Anke Laterveer is schrijfster. Ze woont samen met Thomas en deelt met haar ex-man de zorg voor hun kinderen Jakob (9) en Hannah (8). In Kek Mama schrijft ze uitgesproken over wat ze meemaakt.
Ik val maar meteen met de deur in huis: ik ben zo’n moeder geworden die geen klassenmoeder is, omdat ze helemaal de energie en het geduld niet heeft om van alles te regelen, maar die wel in de klassenapp constant met tips komt voor de moeders die dat wel zijn. Mensen die zonder morren hun kostbare tijd en enthousiasme stoppen in appjes als: ‘Voor de lief-en-leed-pot willen we jullie vragen allemaal twee euro mee te geven aan je kind’, ‘Als er niet meer ouders met een auto zich aanmelden, kan het uitje naar het museum niet doorgaan’ en ‘Heeft iemand de bidon van Merel gevonden?’
Nu moet gezegd dat ik, zoals de meeste mensen, extreem slecht tegen groepsapps kan. Ik geloof dat het bedenken en mogelijk maken van het sturen van berichtjes naar grote groepen mensen gedaan is door een sadist met een ongelofelijke hekel aan ouders van jonge kinderen. Iemand die altijd met veel liefde ballen die in zijn tuin landden lekstak, maar die nu een snellere en efficiëntere manier zag om meer mensen tegelijk te tergen.
Zodra er een ‘Even een berichtje van de oudercommissie!’-appje verschijnt in de daarbij behorende groep overweeg ik standaard om een schep te pakken, naar de tuin te lopen, een gat te graven tot aan grondwaterniveau en mijn telefoon erin te werpen, of per direct de groepsapp te verlaten. Dat doe ik niet, want het laatste is aanmerkelijk minder sociaal geaccepteerd dan het eerste, en ik heb geen schep.
Lees ook
COLUMN ANKE: Lekker makkelijk >
Wat ik wel doe? Meteen op mute klikken. Maar ook daar heeft de Sadist van het Internet a.k.a. de Bedenker van de Groepsapp aan gedacht. Want hoewel je geen pop-ups meer krijgt van berichtjes, krijg je wel de hele tijd zo’n tergend rood bolletje met een 1 (of, in het geval van een groepsapp: 253); het aantal gemiste berichten. En als ik ergens nóg slechter tegen kan dan tegen die berichten, dan is het wel zien dat ze er zijn, maar ze niet lezen.
Dus lees ik ze en probeer ik ze te negeren. Wat steevast niet lukt. Want is het niet veel handiger om even een tikkie te sturen zodat mensen geld over kunnen maken in plaats van aan hun kind mee te geven naar school? Wie heeft er überhaupt ooit nog contant geld in huis? En als we niet met auto’s gaan maar met de bus, dan kan het uitje misschien doorgaan. En die bidon? Als-ie gevonden is, ligt hij bij de gevonden voorwerpen. Zo niet, dan niet. Laat het los, het is je kat niet.
Dus pak ik mijn telefoon en typ ik zuchtend mijn tips. Wetend dat er maar één ding irritanter is dan groepsapps: een betweter.
Dit artikel staat in Kek Mama 09-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
