Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (9) en Róman (7). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
“Tja, we hebben een raar lijntje in de familie.”
Mijn tante – een zus van mijn moeder – en ik zijn een dagje weg als ze dit zegt. Ze glimlacht. We hadden het over de somberte die een oom van me vaak overvalt. Over de manische depressiviteit van mijn oma. Over die van mijn moeder. Over generaties van daarvoor waar een bovengemiddelde hoeveelheid familieleden suïcide heeft gepleegd.
Het is geen vrolijk onderwerp, maar mijn tante heeft het talent het zware licht te maken, iets waar ik zelf ook best goed in ben. “Wij zijn anders”, knikt ze. “Minder zwaar op de hand.”
Ik weet dat ze gelijk heeft. De depressiviteit woekert wild door mijn stamboom, maar heeft mijn takje overgeslagen. En daarmee ook dat van mijn kinderen. “Als jij nooit last hebt gehad van depressies, is de kans heel klein dat bipolariteit zich nu nog bij jou zal manifesteren,” heeft mijn moeders psychiater me verzekerd, “en dat maakt de kans dat jouw kinderen het hebben net zo groot of klein als dat van ieder ander kind.”
Het was fijn nieuws. Toch is het gek blij te zijn dat ik niet op mijn moeder lijk. Ze is een jaar dood en ik mis haar zo, dat ik zou willen dat ze helemaal in mij opgegaan was. Zodat ze niet weg zou zijn. Ik draag haar trouwring, haar horloge, haar winterjas. Ik zoek haar in muziek (Dolly Parton), in kunst (Frida Kahlo), ik heb zelfs eens een aflevering van The bold and the beautiful uitgezeten omdat ik weet dat zij daar stiekem naar keek. Ik heb een hoop herinneringen om te delen, maar er komt niets meer bij. Geen depressies, en dat is fijn. Maar ook niets anders. En dat voelt dor.
Lees ook
Juf Hetty (23) over de overleden vader van leerling Clarissa (6) >
Maar dan opeens ligt er een envelop in de bus. Een jeugdvriendinnetje van mijn moeder heeft me opgespoord. Ze las het boek dat ik over haar schreef en peuterde uit een heel oud fotoalbum een kiekje. Van haar. Ze is een jaar of zeven en speelt met een theeserviesje.
Ik houd het in mijn handen. En plotseling kijk ik recht in de ogen van Róman. Róman die we, met zijn donkere haar en dito ogen, altijd zo op François vonden lijken. Die Róman blijkt het evenbeeld van mijn moeder. Ik lijst de foto in en glimlach. Hoe ver weg ze ook is. We hebben een lijntje.
Deze column staat in Kek Mama 02-2019.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Dat het ouderschap zwaar is, zal weinig moeders verbazen. Maar wist je dat meer dan 1 op de 4 moeders tijdens het voeden in slaap valt? Begrijpelijk? Absoluut. Maar ook risicovol, zeggen experts tegen Parents. Zo houd je volgens hen jezelf én je baby veilig.
