Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Het is avond, ik kom net onder de douche vandaan en staar naar mijn afgetrokken bekkie in de spiegel. Hoe moet ik hier in godsnaam iets van maken? Mijn huid heeft de kleur van karton, mijn wangen hangen, rond mijn ogen is het rood van het vele wrijven. Mijn hand met een poederkwast blijft hangen in de lucht.
De afgelopen weken woonde ik in een uniform van pyjamabroeken en te ruime capuchontruien. Mijn haar zat in een knoedel op m’n kop, make-up droeg ik niet, ik was al blij dat ik mijn tanden kon poetsen. Een nare kwaal aan mijn evenwichtsorgaan zorgde ervoor dat ik op de gekste momenten zo duizelig werd dat ik alleen nog maar kon liggen, kotsmisselijk, mijn armen over mijn gezicht gevouwen omdat ik licht noch geluid verdroeg. Ik schuifelde door het huis, was in mezelf gekeerd, stilletjes, elke mate van opwinding kon me het gevoel geven of ik in een wasmachine zat. De spiegel meed ik zo veel mogelijk. Geen zin, geen fut, geen behoefte aan uiterlijke verzorging.
Was ik dit echt? De vrouw die een kast vol felgekleurde jurkjes heeft, die zelfs hoogzwanger nog op hakken paradeerde, die dol is op kettingen, oorbellen, strikken in haar haar. Die zich in haar verkeringstijd heeft voorgenomen zichzelf nooit voor die leuke Frans-Canadees van haar te laten verslonzen. Die vrouw was ik. Ik was getransformeerd in Ma Flodder.
Lees ook
Column Roos: ‘Waxen is gênanter dan baren’
Maar die Frans-Canadees van me deed net of hij het niet zag. Hij keek niet naar mijn afzakkende joggingbroek omdat hij bezig was me in de ogen te staren. Hoe ging het met mij? Kon-ie nog iets voor me doen? Had ik zin in soep? Of een dutje misschien?
Liefde is je altijd gezien weten. Niet vanwege je prachtige ogen, maar om dat wat erin te lezen valt. François verstaat die kunst als geen ander. Hij negeerde mijn slonzigheid en zag me intussen wel.
Na twee maanden gedwongen bankhangen gaat het ietsjes beter. Ik besluit naar een chic diner voor mijn werk te gaan. Mijn lange jurk hangt klaar, ik ruik naar roosjes en staar naar mijn spiegelbeeld. De kwast hangt nog steeds voor mijn gezicht. Dan komt hij binnen. En zegt het enige juiste. “Wat ben je mooi.” Liefde is je altijd gezien weten. En weten dat hij kijkt. Bij jou naar binnen. Precies op het juiste moment.
Deze column staat in het Kek Mama Liefdesboek 2018 en is al een keer eerder gepubliceerd.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Weet je wat jij op dinsdag moet doen? Nee, geen was vouwen of kind nummer drie ophalen van zwemles. Dinsdag is dé dag om je vakantie te boeken. Dat is niet zomaar een moedergevoel, maar keihard onderzocht door de CheapTickets.nl.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Ongepaste betaalverzoekjes krijgen, het is niemand meer vreemd. Of het nou om hele hoge bedragen gaat of om kleine, sommige mensen gaan een grens over met hun Tikkies. Zo ook de organisator van een babyshower, waar Celine voor was uitgenodigd.
