Anke Laterveer is schrijfster. Ze woont samen met Thomas en deelt met haar ex-man de zorg voor hun kinderen Jakob (9) en Hannah (8). In Kek Mama schrijft ze uitgesproken over wat ze meemaakt.
Ik val maar meteen met de deur in huis: ik ben zo’n moeder geworden die geen klassenmoeder is, omdat ze helemaal de energie en het geduld niet heeft om van alles te regelen, maar die wel in de klassenapp constant met tips komt voor de moeders die dat wel zijn. Mensen die zonder morren hun kostbare tijd en enthousiasme stoppen in appjes als: ‘Voor de lief-en-leed-pot willen we jullie vragen allemaal twee euro mee te geven aan je kind’, ‘Als er niet meer ouders met een auto zich aanmelden, kan het uitje naar het museum niet doorgaan’ en ‘Heeft iemand de bidon van Merel gevonden?’
Nu moet gezegd dat ik, zoals de meeste mensen, extreem slecht tegen groepsapps kan. Ik geloof dat het bedenken en mogelijk maken van het sturen van berichtjes naar grote groepen mensen gedaan is door een sadist met een ongelofelijke hekel aan ouders van jonge kinderen. Iemand die altijd met veel liefde ballen die in zijn tuin landden lekstak, maar die nu een snellere en efficiëntere manier zag om meer mensen tegelijk te tergen.
Zodra er een ‘Even een berichtje van de oudercommissie!’-appje verschijnt in de daarbij behorende groep overweeg ik standaard om een schep te pakken, naar de tuin te lopen, een gat te graven tot aan grondwaterniveau en mijn telefoon erin te werpen, of per direct de groepsapp te verlaten. Dat doe ik niet, want het laatste is aanmerkelijk minder sociaal geaccepteerd dan het eerste, en ik heb geen schep.
Lees ook
COLUMN ANKE: Lekker makkelijk >
Wat ik wel doe? Meteen op mute klikken. Maar ook daar heeft de Sadist van het Internet a.k.a. de Bedenker van de Groepsapp aan gedacht. Want hoewel je geen pop-ups meer krijgt van berichtjes, krijg je wel de hele tijd zo’n tergend rood bolletje met een 1 (of, in het geval van een groepsapp: 253); het aantal gemiste berichten. En als ik ergens nóg slechter tegen kan dan tegen die berichten, dan is het wel zien dat ze er zijn, maar ze niet lezen.
Dus lees ik ze en probeer ik ze te negeren. Wat steevast niet lukt. Want is het niet veel handiger om even een tikkie te sturen zodat mensen geld over kunnen maken in plaats van aan hun kind mee te geven naar school? Wie heeft er überhaupt ooit nog contant geld in huis? En als we niet met auto’s gaan maar met de bus, dan kan het uitje misschien doorgaan. En die bidon? Als-ie gevonden is, ligt hij bij de gevonden voorwerpen. Zo niet, dan niet. Laat het los, het is je kat niet.
Dus pak ik mijn telefoon en typ ik zuchtend mijn tips. Wetend dat er maar één ding irritanter is dan groepsapps: een betweter.
Dit artikel staat in Kek Mama 09-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
