Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft elke maand over wat ze meemaakt. Deze maand: een Fatale Ouder Fout.
Het gekrijs overstemde de harde hiphop van de buren en alle gedachtes die toch flink door mijn hersenpan beukten. Paniekerig snelde François toe. Wat was er? Wie ging er dood? Welk kind diende hij met gezwinde spoed bloedend met minimaal één afgehakte ledemaat naar het ziekenhuis te brengen? Hij trof mij aan, halverwege het trappenhuis. Een meter achter me stond Róman een geloei te veroorzaken dat het midden hield tussen het maandelijkse twaalfuur- alarm en een barende zeekoe. Ik keek mistroostig naar mijn schoenneuzen. Toen mompelde ik schuldbewust: “Ik ben vergeten hem voor te laten gaan op de trap.”
Een typische FOF, dat was het. Een Fatale Ouder Fout. We maken ze allemaal. Al bedoelen we het goed, er komt een moment dat een kind in totale hysterie of woede uitbarst. Wat koters belangrijk vinden is nu eenmaal niet altijd te begrijpen. Bij het stoplicht op het knopje drukken bijvoorbeeld. Ontelbaar vaak heb ik in de zeikregen op een fietspad dubbel zo lang als noodzakelijk staan wachten omdat ik in een reflex al had gedrukt terwijl mijn zoon dat per se wilde. Ja, je zal er maar belang aan hechten. Net als eerst de trap op gaan, zelf aanbellen, waar dan ook, en midden in de nacht aan je bed staan met de buitengewoon prangende vraag: “Mama, waarom hebben we twéé sokken in plaats van één grote? Hoezo slapen? Ik moet het nú weten!” Je dan omdraaien geldt als een FOF die je nog weken lang nagedragen wordt.
En dan opeens is die fase voorbij en begint de puberteit. Ik zit er nog niet in maar ik weet van collega-ouders dat de mate van onredelijkheid dan pas echt toeneemt. Als een moeder ’s ochtends bijvoorbeeld op zachte toon vraagt wat een tienerpopje wenst te ontbijten en het wicht woest roept: “Waarom schreeuw jij altijd tegen mij?!” Ook geinig: een kind dat met een hoofdwond thuiskomt na een hockeywedstrijd en bokt: “Ja. Van jou moest ik op sport.” En de eeuwige heerlijke puber uitroep die op allerlei FOF’s van toepassing is: “Ik heb er niet om gevraagd geboren te worden!” En dat is natuurlijk zo. Daar hebben wij om gevraagd. Dus slikken we, glimlachen we en laten we ze eindeloos in de stromende regen op knopjes drukken. Want we doen het de hele tijd verkeerd, maar het feit dat ze er zijn, dat is nou net geen FOF.
Roos Schlikker (42) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (7) en Róman (5). Mail Roos op roos@kekmama.nl
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
