Kek Mama-columnist Anke Laterveer is single moeder van Jakob (8) en Hannah (7). Maandelijks schrijft ze uitgesproken over wat ze meemaakt.
Het is een zaterdag en het is warm. Jakob en ik zijn op de terugweg van een ochtend Archeon. (‘Mama, ik weet echt veel meer dan jij van geschiedenis he?’ ‘Ja, liefje.’ ‘Terwijl jij er veel meer van hebt meegemaakt.’ Top dit. Dank je.)
Hij heeft een zakje Engelse drop in zijn hand. En hoewel hij niet hoeft te delen vandaag, kiest hij steeds als hij zelf een snoepje pakt, ook een dropje voor mij. De zon schijnt de auto in, mijn kind zingt zachtjes fonetisch mee met de radio en ik ben volmaakt gelukkig.
‘Wat vond je het leukste vandaag, Jaak?’
‘Dat ik jou voor mezelf had.’
‘Dat vond ik ook fijn.’
‘Het is echt een hele goeie dag zo.’
We zwijgen even en kijken naar de weg.
‘Zeg Jaak,’ zeg ik dan. ‘Als jij je leven een cijfer zou moeten geven tussen de een en de tien, wat voor cijfer geef je je leven nu dan?’
Hij denkt even na.
‘Een tien.’
‘Echt waar? Wat fijn zeg. Hoe komt dat?’
‘Vroeger, toen ik nog een kleuter was, was mijn leven een twee. Dat komt doordat ik toen nog niet wist dat ik autistisch ben. Ik dacht gewoon dat ik fout was.’
Ik weet dat hij zo dacht, maar toch schrik ik van het woord. Fout. Dat is een groot woord om over jezelf te voelen.
‘Dat komt doordat ik zoveel ruzie had en boos werd en niet begreep waarom. Nu weet ik dat het autisme is en snap ik beter hoe mijn hersens werken. Daardoor ben ik ook niet meer steeds zo kwaad.’
‘Dat is heel knap van je, weet je dat?’
‘Ja. Maar ik ben ook heel knap. En slim en grappig.’
Ik lach. Hij ook.
‘Is wel zo’, zeg ik.
‘En jij?’ vraagt hij dan. ‘Welk cijfer geef jij je leven?’
‘Een acht.’
‘Dat is geen tien.’
‘Nee.’
‘Wat zou het een tien maken?’
Ik vertel over wat ik nog zou willen met mijn werk en hoe lastig ik dat vind.
‘Maar mam, als je iets wil, dan moet je het gewoon vragen, toch? Anders weet niemand wat je wil.’
‘Hm.’
‘Dat kun jij hoor, mama. Want jij kunt alles. Jij hebt mij gemaakt! Dat is vet knap.’
Dit artikel staat in Kek Mama 10-2017.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
