Beeld: 123RF
Lieve (31) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Na een heftige scheiding heeft ze de liefde opnieuw gevonden in Rogier, met wie ze een latrelatie heeft. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt.
Ooit, lang geleden, voordat ik überhaupt wist dat kinderen hebben niet alleen maar leuk is, zwoor ik om nooit, maar dan ook nooit in een joggingpak, zonder make-up en een knot op mijn hoofd naar school te gaan. Maar vandaag sla ik over, ik pas.
Bij het wakker worden voel ik het al. Dit wordt niks vandaag. Ik ben hartstikke ziek. Met een nat kussen van mijn openhangende mond en een neus vol snot wil ik het liefst blijven liggen, maar de plicht roept. Jan moet naar school. Met pijn en moeite kruip ik naar zijn slaapkamer en kleed hem aan. Smeer zijn brood. Kleed ook Dries aan. Krab de ruiten. En sleep mezelf, en de kinderen, richting de auto.
Onderweg vraag ik me af hoe al die andere moeders dit toch doen? Als mama ziek is moet er gewoon worden doorgegaan, of kunnen zij rekenen op hun partner? Gaan zij lekker in bed liggen, wetende dat er vanavond wel een maaltijd op tafel zal staan, de afwasmachine is uitgeruimd en de kinderen naar school zijn geweest?
Om heel eerlijk te zijn, behoren deze momenten tot de meest lastige na mijn scheiding. Omdat de kinderen bij mij wonen en slechts eens in de twee weken op zaterdag en zondag bij mijn ex zijn, ben ik verantwoordelijk voor al die normale dagen waarop alles door moet gaan. Ik kan moeilijk zeggen tegen Jan dat hij vandaag niet naar school mag omdat mama ziek is. En daarbij ben ik blij dat één van mijn twee handenbindertjes onder de pannen is de aankomende 5,5 uur.
Wat nog erger is, zijn die nachten waarin je jezelf staande houdt op paracetamol en ibuprofen en de behoefte aan een nacht slaap niet groter kan zijn, maar je kind daar heel anders over denkt en de hele nacht huilt. En jij huilt dan gewoon mee. Stilletjes zodat je andere kind, dat wel ligt te slapen, niet wakker wordt. Op die momenten mis ik mijn ex. Niet een klein beetje, maar enorm. Want kozen wij er ooit niet voor om samen voor elkaar en deze kinderen te zorgen? In voor- en tegenspoed, in ziekte en gezondheid?
Als ik bij school aankom, verberg ik mijn joggingpak onder mijn lange gewatteerde jas en gewapend met een pak zakdoeken geef ik de invaljuf een hand en excuseer me voor mijn looks van vandaag. Ik geef Jan een dikke zoen en op de weg terug naar de auto tel ik het aantal vrouwen. Ongeveer negentig procent van de kinderen wordt weggebracht door hun moeder. Dat kan maar één ding betekenen: de vaders zullen wel ziek zijn…
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
Feestjes waar alles op rolletjes loopt vergeet je meestal binnen een week. De échte verhalen en feestblunders blijven hangen dankzij mislukte kostuums, dronken Sinterklazen en Kerstmannen en gênante gedichten.
