Eerste kerstdiner op school: ‘Een halfuur later belde zijn juf’
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (7 maanden). Tot voor kort was ze gelukkig getrouwd en had ze een heerlijk leven, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwacht zijn koffers pakte en vertrok. Op kekmama.nl schrijft ze openhartig over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: de steun die Lieve krijgt van vrienden en vreemden.
Hoe ongelukkig de hele situatie ook is, zo gelukkig voel ik me op heel veel momenten. Een onverwachte kus van Jan, een ‘Je bent fucking geweldig’ kaart van mijn vriendin of tot wel 10.30 uur uitslapen op zondag als mijn ex de kinderen heeft. Maar wat mij intens gelukkig maakt is de liefdevolle, warme gebaren van iedereen om me heen toen ik wist dat ik een paleis kon krijgen via de sociale woningbouw.
Op dat moment ontpopte mijn vriendengroep zich als een soort ‘Hart in Actie team’. Mijn collega’s zweerden samen en begonnen een soort ‘Help Lieve de winter, lente, zomer en herfst door’ actie. En mijn kersverse vlam zei me dat waar ‘wij’ ook zouden eindigen, hij me zou helpen bij het woonklaar maken van het huis – en plande alle dinsdagavonden, donderdagavonden en zaterdagen vrij.
Daarnaast kreeg ik de opdracht een lijstje te maken van spullen die ik nodig had en die rond te sturen. Ik deed uiteraard braaf wat me werd opgedragen en mailde en appte iedereen die me lief was. De strekking was ‘Help, wie kan mij helpen aan…’ en al snel kwamen er reacties. En waar de reacties binnenstroomden, zo stroomden ook regelmatig de tranen. Niet van verdriet, maar van geluk. Geluk dat er mensen waren die mijn zo’n enorm warm hart toedroegen en zo intens met mij meeleefden. Vrienden haalden spullen op bij familieleden, want die hadden ze natuurlijk allemaal mijn ‘Help wie kan mij helpen aan….’ lijstje doorgestuurd. Binnen een paar weken had ik wat ik nodig had en dat allemaal voor het bedrag van nul euro.
En al die euro’s die ik door deze lieve mensen kon besparen, konden worden geïnvesteerd in het huisje. En ik kan je verzekeren dat elke euro heel hard nodig was want werkelijk alles moest worden gedaan. Ook daar moest ik mijn vrienden weer voor inschakelen, want met mijn twee linkerhanden was ik niet verder gekomen dan een muurtje witten.
Toen ik op een zaterdagmiddag eens om me heen keek en zag hoe de antracietkleur van de muren verdween en alles stralend wit werd, drong pas tot me door wat er gebeurde. Vrienden schreven zich in op dagen dat ze konden helpen en werkten keihard. Zweetdruppels op voorhoofden en alles wat ze ervoor terug wilden was een glimlach van mij. Zelfs de man van een collega legde op zijn vrije vrijdag mijn laminaatvloer in zijn eentje. En ook daar was een glimlach, en een bekertje ranja, meer dan genoeg.
Als je alles hebt verloren, als je alles dénkt te hebben verloren en je toekomst niet rooskleurig is maar gitzwart… kijk dan eens goed om je heen en zie hoeveel mensen er zijn die je willen helpen. Want met het verliezen van mijn huwelijk heb ik een schat aan vrienden gevonden. Die ik enorm dankbaar ben!