Kek Mama-columnist Anke Laterveer is single moeder en schrijft supereerlijk en uitgesproken over wat ze meemaakt of wat haar opvalt.
“Ga je mee op wintersport?” vraagt de man die later de vader van mijn kinderen zal worden als we elkaar een maand of drie kennen. “Tuurlijk!” roep ik enthousiast. Wintersport is in zijn familie traditie. Nog voor hij kon lopen stond hij al op ski’s, bij wijze van spreken. Ik eh… niet. Dat wintersport een samentrekking is van de woorden winter en sport die in mijn familie en zeker bij mij op weinig enthousiasme kunnen rekenen, heeft daar zeker in meegespeeld. Maar de man wil wintersporten en ik wil de man, dus gaan we.
Naarmate de wintersport dichterbij komt, vraag ik hem of het eigenlijk moeilijk is, dat skiën. “Nee joh,” zegt hij zelfverzekerd, “dat kan echt iedereen.” Mooi. Ik heb visioenen van mezelf in een strak rood skipak. Ik zoef de berg af alsof ik nooit anders gedaan heb. Ik ben een natuurtalent. De werkelijkheid is net even anders.
Om te beginnen blijkt het pak niet te passen, dus ik ga in een wapperende dekbedjas onhandig de sleeplift in. Toch minder spectaculair. Wanneer ik met moeite het oefenheuveltje af sukkel, hoor ik iemand “Pizzapunt! Pizzapunt!” roepen. Voor ik ter aarde stort, roep ik nog: “Ja lekker!” Pizzapunt blijkt een manier om te remmen. “Als je je ski’s in een pizzapunt zet, dan rem je vanzelf.” Vermoedelijk een stuk handiger dan mijn manier: keihard met mijn gezicht in de sneeuw.
En daar, zittend tussen mijn ski’s, bekruipt me opeens het gevoel: ik vind dit echt wel leuk, maar volgens mij kan ik dit gewoon niet zo goed. En dat is precies hoe het voor mij is om moeder te zijn. Vooraf had ik er zulke mooie ideeën bij. Ik wist zeker dat het goed zou komen. Ik ben tenslotte hartstikke leuk, knuffelig en heb altijd aandacht voor iedereen om mij heen. Tot ik opeens met een baby in mijn armen lag en voelde: ik heb geen flauw idee wat ik aan het doen ben. De mensen om mij heen leken het allemaal prima te weten – ik voelde alleen maar paniek.
Inmiddels zijn we zeven jaar verder. Ik ben niet de moeder geworden die ik dacht dat ik zou zijn. Tuurlijk hou ik nog steeds van knuffelen, maar niet altijd. Soms zit ik te twitteren terwijl mijn kinderen een dansje laten zien. Maar ze leven nog, ze houden van me, we bakken muffins en we stoeien. Ze gaan zelfs meestal op tijd naar bed. Op de verjaardag van een van hen zit ik naast mijn ex. Het gaat over skiën. “Is dat nou moeilijk?” vraagt iemand. “Ja joh”, zegt hij. “Kostte me jaren voor ik het kon.”
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
1 April is voor kinderen een feestdag op zich. Geintjes bedenken, mensen foppen en dan gierend van het lachen kijken of iemand erin trapt. Maar dit jaar liep het bij Keesje thuis nét even anders dan gepland. Of nou ja, misschien juist precies zoals gepland: een Tikkie voor iedereen!
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Is jouw kind ook zo’n grapjas en ben je al de hele dag op je hoede? We delen de leukste 1 april grappen van onze Facebookvolgers.
Merel had nooit gedacht zó’n moeder te worden en vond thuisblijfmoeder eigenlijk een beetje een vies woord. En haar baan was toch ook best leuk? Maar toen ze weer ging werken na haar verlof, wist ze ineens helemaal niet meer wat er nou zo leuk aan was geweest.
