COLUMN ANKE: “Jij verdient het niet om moeder te zijn”

Anke Laterveer

15 september, 2016 - 21:45

Leestijd: 4 minuten

Een tijdje geleden schreef ik hier over hoe ik hulp vroeg tijdens de vakantie. Ik was tweeënhalve week alleen met de kinderen en het voelde als tweeënhalf jaar. Omdat ik gescheiden ben, voed ik de kinderen, als ze bij mij zijn, in mijn eentje op. Dat is heel fijn, want ik kan doen wat ik wil en waarvan ik denk dat het goed/leuk/gezellig/handig is, maar soms ook gewoon heel zwaar. Dus vroeg ik hulp en, waarom ook niet, schreef ik er een column over. 

Jij verdient het niet

Ik had tenslotte net de vrij revolutionaire ontdekking gedaan dat hulp vragen tot hulp krijgen kan leiden en ik was daar behoorlijk hysterisch over. Je kan zeggen: hou je bevindingen anders lekker voor jezelf, maar als iedereen dat zou doen, zaten we nu zonder internet, elektriciteit en chocola, dus ik bedoel maar.

Hoe dan ook: blij over mijn ontdekking schreef ik een column en postte die online. Vrijwel meteen kwamen de berichten binnen. Van moeders die het herkenbaar vonden, of dapper of zelfs inspirerend. Allemaal superfijne berichtjes natuurlijk. Gloeiend van trots zat ik op de bank. Tot ik iemand op zag poppen die zei dat als je niet eens twee weken met je eigen kinderen door kan brengen zonder hulp, je het niet verdient om moeder te zijn. Of andere onaardige woorden van gelijke strekking. 

Ja maar, ja maar, ja maar

Mijn eerste instinct was om uit te gaan leggen: ‘Ja maar, ik werk ook fulltime en dat moet ik nu in de avond en nachten doen, dus ik ben moe’. ‘Ja maar, mijn zoon is autistisch, dus we kunnen niet altijd doen wat andere gezinnen doen.’ ‘Ja maar.’ ’Ja maar.’ Ik deed het niet. 

Allereerst natuurlijk omdat het een ongeschreven regel is dat je niet op reacties op je eigen column mag reageren. Zulks is niet chic. En ik natuurlijk wel (hahahaha, nee. Maar toch.). En ten tweede omdat ik dacht: ‘We hoeven niet altijd uit te leggen wat we doen opdat anderen niet meteen allemaal dingen van ons vinden. We moeten gewoon eens stoppen met elkaar veroordelen.’

Ouderschap is soms gewoon fucking zwaar

Want laten we wel wezen, dat hele ouderschap is toch soms ook gewoon fucking zwaar? Bijvoorbeeld als je met je kleuter en je peuter aan het einde van een drukke dag door de supermarkt moet. Of als je even een werktelefoontje tussendoor doet en nadien ontdekt dat je kinderen de muur als tekenblok hebben gebruikt. Superfijn dat ze zo creatief zijn, maar niet hier, niet nu. Alsjeblieft. Of die keren dat je je kind ophaalt bij de opvang/een vriendje/je ouders en ze opeens niet mee willen. En je alle blikken op je gericht voelt. Dat je: “normaal wil ze altijd heel graag mee, hoor!” wil je roepen. Want je weet wel wat ze denken.

Maar weet je wel wat ze denken? Misschien denken ze wel net als ikzelf: ‘Oh, wat een kutsituatie is dat toch altijd.’ of ‘Ik moet niet vergeten vanavond even schoenen te bestellen voor dat feestje zaterdag.’, want hoewel het anders voelt: het merendeel van gedachten van andere mensen gaat toch vooral over die andere mensen zelf. 

Laten we dit afspreken

Dus laten we dit afspreken: Doe. Aardig. Als je zoiets ziet gebeuren en je bent niet net aan schoenen aan het denken, zeg dan even iets. “Zwaar is het soms, he?” of “Oh, dat doet mijn kind ook altijd” of zelfs: “Kan ik je helpen?” Omdat we allemaal wel eens hulp nodig hebben, of een lief woordje. En dat helemaal prima is. 

Anke Laterveer (36) is schrijver, columnist, cabaretier en web woman van Kek Mama. Samen met haar kinderen Jakob (7) en Hannah (6) woont ze in Haarlem

Tijdelijke aanbieding: Neem nu een abonnement op Kek Mama en krijg een gratis tas naar keuze >