Beeld: Getty
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (7 maanden). Tot voor kort was ze gelukkig getrouwd en had ze een heerlijk leven, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwacht zijn koffers pakte en vertrok. Op kekmama.nl schrijft ze openhartig over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: op zoek naar een nieuwe woning.
De eerste paar weken overleef ik door adrenaline, een klein beetje hoop en vooral strijdlust. Ik zal dit varkentje wel eens even wassen en goed voor mezelf maar vooral voor de jongens zorgen. Uit het gesprek dat ik na lang zeuren eindelijk voer met mijn ex is er maar één conclusie mogelijk: hij komt nooit meer bij me terug.
Hij zegt in al die jaren van ons huwelijk nooit van me te hebben gehouden en dit drie maanden voor ons huwelijk te hebben aangegeven. Maar na dampende goedmaak-sex en het ‘ja-woord’ op die sprookjesdag heb ik dat niet serieus genomen. Niet serieus genoeg blijkbaar, want vier jaar en twee prachtkinderen later zitten we in deze ellendige situatie. Als ik vraag of er een ander in het spel is ontkent hij dat en ik geloof hem.
Als alles een beetje is geland, ik weer gewoon aan het werk ben en een advocaat in de arm heb genomen, soms de vermoeidheid toeslaat en ik vaak de toekomst overdenk, wordt het tijd stappen te zetten. Ik schrijf me in bij de sociale woningbouw en bekijk het aanbod. Met mijn schamele docenteninkomen behoor ik tot de laagste inkomensgroep en kan ik reageren op een select aantal huizen. Ik word er somber van, want het doet pijn te constateren dat ‘driehoog achter’ dichterbij is dan ik dacht, ook al wist ik dat ik daar waarschijnlijk terecht zou komen.
Ik besluit een gesprek aan te vragen met een sociaal raadslid van de gemeente om te informeren naar urgentie. Dat is de situatie immers. Ik kan niet in het huidige huis blijven wonen en kom op straat te staan met twee kinderen. Mijn werk en de opvang van de jongens is zeventien kilometer verderop en het zal geen vetpot worden, dus die auto moet zoveel mogelijk stil blijven staan. Het lijkt mij logisch urgentie te krijgen voor woningen in die stad. Helaas moet het raadslid mij teleurstellen en met een nog grotere somberheid keer ik huiswaarts. Ik maak enkel aanspraak op urgentie als mijn huis daadwerkelijk wordt verkocht en dan alleen in mijn huidige woonplaats. En geloof me: daar wil je nog niet dood gevonden worden.
In de weken die volgen reageer ik op alles met twee of meer slaapkamers: van flat tot hoekwoning, van tussenwoning tot maisonnette. Wel bekijk ik of de stad op fietsafstand is en reageer ik ook de dorpen eromheen. Elke dag check ik het nieuwe aanbod zodat ik laat zien hoe erg ik een woning nodig heb.
Als ik op een dinsdagnacht weer eens naar het plafond lig te staren, besluit ik mijn mail te checken. Ik zie een hele lange lijst met reclame, tot ik een mailtje zie van de woningmakelaar, die van de sociale woningbouw welteverstaan. Ik open het mailtje en moet het wel vijf keer lezen. Ik ben de eerste kandidaat voor een hoek(!)woning met drie slaapkamers met zeer royale tuin, zonder achterburen en een allerliefst open haardje waar ik de jongens hun schoentje al zie zetten.
Ik ben klaarwakker en in plaats van schapen tel ik nu mijn zegeningen.
Als moeder zou je je soms het liefst willen opsplitsen om je kind niet achter te hoeven laten, ook al weet je dat ie in goede handen is. Vooral bij oma. Althans, dat hoop je dan altijd maar. Toen Vanessa (35) thuis kwam, was de oppas van haar driejarige zoontje nergens te bekennen..
Serena Verbon (Beautylab) heeft op haar achtendertigste haar hypotheek – als single mom! – afgelost. Hoe heeft ze dit gedaan en is dat voor anderen ook verstandig om te doen?
Een kraamcadeau is een goedbedoelde verrassing voor de kersverse ouders en de pasgeboren spruit, maar soms krijg je iets waar je totaal niet op voorbereid bent. Hannelore (37) wist niet goed hoe ze moest reageren op het kraamcadeau van haar tante.
Heb je zin in een uitje met je kids dat niet alleen leuk, maar ook nog eens creatief en leerzaam is? Dan moet je bij Villa Zebra in Rotterdam zijn!
Eva kreeg toen ze zwanger was hyperemesis gravidarum: extreme misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap. Alsof dit nog niet erg genoeg was, geloofde haar leidinggevende niet dat ze echt zo erg en zo vaak ziek was en werd ze uiteindelijk ontslagen. Pure zwangerschapsdiscriminatie.
Iedere ouder wil de eerste verjaardag van hun kind speciaal maken. Maar wat begon als een bescheiden feestje met familie en vrienden, eindigde voor Alaya in een groots evenement met een gastenlijst van honderd man, een ballonnenboog en een rekening waar ze liever niet te lang naar kijkt.
