COLUMN ANKE: Griep

Anke Laterveer

14 oktober, 2016 - 09:54

Leestijd: 4 minuten

Dit zou een column moeten worden vol geestige zelfspot over griep hebben en dat heel erg vinden. Een column waarin ik mezelf op milde wijze op de hak nam, maar waardoor jullie ook wel dachten ‘nou, nou, wat een dappere vrouw, die doet het allemaal maar even’. Dat komt namelijk zo: ik had afgelopen week griep. Nou heb ik vrijwel nooit griep, dus dit was even wennen voor mij. Het ging zo:

Ik zit gewoon op de redactie als mijn stem opeens plaatsmaakt voor koorts. Ik ga naar huis, want dat is wat je dan hoort te doen, begrijp ik daar. Thuis maak ik thee en werk op de bank weer verder. Want koorts is prima, maar het is donderdag, dus er moet een column geschreven. En daarna mag ik naar bed. O nee. Er moeten kinderen van de opvang gehaald. En gevoerd, waarvoor ik, o god, ook nog naar de supermarkt moet. 

‘Mama, mogen we patat?’ vraagt mijn dochter wanneer ik verhit zwetend bij de naschoolse opvang sta. ‘Ja, goed,’ zeg ik. ‘Huh?’ zeggen zowel mijn dochter als de leidster van de naschoolse. ‘Dat ging snel!’ Ik denk aan mijn bed en aan niet hoeven afwassen van plastic bakjes en ook aan niet meer naar de supermarkt hoeven. Tollend op mijn benen van duizeligheid sta ik vlak erna te wachten op patat en kaaskroketten. Het geeft niet, want straks mag ik naar bed. Schor zeg ik die avond dat mijn zoon voor mag lezen omdat mama een beetje ziek is. Ik hoop dat hij opschiet, want de column moet nog af en ik wil naar bed. 

Met mijn laptop met een leeg scherm op schoot typ ik op mijn telefoon: ‘Ik ben ziek’ naar mijn broertje, omdat hij de volgende dag langskomt om samen bij mijn ouders op de koffie te gaan. 

‘Ik haal morgen je kinderen uit school en ga dan wat met ze doen, kun jij rusten,’ schrijft mijn broertje. Daarmee volledig voorbijgaand aan het feit dat hij een lange geschiedenis heeft van te laat komen en dat echt niet kan op een basisschool en ik wil heus niet zeuren, maar hoe moet dat dan? Paniek en een hoestbui doen wedstrijdjes columnschrijven saboteren.

Het scherm van mijn laptop is nog steeds leeg. Ik spreek met mezelf af dat ik naar bed mag als de column af is. Tien minuten en twee hoestbuien later besluit ik dat de column ook best morgen kan en dat ik nu uit ga zieken. Die nacht moet ik voor beide kinderen minstens drie keer uit bed.

De dag erna ben ik ziek en kan ik lekker even bijkomen in bed, maar eerst nog even dit: 

de kinderen naar school, 

de column afmaken, 

opruimen, 

een was doen, 

column online zetten,

afwassen, 

de was ophangen

en een nieuwe was erin, 

denken: was ik nog maar getrouwd, toen deed hij het huishouden

en mocht ik ook gewoon in bed als ik ziek was

appen met een collega of ze wat werk over kan nemen, 

toch maar even boodschappen, 

en wat werk, want die collega is ook druk. 

mijn broertje bellen of hij echt op tijd is  (3x) 

en o daar zijn de kinderen alweer, 

“Nee hoor het gaat prima, echt waar, alleen een beetje schor.” 

“En ja, een beetje warm.” 

“Nee lieverd, mama gaat niet dood, deze ziek gaat zo weer over, echt.” 

“Nee, nu nog niet, maar morgen zeker.” 

“Ja dat beloof ik. Erewoord.” 

“Wat?”

“Dat is dat je zweert dat je niet liegt.”

“Zweren? Het heel erg menen.”

“Ja, dat komt doordat ik zoveel praat, liefje, daar word ik schorder van. Dat is niet erg.”

enzovoort

enzovoort

enzovoort

Het is inmiddels opnieuw donderdag. En er moet alweer een column. Liefst eentje vol geestige zelfspot over griep hebben, maar ik heb hem nou drie keer herschreven, en ik kan er niet omheen dat ik gewoon echt vreselijk, verschrikkelijk, heel, heel erg zielig was de afgelopen week. En als we dat nu allemaal even erkennen, dan kan ik eindelijk naar bed.

Anke Laterveer (36) is schrijver, columnist, cabaretier en web woman van Kek Mama. Samen met haar kinderen Jakob (7) en Hannah (6) woont ze in Haarlem.