Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft elke maand bloedeerlijk en supergrappig over wat ze meemaakt. Deze maand: schaamteloze intimiteit.
Toen François en ik elkaar net kenden, wees hij eens naar zijn rug. “Daar zit een puistje. Kun je het even weghalen?” Mijn verliefde blik werd onmiddellijk vervangen door nuffige walging. Ik? Zijn puisten? Uitknijpen? Echt niet. François vond het vreemd. Zijn vorige vriendin schiep er genoegen in zijn lichaam te inspecteren op mee-eters, onwelvoeglijke haartjes of andere onregelmatigheden. Ze genoot ervan ze uit te knijpen, weg te snijden, foetsie te masseren of wat ze er ook mee deed. Alles wat ik in elk geval weigerde. Want ik heb het er niet op: volwassenen die alles met elkaar delen.
Velen zien het als de hoogste vorm van intimiteit, maar ik vind dat je bepaalde dingen voor jezelf moet houden. Met een man wiens puisten ik uitknijp of die ik op het toilet heb zien diareren, wil ik niet foezelefozelen. Er is een grens aan lichamelijke intimiteit, heb ik altijd gedacht. Tot ik kinderen kreeg. Hen wil ik de hele dag bepotelen. Ja, ik geef het toe, ik ben een totale smeerlap geworden. Ik ben zo’n moeder die met haar spuugvinger het gezicht van haar kind poetst. Ik zit nergens mee. Ik inspecteer de jongens op hoofdluis zonder te walgen, bebloede korstpleisters verwijder ik gedachteloos en toen Róman als tweejarige me consequent zoende met zijn kwijlmond open, vond ik dat heerlijk. Ik die als kinderloze al terugschrok van een mee-etertje zou haar kinderen als ware moederaap het liefst met huid en haar opvreten. Het is een gekke ontwikkeling, maar ik vind het een prachtig cadeau van het moederschap: de schaamteloze intimiteit die we met anderen zelden kunnen delen.
Vandaar ook dat ik woest werd toen de Engelse psychologe Charlotte Reznick laatst rondtoeterde dat je als ouder je kind niet op de mond moet zoenen, want daar zouden ze seksueel van in de war raken. Hou nou toch op. Wees blij dat die monden er zijn, dat je kind je dichtbij laat komen, dat je nog even één bent, want er komt vanzelf een moment dat ze zich van je losscheuren als een pleister van een wond. Vanmorgen bracht ik Miró naar school. Hij had pindakaas op zijn wang. Gedachteloos bevochtigde ik mijn vinger, tot hij uitriep: “Mam! Niet met je spuug! Ieuw!” Het is zover. De moederaap is terug haar hok in gestuurd. Ik moet me toch maar eens op de rug van François storten.
Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man François heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
