Beeld: Getty
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Na een heftige scheiding heeft ze de liefde opnieuw gevonden. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt.
Al vijf jaar lang ben ik hormoonvrij. Sinds het moment dat mijn ex en ik hadden besloten een kind te willen, stopte ik met anticonceptie. Mijn hemel, wat was dat een opluchting. Eindelijk voelde ik dat ik mezelf was, weer (veel meer) zin in seks had en ik was emotioneel een stuk stabieler. Ik voelde me zo goed dat we na Jan besloten dat ik niet meer aan die rommel ging en na Dries zou hij er ‘een knoop’ in laten leggen. Dat moment is nooit gekomen.
Toen Rogier in mijn leven kwam vertelde ik hem netjes dat ik niks gebruikte. We deden het met condooms en dat was prima. Wás prima… tot het moment dat er eentje knapte en ik als een pubermeisje, incognito, naar de drogist rende voor een morning-afterpil. Ik nam het ding en werd er ontzettend ziek van, zowel lichamelijk als geestelijk. Er begon van alles in mijn lichaam te rammelen, rinkelen en tikken. Wat was dit, wilde ik nog een kind?!
Laat ik voorop stellen dat ik heel erg gelukkig ben met mijn twee gezonde jongens maar dat ik écht heel erg graag een meisje had willen hebben. Ik dacht dat Jan een meisje was, en bij Dries dacht ik exact hetzelfde. Bij beide geslachtsbepalende echo’s moest ik ook echt even omschakelen. Het lijkt me zo fijn een meisje te hebben. Ik zou ermee gaan winkelen, nagels lakken, haren kammen, maar wat me vooral zo enorm fijn lijkt is de band die je met je dochter hebt. Die lijkt me zo intens, zo mooi. Ik zou zo graag iets van mezelf willen terug zien in mijn eigen dochter, de naam Lieve willen doorgeven.
Zouden mijn rammelende eierstokken daar vandaan komen? De hunkering naar een meisje? Het Rogier ook vader willen maken? Of wilde ik gewoon graag een gezin stichten met hem? Iets maken wat van ons allemaal zou zijn, een dochter of zoon, een broertje of zusje, iets wat ons met elkaar zou verbinden, letterlijk. Een aantal dagen twijfelde ik mijn gevoelens uit te spreken, maar ik deed het uiteindelijk toch. We spraken er samen over en trokken de conclusie ‘zeg nooit nooit’. We zochten uit welke anticonceptie er op de markt was, welke de minste hormonen zou bevatten en van welke je het meest snel weer vruchtbaar zou zijn na het stoppen.
Toch komt er voor mijn gevoel een einde aan een tijdperk kinderen maken en krijgen. Stiekem ben ik een beetje bang voor de hormonen, de rommel in mijn lijf en hoe het mij gaat beïnvloeden. Ik weet dat het verstandig is eerst mijn studie af te ronden, te genieten van de jongens, de hectiek daaromheen en samen dit gezinsleven te ervaren.
Zeg nooit nooit, en tot die tijd vermaak ik me met de dochters van mijn vriendinnen en lak ik de nagels van Jan en Dries wel…
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.
Hoera! Saskia Weerstand is bevallen van een zoon. Dat maakt de RTL-presentatrice bekend op haar Instagram. “Kleine vriend, we zijn zó blij dat jij er bent.”
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (8 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: ingesleten rolpatronen
We kennen het allemaal: boodschappen doen en telkens weer schrikken bij de kassa. Maar bij Vianna thuis is het elke week een financiële horrorfilm. Haar man en zoon hebben namelijk geen grenzen als het gaat om geld uitgeven aan proteïne snacks.
Een Instagram-video waarin artsen vertellen wat ze hun eigen kids nooit zullen laten doen, ging viral. Van slaapfeestjes tot sekseducatie: het levert verrassende inzichten op.
Als iemand zegt dat opvoeden helemaal vlekkeloos gaat, kunnen wij je vertellen dat dat totaal niet zo is. Ook niet als je kinderen volwassen zijn. Ze blijven jouw kind – met een eigen mening en af en toe stevige discussies.
