Beeld: Getty
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Na een heftige scheiding heeft ze de liefde opnieuw gevonden. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt.
Eind maart dit jaar viel hij op de mat. Een brief van het Bevolkingsonderzoek. Het was niet goed daar in mijn buik. Er waren onrustige cellen gevonden die zouden kunnen duiden op een beginstadium van baarmoederhalskanker. Ik trok wit weg, stopte de brief weer in de envelop, belde Rogier, huilde heel even maar ging door met het leven. Er stond genoeg op zijn kop, we waren net in ons nieuwe huis getrokken, de dozen stonden nog metershoog en ik had nog even wat anders te verwerken.
Toch liet het me niet los. Het was niet dagelijks dat ik eraan dacht maar het passeerde, tijdens nachtelijk malen, toch met enige regelmaat de revue. De ‘wat-als-scenario’s’ waren oneindig. Van alles bedacht ik me. Van ziekenhuisopname tot uitvaart; alles kwam voorbij, het enige wat elke keer weer terug kwam, waren mijn lieve kleine kinderen.
Jan en Dries, 3 en 1 jaar oud, met nu al een hele rugzak vol ellende. Dit zouden zij er toch niet bij kunnen en moeten hebben. Een doodzieke moeder, of nog erger: een dode moeder. Hoe zou dat nou moeten met ze als ik zou moeten worden behandeld in het ziekenhuis. Waar zouden ze telkens heen moeten? Naar mijn vader, vrienden of vriendinnen, Rogier? Van hot naar her, hun thuis van ze weggenomen?
En wat als ik helemaal niet beter zou worden en dood zou gaan? Wie zal er dan voor ze zorgen? Mijn ex? Zouden mijn vader, vrienden en vriendinnen en Rogier de kinderen dan nog wel zien, nog wel mógen zien? Zou hun thuis ze dan ook worden afgenomen, niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk?
Eind deze maand moet ik voor een herhaalde oproep naar de huisarts. Hoe dichterbij het komt, hoe vaker de doemscenario’s weer door mijn hoofd schieten. Ik slaap slechter, draai ’s nachts overuren met nadenken en het maakt me bang. Verschrikkelijk bang. Bang dat mijn lichaam niet zo sterk is als mijn geest. Bang dat ik hen moet verlaten, bang dat ik ze hun warme verdiende thuis niet kan geven. Bang dat ik, net zoals mijn eigen moeder, de kinderen te vroeg moet loslaten.
Stiekem sluip ik, na urenlang malen, de kamers van Jan en Dries binnen. Ik bekijk ze van top tot teen, streel hun haren, kus hun voorhoofdjes en fluister hoeveel ik van ze hou en altijd zal blijven houden. Want loslaten wil en doe ik nog lang niet. Het enige wat ik nu wil loslaten is de angst, van alle drie mijn mannen genieten en rustig wachten op de uitslag. Want zoals mijn moeder altijd zei: ‘Men lijdt het meest, van het lijden dat hij vreest.’
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
1 April is voor kinderen een feestdag op zich. Geintjes bedenken, mensen foppen en dan gierend van het lachen kijken of iemand erin trapt. Maar dit jaar liep het bij Keesje thuis nét even anders dan gepland. Of nou ja, misschien juist precies zoals gepland: een Tikkie voor iedereen!
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Is jouw kind ook zo’n grapjas en ben je al de hele dag op je hoede? We delen de leukste 1 april grappen van onze Facebookvolgers.
Merel had nooit gedacht zó’n moeder te worden en vond thuisblijfmoeder eigenlijk een beetje een vies woord. En haar baan was toch ook best leuk? Maar toen ze weer ging werken na haar verlof, wist ze ineens helemaal niet meer wat er nou zo leuk aan was geweest.
