Malu kon bijna een jaar wennen aan het idee dat haar zoon naar de opvang zou gaan, maar nu het bijna zover is, moet ze toch wel even slikken.
Ik hoor het mezelf tijdens m’n zwangerschap nog zeggen: ‘Als ik na m’n verlof weer begin met werken, gaat Mack één dag per week naar de opvang hoor. Kan hij goed wennen aan andere kinderen en kan ik wat meer schrijfklussen aannemen.’
Nog geen paar minuten na de bevalling kwam ik hierop terug: alleen al het gevoel dat ik zo’n miniding bij een vreemde moest achterlaten, vloog me naar de strot…
En met de maand werd dat gevoel heviger. Helemaal toen we merkten dat thuis voor hem zijn veilige haven was. Daar was-ie relaxed, maar namen we hem mee naar een drukke verjaardag? Dan was-ie compleet uit z’n doen. Uren, soms nachten lang huilde hij het huis bij elkaar om alle prikkels te verwerken. Mijn vriend en ik wisten daardoor allebei: voor Mack geen opvang.
Omdat ik mijn werktijden zelf kan indelen, was hier gelukkig ruimte voor. Maar dat betekende wel dat ik vooral tijdens z’n slaapjes en in de avonduren aan de bak moest.
De eerste maanden ging dit prima. Tot Mack na een maand of zes duidelijk geen zin meer had om overdag uren achter elkaar te tukken. Ik werkte hierdoor vooral ’s nachts zodat ik verder alle tijd had voor hem, maar sliep veel te weinig.
Gelukkig merkten we naarmate onze zoon ouder werd dat hij – in tegenstelling tot een paar maanden geleden – veel meer interesse kreeg in de wereld om ‘m heen: prikkels kan hij sinds kort beter verwerken, hij zoekt uitdagingen voor zichzelf, wil niets liever dan in de belangstelling staan en ook kinderen vindt hij fantastisch. Langzaam overwogen we dus toch om ‘m een dag naar de opvang te brengen.
‘Toeval bestaat niet’ zou je denken, maar een paar dagen geleden werden we totaal onverwachts gebeld door de crèche: vanaf 1 juni is er een plekje vrij voor Mack – we hadden ‘m al die tijd op de wachtlijst laten staan. Stoer ging ik direct akkoord met het voorstel, maar ik had nog niet opgehangen of ik barstte in tranen uit.
Tuurlijk, ik weet dat Mack het geweldig gaat vinden, maar toch ben ik al dagen verdrietig. Misschien wel omdat dit nog eens bewijst dat ons kind echt geen baby meer is. Dat hij niet alleen ons meer nodig heeft, maar nu ook z’n energie haalt uit andere prikkels, ervaringen en uitdagingen zodat hij zichzelf kan ontwikkelen.
Over drie weken zijn de eerste wenuurtjes. Tot die tijd sleep ik er ongetwijfeld een lading zakdoeken doorheen, maar hou ik ‘m vooral lekker dicht tegen me aan, zoals ‘vroeger’ ;).
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
