Eerste kerstdiner op school: ‘Een halfuur later belde zijn juf’
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Malu twijfelde wekenlang of ze haar zeven maanden oude zoon mee moest nemen in het oud en nieuw-gedruis. Last minute besloten zij en haar vriend thuis te blijven: zonder muziek, zonder visite en zonder ploppende champagne.
Toegegeven: ik vind oud en nieuw een overschat feest. Je begint rond 19.00 uur met de toastjes brie (waar je na een uur of twee wel genoeg van hebt) en bent al katjelam nog voordat de klok 00.00 uur aantikt. Gevolg: óf je luidt kotsmisselijk door alle happen het nieuwe jaar in, óf je hangt met een kater boven de wc en mist alle gezelligheid. Drink je niet? Dan kijk je de hele avond naar de oudejaarsconference (want: verder geen bal op tv) en eet je de laatste kleffe oliebol op ‘omdat-ie anders wordt weggegooid en da’s zonde’.
Oké, ietwat overdreven misschien, maar het moment tussen het avondeten en het aftelcircus vind ik afzien; ik heb altijd moeite om het ‘verplicht’ tot de nacht vol te houden. Dat ik sinds zeven maanden een kind heb, vond ik dan ook een prima excuus om het dit jaar lekker rustig aan te doen. Geen visite, geen toastjes, geen muziek en geen ploppende champagne.
Ondanks dat we pal achter het nationale vuurwerk wonen, was dit de beste beslissing ooit. Want hoe gezellig het er ook uitzag als vriend en ik vanuit ons raam naar beneden keken, we waren na die kerstdrukte blij dat we Mack na het kindervuurwerk in z’n eigen bed konden stoppen. We ploften samen op de bank, trokken een zak chips open, keken om de zoveel tijd even of kind door al die knallen heen sliep en voor we het wisten was het 00.00 uur. Na het vuurwerk doken we ons bed in om de volgende ochtend fit als een hoen op te staan – alsof het een dag was als alle andere. Heerlijk.