Actrice Halina Reijn veroorzaakte afgelopen maandag fikse ophef. Ze wilde op vakantie en werd op Schiphol aangestaard door ‘een mollige vrouw en haar even dikke dochter’. Ook had iemand haar zomaar aangesproken over al dan niet alleen op vakantie gaan. Dat pikte Halina niet en zodra ze weer thuis was, typte ze met nijdige, ranke vingers een boze column waarin ze de vrouw en haar dochter zeekoeien noemde.
En weet je? Ik snap Halina wel. Net als zij weet ik hoe vervelend het is om constant aangestaard te worden. Of aangesproken of besproken te worden zonder dat ik daar op zit te wachten. Niet omdat ik een BN’er ben, hoor. Ik ben een TON’er. (Nee, dat is niet mijn gewicht, maar een afkorting van Totaal Onbekende Nederlander, hoewel de eerste definitie ook niet heel ver van de werkelijkheid af zit.) Ik ben namelijk dik. En dat is voor veel mensen aanleiding om mij na te staren, dingen over me te zeggen of me uit te schelden voor, ik noem maar wat, zeekoe.
Dat mag allemaal, want zoals iedereen weet is dik zijn een keuze. En niet alleen dat, het is ook een schande. Het is iets voor luie mensen zonder doorzettingsvermogen of mensen met een eetprobleem. Dat ben ik allemaal niet. En toch ben ik dik. ‘Vind je dat niet heel erg?’, vragen mensen me regelmatig. Nee, dat vind ik niet. Dat iedereen er zo zijn mening over geeft, dat vind ik dan weer wel erg.
Zoals de mevrouw die mij aanraadde het brooddieet te gaan doen. “Mijn schoonzus viel er binnen een maand tien kilo mee af.” Ik glimlachte beleefd. De mevrouw was verpleegkundige en controleerde mijn temperatuur en hechtingen. Mijn dochter was een dag oud. Ik vroeg deze mevrouw niet om advies. Ik had wel wat anders aan mijn hoofd. Toch kwam ze met haar goede raad. “Omdat het me voor jou zo naar lijkt om zo dik te zijn. Je hebt zo’n mooi gezichtje.”
Een week daarvoor nog was er een gynaecoloog die mijn bevalling niet wilde inleiden omdat het mijn ‘eigen schuld was’ dat mijn zwangerschap zo zwaar was. Ik ben het zelf immers ook. En nee, dat was geen medische reden om hulp te weigeren. Dat was een mening. Een oordeel.
Maar ook hij was niet de eerste. Sinds ik op mijn negentiende door medicijnen in een jaar van slank naar heel dik ging, lijkt mijn lijf publiek bezit. Iedereen geeft ongevraagd advies. Van wildvreemden die “Zou je dat nou wel doen?” zeggen wanneer ik een ijsje eet tot mijn ex-schoonmoeder die vijf euro per afgevallen kilo bood.
De eerste jaren vond ik het zelf ook vreselijk om dik te zijn. Ik ben, zoals wij allemaal in onze cultuur, geprogrammeerd dat dik lelijk is. Bovendien nam ik opeens veel plek in in de bus en kegelde ik op verjaardagen kleuters om met mijn nieuwe enorme kont. Dus natuurlijk ging ik naar de huisarts en de sportschool en de diëtiste. Niets hielp. Uiteindelijk bood uitgebreid onderzoek in AMC uitkomst. De medicijnen hebben een verwoestende invloed gehad en er is niets aan te doen. Ik ben kerngezond: bloeddruk, suiker, alles, maar wel dik. Dit is het en dit blijft het.
Dus stak ik al mijn energie in proberen te accepteren dat dit het is. En het lukte. Ja, ik neem veel ruimte in, zowel fysiek als mentaal. Dat is voor sommige mensen vervelend en voor andere prima. Maar het allerbelangrijkste: voor mij ben ik, precies zoals ik nu ben, met mijn alles, prachtig. En sinds ik dat zo voel, raken de blikken en de opmerkingen me eigenlijk niet meer.
Dus laat ik voor één keer zelf een ongevraagd advies geven. Lieve Halina, hou van jezelf, wees blij met wie je bent. Mensen zullen altijd blijven staren en praten, maar jou kan het dan niet meer raken. Want jij weet zelf hoe leuk je bent. En als je stopt met mensen zeekoeien noemen, is er zelfs een kans dat anderen dat ook zien.
Anke Laterveer (36), is schrijver, web woman van Kek Mama en moeder van een zoon van 7 en een dochter van 5. Elke week schrijft zij hier voor jullie iets over haar eigen leven.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Dat het ouderschap zwaar is, zal weinig moeders verbazen. Maar wist je dat meer dan 1 op de 4 moeders tijdens het voeden in slaap valt? Begrijpelijk? Absoluut. Maar ook risicovol, zeggen experts tegen Parents. Zo houd je volgens hen jezelf én je baby veilig.
