Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (9) en Róman (7). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Lees verder onder de advertentie
“Hé mam, ik ga bij Noah spelen. Doei!” Het begon afgelopen zomer. We waren in een hotel met een polsbandjessysteem. Zo’n plek waar we al jaren naartoe gaan omdat de kinderen het er fijn vinden, we niet te veel praktische rompslomp aan onze harses hebben, kortom: even alle tijd en ruimte overhouden voor elkaar. Ideaal. Toch?
Lees verder onder de advertentie
‘Zullen we zo lunchen?’
Maar daar lag ik, versuft te staren naar een aquagymklasje. Mijn boek, een matige Engelse thriller over een vrouw in een botoxkliniek, was uit. Ik tuurde naar de pijnbomen toen Miró als een natte golden retriever over me heen hing. “Zullen we zo lunchen?” vroeg ik gretig. Maar hij griste zijn handdoek van de ligstoel en murmelde dat-ie met zijn eigen matties ging eten. Róman brulde: “Ik wil mee!” Niet met mij, maar met zijn grote broer. En zo bleef het gaan. De rest van de vakantie zag ik mijn kinderen slechts in schaduwen. Steeds als ik de jongens wilde grijpen en tegen me aan trekken, waren ze alweer weg.
Lees verder onder de advertentie
“Hé mam, ik ga bij Louis spelen. Doei!” Zo is het gebleven. Ze zijn zeven en negen, voorbij is de tijd dat ik aan luiers sjorde, elke dag om vijf uur werd gewekt door een koter die meende dat dat een uitstekende tijd was om het ontbijt te nuttigen en ik qua leesarbeid niet verder kwam dan de achterkant van de tv-gids.
Nu blèren ze in het trapgat dat ze weggaan. Naar een vriendje. Of voetbal. Een speeltuin. Ze redden zichzelf fantastisch. En ik kan er niet goed aan wennen. Toen de jongens klein waren, was vrije tijd mijn heilige graal. Elk uurtje voor mezelf moest ik fanatiek bevechten. En nu? Nu zit ik geregeld in mijn leesstoel, te peinzen over dingen die voorbij gaan. Hoelang is het geleden dat ik tijdens vakanties twintig keer per dag rolmopsjes van mijn kinderen maakte, hun lichamen strak in een handdoek, de armpjes tegen het lijf?
Lees verder onder de advertentie
Ze ontglippen me. Op vakantie. Thuis. “Hé mam, ik ga bij Luca spelen. Doei!” “Doei”, doei ik. En ik lees mijn boek. Wat heb ik verlangd naar urenlang ongestoord lezen. Maar nu die uren er zijn, weet ik wat ik mis. Als Miró eind van de dag thuiskomt, wikkel ik hem snel in de deken die op de bank ligt en houd hem vast, zijn armen strak langs zijn lijf. “Blijf je even bij mama liggen?” Hij lacht. En knikt.
Danique Bossers (32) is CEO van mode-imperium Most Wanted en maakt de podcast Unfinished Business met verloofde Pieter Musters. Ook is Danique open over de ziekte endometriose, waar ze aan lijdt en aan geopereerd is. Ze maakte een podcastaflevering met specialist Maddy Smeets over deze slopende ziekte.
Wintersport: de een zweert erbij, de ander gruwelt van de kou. Maar sommige moeders lijken wel geboren voor de sneeuwpret. Of het nu gaat om razendsnel de piste afgaan of vooral après-skiën alsof het een Olympische sport is: je sterrenbeeld kan daar zomaar iets mee te maken hebben!
Anne-Marie en haar vriendin Laura verwachten in april hun eerste kindje en zoals veel aanstaande ouders, wilden ze graag een 3D-echo laten maken. In de ochtendshow met Mattie en Marieke deelde de zwangere nieuwslezeres haar eerste (en waarschijnlijk laatste) ervaring met de welbekende 3D-echo.
Het zoontje van Mandy, Thijs, is vijf jaar oud en is een energiebommetje. Mandy zelf geniet daarvan met volle teugen, maar haar vriendin is minder enthousiast en vindt Mandy’s kind te druk.