Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (9) en Róman (7). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Lees verder onder de advertentie
“Hé mam, ik ga bij Noah spelen. Doei!” Het begon afgelopen zomer. We waren in een hotel met een polsbandjessysteem. Zo’n plek waar we al jaren naartoe gaan omdat de kinderen het er fijn vinden, we niet te veel praktische rompslomp aan onze harses hebben, kortom: even alle tijd en ruimte overhouden voor elkaar. Ideaal. Toch?
Lees verder onder de advertentie
‘Zullen we zo lunchen?’
Maar daar lag ik, versuft te staren naar een aquagymklasje. Mijn boek, een matige Engelse thriller over een vrouw in een botoxkliniek, was uit. Ik tuurde naar de pijnbomen toen Miró als een natte golden retriever over me heen hing. “Zullen we zo lunchen?” vroeg ik gretig. Maar hij griste zijn handdoek van de ligstoel en murmelde dat-ie met zijn eigen matties ging eten. Róman brulde: “Ik wil mee!” Niet met mij, maar met zijn grote broer. En zo bleef het gaan. De rest van de vakantie zag ik mijn kinderen slechts in schaduwen. Steeds als ik de jongens wilde grijpen en tegen me aan trekken, waren ze alweer weg.
Lees verder onder de advertentie
“Hé mam, ik ga bij Louis spelen. Doei!” Zo is het gebleven. Ze zijn zeven en negen, voorbij is de tijd dat ik aan luiers sjorde, elke dag om vijf uur werd gewekt door een koter die meende dat dat een uitstekende tijd was om het ontbijt te nuttigen en ik qua leesarbeid niet verder kwam dan de achterkant van de tv-gids.
Nu blèren ze in het trapgat dat ze weggaan. Naar een vriendje. Of voetbal. Een speeltuin. Ze redden zichzelf fantastisch. En ik kan er niet goed aan wennen. Toen de jongens klein waren, was vrije tijd mijn heilige graal. Elk uurtje voor mezelf moest ik fanatiek bevechten. En nu? Nu zit ik geregeld in mijn leesstoel, te peinzen over dingen die voorbij gaan. Hoelang is het geleden dat ik tijdens vakanties twintig keer per dag rolmopsjes van mijn kinderen maakte, hun lichamen strak in een handdoek, de armpjes tegen het lijf?
Lees verder onder de advertentie
Ze ontglippen me. Op vakantie. Thuis. “Hé mam, ik ga bij Luca spelen. Doei!” “Doei”, doei ik. En ik lees mijn boek. Wat heb ik verlangd naar urenlang ongestoord lezen. Maar nu die uren er zijn, weet ik wat ik mis. Als Miró eind van de dag thuiskomt, wikkel ik hem snel in de deken die op de bank ligt en houd hem vast, zijn armen strak langs zijn lijf. “Blijf je even bij mama liggen?” Hij lacht. En knikt.
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?