgehaald willen worden uit de ballenbak.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >