Eerste kerstdiner op school: ‘Een halfuur later belde zijn juf’
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Lees meer
Column Lieve: ‘Ik was een alleenstaande moeder zonder moeder’
Beeld: Getty
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (7 maanden). Tot voor kort was ze gelukkig getrouwd en had ze een heerlijk leven, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwacht zijn koffers pakte en vertrok. Op kekmama.nl schrijft ze openhartig over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: het gemis van haar moeder tijdens de scheiding.
Lees verder onder de advertentie
Toen ik moeder werd, stond mijn wereld op zijn kop. Ik droeg een enorm grote verantwoordelijkheid en kampte met een postnatale depressie die pas na één jaar werd gediagnostiseerd. Wat leuk, verliefd en een roze wolk had moeten zijn, werd voor mij overleven.
Lees verder onder de advertentie
Moederschap: grootst mogelijke opgave
Urenlang dacht ik na over het moederschap. Wat zo makkelijk had geleken, werd de grootst mogelijke opgave. Ik begreep niet hoe andere moeders het allemaal deden. Op de terugkomdag van de zwangerschapsgym was iedereen vol lof over het moederschap, terwijl ik alleen maar wilde huilen in een hoekje. Een vraag die meerdere malen per dag door mijn hoofd spookte was: hoe kan mijn eigen moeder maar liefst vier keer hebben gekozen voor deze ellende?
Lees verder onder de advertentie
Van papa en mama naar opa en oma
Mijn ouders hebben vier kinderen gekregen. Ik ben de oudste en was de eerste die ze een kleinkind schonk. Wat waren ze trots op kleine Jan. Wat genoten ze van hem. Ik zag ze voor mijn ogen veranderen van mijn papa en mama naar zijn opa en oma. En met het aannemen van de nieuwe rol veranderde ook de band met mijn moeder. Hij werd intenser, mede door de depressie waarmee ik worstelde. Mijn moeder probeerde mijn angst weg te nemen en paste alle vrije uurtjes op zodat ik even kon ontspannen.
Lees verder onder de advertentie
Kanker geconstateerd
Helaas mocht het genieten voor mijn ouders samen slechts anderhalf jaar duren. Toen Jan net één was geworden, werd bij mijn moeder kanker geconstateerd. Nog geen vier maanden later moesten we haar begraven. Mijn ex en ik spraken weinig over haar dood maar haar afwezigheid was dagelijks te voelen. Na de geboorte van Dries, ongeveer tien maanden na haar overlijden, kreeg ik eindelijk het gevoel dat ik haar dood, samen met mijn gezin, een plek had gegeven.
Lees verder onder de advertentie
Alleenstaande moeder zonder moeder
Dat het gevoel van enorm gemis er abrupt weer was nadat ik werd verlaten door mijn ex was natuurlijk even logisch als confronterend. Bij elke heftige gebeurtenis in je leven wil je je moeder hebben, maar bij liefdesverdriet in de meest extreme vorm in combinatie met het alleen moeten opvoeden van twee kleine kinderen al helemaal. Ik was een alleenstaande moeder zonder moeder. God, wat had ik graag in haar armen tegen haar warme borst aangelegen om oorverdovend te huilen. En God, wat had ik graag gewild dat ze – zoals zo vaak – had gezegd dat alles goed zou komen.
Lees verder onder de advertentie
Oorverdovend alleen huilen
Afgelopen week zou ze jarig zijn geweest. Hoewel ik niks heb met begraafplaatsen, besloot ik toch een bosje bloemen te brengen. Bij het zien van haar naam barstte ik in tranen uit. En in plaats van in haar armen tegen haar warme borst huilde ik oorverdovend alleen op een bankje. Toen nog geen seconde later de zon doorbrak wist, voelde ik en hoorde ik het haar zeggen: alles komt goed!
