Eerste kerstdiner op school: ‘Een halfuur later belde zijn juf’
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Lees meer
Column Lieve: ‘Ik kan niet in het huidige huis blijven wonen’
Beeld: Getty
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (7 maanden). Tot voor kort was ze gelukkig getrouwd en had ze een heerlijk leven, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwacht zijn koffers pakte en vertrok. Op kekmama.nl schrijft ze openhartig over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: op zoek naar een nieuwe woning.
Lees verder onder de advertentie
De eerste paar weken overleef ik door adrenaline, een klein beetje hoop en vooral strijdlust. Ik zal dit varkentje wel eens even wassen en goed voor mezelf maar vooral voor de jongens zorgen. Uit het gesprek dat ik na lang zeuren eindelijk voer met mijn ex is er maar één conclusie mogelijk: hij komt nooit meer bij me terug.
Lees verder onder de advertentie
Dampende goedmaak-sex
Hij zegt in al die jaren van ons huwelijk nooit van me te hebben gehouden en dit drie maanden voor ons huwelijk te hebben aangegeven. Maar na dampende goedmaak-sex en het ‘ja-woord’ op die sprookjesdag heb ik dat niet serieus genomen. Niet serieus genoeg blijkbaar, want vier jaar en twee prachtkinderen later zitten we in deze ellendige situatie. Als ik vraag of er een ander in het spel is ontkent hij dat en ik geloof hem.
Lees verder onder de advertentie
Tijd om stappen te zetten
Als alles een beetje is geland, ik weer gewoon aan het werk ben en een advocaat in de arm heb genomen, soms de vermoeidheid toeslaat en ik vaak de toekomst overdenk, wordt het tijd stappen te zetten. Ik schrijf me in bij de sociale woningbouw en bekijk het aanbod. Met mijn schamele docenteninkomen behoor ik tot de laagste inkomensgroep en kan ik reageren op een select aantal huizen. Ik word er somber van, want het doet pijn te constateren dat ‘driehoog achter’ dichterbij is dan ik dacht, ook al wist ik dat ik daar waarschijnlijk terecht zou komen.
Lees verder onder de advertentie
Niet in het huidige huis blijven wonen
Ik besluit een gesprek aan te vragen met een sociaal raadslid van de gemeente om te informeren naar urgentie. Dat is de situatie immers. Ik kan niet in het huidige huis blijven wonen en kom op straat te staan met twee kinderen. Mijn werk en de opvang van de jongens is zeventien kilometer verderop en het zal geen vetpot worden, dus die auto moet zoveel mogelijk stil blijven staan. Het lijkt mij logisch urgentie te krijgen voor woningen in die stad. Helaas moet het raadslid mij teleurstellen en met een nog grotere somberheid keer ik huiswaarts. Ik maak enkel aanspraak op urgentie als mijn huis daadwerkelijk wordt verkocht en dan alleen in mijn huidige woonplaats. En geloof me: daar wil je nog niet dood gevonden worden.
Lees verder onder de advertentie
Van flat tot hoekwoning
In de weken die volgen reageer ik op alles met twee of meer slaapkamers: van flat tot hoekwoning, van tussenwoning tot maisonnette. Wel bekijk ik of de stad op fietsafstand is en reageer ik ook de dorpen eromheen. Elke dag check ik het nieuwe aanbod zodat ik laat zien hoe erg ik een woning nodig heb.
Lees verder onder de advertentie
Als ik op een dinsdagnacht weer eens naar het plafond lig te staren, besluit ik mijn mail te checken. Ik zie een hele lange lijst met reclame, tot ik een mailtje zie van de woningmakelaar, die van de sociale woningbouw welteverstaan. Ik open het mailtje en moet het wel vijf keer lezen. Ik ben de eerste kandidaat voor een hoek(!)woning met drie slaapkamers met zeer royale tuin, zonder achterburen en een allerliefst open haardje waar ik de jongens hun schoentje al zie zetten.
Ik ben klaarwakker en in plaats van schapen tel ik nu mijn zegeningen.
