Beeld: Getty
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Ze was gelukkig getrouwd, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwachts zijn koffers pakte. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: als alleenstaande moeder weet Lieve pas echt wat druk zijn inhoudt.
Ik snap wel waarom het woord ‘moe’ maar drie letters telt en zo makkelijk is uit te spreken. Ik was altijd al lekker druk, maar sinds ik alleenstaande moeder ben, weet ik pas écht wat druk zijn inhoudt.
Als ik ’s ochtends wakker word van kleine kinderhandjes om mijn nek of zacht geaai in mijn gezicht, weet ik dat het ‘zorgen’ weer begint. Naar beneden, brood smeren, drinken inschenken, televisie aan, kind 1 op de bank installeren, een fles maken en kind 2 in de wipstoel parkeren. Dan sneak ik naar boven en douche ik me, maak ik me op, kleed ik me aan en pak ik kleren voor Jan en Dries. Ondertussen word ik een keer of vijf geroepen voor de meest onzinnige dingen: het geluid van de tv staat te hard, de speen van Dries ligt op de grond of er heeft iemand gepoept en ja, dat stinkt.
Als de twee mannen hun ontbijt achter de kiezen hebben, begint de strijd die aankleden heet. Wat een gevecht is dat, iedere ochtend weer. Na de eerste anderhalf uur van de dag, die aanvoelen als een halve marathon, zet ik de kinderen in de auto voor een ritje naar het kinderdagverblijf. Mijn koffie drink ik tegenwoordig in de auto en tijdens die rit van 20 minuten geniet ik volop van mijn rust. Tenminste, als Jan zich niet afvraagt wat mieren eten of hoe een viaduct wordt gemaakt.
Als ik de werkjes, puzzels en nieuwe kunstjes op de rand van de zandbak heb bekeken en wel duizend kusjes heb gehad, begint dan ook eindelijk mijn werkdag. Ik haast me naar mijn werk, parkeer de auto, pak mijn spullen op kantoor en open het lokaal waar 25 lieve studenten mijn kant op kijken. Ook voor deze schatjes mag ik weer de hele dag zorgen. Ondertussen doe ik ook nog even sociaal met mijn collega’s, voer ik resultaten in en kijk ik na. Als ik om zes uur klaar ben race ik naar de opvang om mijn jongens vol ‘energie’ in de armen te vliegen. De eerste vraag die Jan stelt, is: ‘Mama, wat eten we vanavond?’ Oh ja, eten…
Na het klaarmaken van een makkelijke pasta zitten we dan eindelijk om zeven uur aan tafel. Mijn ogen vallen al bijna dicht, maar Jan en Dries hebben nog energie voor tien. Ik eet snel mijn bord leeg, voer beide heren en pak hun pyjama’s. Dries gaat als eerste naar boven en na een bed-ritueel hoop ik vurig dat hij snel inslaapt. Met Jan kijk ik nog even televisie en als ook hij rustig in bed ligt, bekijk ik de chaos om me heen. Half uitgepakte tassen, borden op tafel, pasta op de grond, een volle afwasmachine die nog moet worden uitgeruimd en een stapel vuile vaat op het aanrecht. Als ik me er even toe zet, kan ik om half tien op de bank zitten.
Helaas gaat die vlieger vandaag niet op: er moeten nog lessen worden voorbereid, mailtjes worden beantwoord en de administratie moet nog worden gedaan. Het is elf uur als ik mijn laptop dichtklap en me afvraag: hoe doen al die andere alleenstaande moeders dit? Ik werk parttime en weet nu al bijna niet hoe ik alles moet bolwerken. Jan gaat nog niet eens naar zwemles, de boodschappen doe ik op mijn vrije dagen en alle afspraken buiten de deur werken we dan ook af. Vriendinnen zie ik op dagen dat de jongens bij mijn ex zijn en ik kan altijd bouwen op mijn omgeving.
Tegen alle alleenstaande moeders die dit geluk niet hebben, het zwaar hebben of er soms helemaal doorheen zitten wil ik zeggen: je bent niet alleen! En bedenk je goed, het woord moe is een afkorting van het woord waarop we allemaal apetrots zijn en waar we elke ochtend met liefde voor opstaan, namelijk MOEder!
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
