Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (7) en Róman (5). Op Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven. Vandaag: Miró kan goed voetballen.
“Kijk mama, ik heb een nieuwe vriend!” Als ik bezweet sta uit te hijgen na een rondje sparren duikt Róman stralend achter me op. “O ja?” vraag ik. “Wie dan?” Ik verwacht een jongetje van zijn leeftijd, wellicht meegenomen door een van de andere boksers. “Kijk! Die!” Achter in de zaal zwaait een man naar me. Hij is bezweet, mist vele tanden en heeft een Redrum-tatoeage in zijn nek. Ongemakkelijk knik ik terug. De man beent op ons af. Ik verbeeld me dat de vloer dendert bij iedere stap die hij zet. “Hé jochie. Kom je nog even push-ups oefenen?” Enthousiast huppelt Róman met hem mee.
Mijn hemel, dit is natuurlijk mijn eigen schuld. Sinds een jaartje boks ik iedere zaterdagmorgen met een cluppie stoere wijven in een hardcore boksschool. Zo eentje waar het stinkt naar zweet, waar je voortdurend hevig gekreun van kerels hoort, waar een van de trainers me laatst over zijn vakantie vertelde dat het prachtig was op Bali, maar dat ze met de motorclub wel een beetje mot hadden gehad met een concurrerende bende. “Je weet hoe dat gaat.” Ik weet helemaal niet hoe dat gaat, maar dorst niet door te vragen.
Het is er kortom bepaald geen Plopsaland. Toch komt Róman er graag. En ik begrijp heel goed waarom. Want ik heb nog nooit zulke lieve oppassen gezien als mijn ruwe boksbolsters. Ben ik Róman even kwijt, zit-ie geheid boven aan de bar, zijn beentjes bungelend vanwege de veel te hoge kruk. “Ik let wel op of-ie niet naar buiten wandelt, hoor”, grijnst een Badr Hari-lookalike. Een professional nodigt hem vervolgens uit in de ring. Bij iedere stoot doet hij alsof Róman hem in elkaar bokst. En na mijn training rent Róman standaard op mijn coach af. Als een hondje gaat hij op de grond liggen en gilt: “Buikje kriebelen, buikje kriebelen”, waarna Johnny – die mij net alle hoeken van de zaal heeft laten zien – giechelend met zijn grote handen kietelbewegingen maakt.
“Mam!” roept Róman. “Mag ik nog even blijven?” Ik knik en wuif naar zijn eentandige nieuwe vriend die zorgvuldig een handdoekje voor hem neerlegt en hem voordoet hoe hij zijn buikspieren kan trainen. Natuurlijk, ooit zal ik hem vertellen dat vechten niet goed is en motorclubleden niet altijd alleen maar motorrijden. Maar voorlopig houd ik zijn vertrouwen in stand. En het mijne. Het vertrouwen dat tederheid soms uit onverwachte hoek komt.
Roos Schlikker (42) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (7) en Róman (5). Mail Roos op roos@kekmama.nl
Moederschap is prachtig, maar eerlijk? Ook doodvermoeiend. Slapeloze nachten, vroege ochtenden en een eindeloze to-do-lijst – geen wonder dat sommige moeders standaard gapend rondlopen. Maar wist je dat jouw sterrenbeeld invloed kan hebben op hoeveel slaap je eigenlijk nodig hebt?
Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (9) in Los Angeles. In deze column deelt ze haar ervaringen als single moeder en carrièrevrouw.
In de wereld van opvoedstijlen duikt steeds vaker de term ‘panda parenting’ op. Deze benadering, geïnspireerd door het gedrag van panda’s in de natuur, is een combinatie van ouderlijke steun en het bevorderen van de zelfstandigheid van kinderen.
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Actrice Jelka van Houten trouwde onlangs met haar grote liefde, cabaretier, Henry van Loon. Samen vormen ze een samengesteld gezin met drie kinderen. Ze vertelt open over de tropenjaren in een interview met VROUW Glossy.
Als moeder weet je als geen ander hoe verleidelijk het is om je dag te beginnen – en soms ook te overleven – met een flinke kop koffie. Maar hoeveel koffie is eigenlijk te veel? Een recent artikel op CNN werpt nieuw licht op deze prangende vraag.
