Beeld: 123RF
Lieve (31) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Na een heftige scheiding heeft ze de liefde opnieuw gevonden in Rogier, met wie ze een latrelatie heeft. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt.
Zo fantastisch als ik me voelde tijdens de kerstdagen, zo belabberd voelde ik me tijdens de jaarwisseling. Van het ene op het andere moment leek ik wel bevangen door een enorme depressie met huilbuien die maar niet over leken te gaan. Ik voelde me moederziel alleen..
De dagen na kerst plande ik, zoals gewoonlijk, helemaal stampvol. De kinderen waren een hele week bij mijn ex dus ik had genoeg tijd voor dagjes winkelen en dagjes sauna en wellness. Geen enkel leeg moment in mijn agenda. Geen enkel moment om even na te denken. Niet over het afgelopen jaar en al helemaal niet over het gemis van mijn kinderen. Even lekker ‘me-time’. Althans, ik had bedacht dat dat wel lekker zou zijn. Maar zo voelde het totaal niet.
Op zondagmorgen voelde ik het al borrelen. Een unheimisch gevoel. Onrustig. Een beetje verdrietig. Alsof je net zwanger bent, of nog erger: alsof je net bent bevallen. Zo’n zelfde gevoel als wanneer de kraamhulp net is vertrokken en je partner voor het eerst weer aan de slag gaat. Dat werk zeg maar.
Die dag hield ik me nog groot. Ik liet wel een paar keer merken dat deze week zonder kinderen toch iets zwaarder viel dan die week in de zomervakantie. Dat ik me verdrietig voelde en dat ik ze miste. Dat ik dat naderhand weer weglachte met een ‘Ach ik heb dat altijd met oud en nieuw, ik sta altijd te brullen’ maakte het niet veel beter.
Die avond zouden we naar vrienden gaan om het nieuwe jaar in te luiden. Spelletjes, drankje, hapje en geen kind waar we rekening mee hoefden te houden. We spraken af om acht uur maar toen ik om half negen nog steeds in mijn joggingbroek op de bank lag te huilen, wist ik al dat het niks zou gaan worden. Ik besloot heel dapper mijn verdriet maar eens toe te laten.
Die avond passeerde werkelijk het hele jaar de revue. Wat was er allemaal gebeurd, wat was ik allemaal kwijtgeraakt? Wat was het oneerlijk dat ik op de bank lag te huilen terwijl mijn kinderen waarschijnlijk sterretjes aan het afsteken waren met hun vader en zijn nieuwe vriendin. Lachend, schaterlachend van plezier, en zonder mij te missen.
Wat was het lekker, dat ene avondje vol zelfmedelijden. Zielige muziek op de achtergrond, een doos tissues ernaast en gaan. God, wat miste ik mijn kinderen.
Toen de klok twaalf uur sloeg, ik mezelf een gelukkig nieuwjaar wenste, wat uit het raam tuurde om de tijd te doden, belde ik om 00.04 uur mijn ex. Na vier minuten zouden ze vast klaar zijn met elkaar kussen, knuffelen en het allerbeste toewensen en konden mijn kinderen mij vast even te woord staan. Godzijdank nam mijn ex op maar vertelde hij dat de kinderen in bed lagen. Ze sliepen en waren niet wakker te krijgen. Niet door het vuurwerk van de buren en zelfs niet door de duizendklapper van de plaatselijke Chinees.
Toen ik ophing, teleurgesteld dat ik mijn kinderen niet kon spreken, maar opgelucht omdat het toch iets minder gezellig en als een ‘gelukkig gezinnetje’ bleek te zijn, bedacht ik me dat dat zelfmedelijden-gedoe niks voor mij is. Je geluk af laten hangen van anderen, of blijven hangen in de slachtofferrol had me niks gebracht. Niks meer en niks minder dan enkel dat inzicht. Nee het aankomende jaar ga ik zulke avondjes niet meer toelaten. Less bitter, more glitter.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
