Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (9) en Róman (7). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Een vriend heeft net zijn eerste kind gekregen. Het ontroert me, omdat baby’s me altijd ontroeren (dat staat in hun functieomschrijving), maar vooral ook omdat mijn vriend zich zo ontzettend uniek waant. Zijn dochter is briljant. Zo voorlijk. Zo intelligent. “Ze kijkt recht door je heen”, schept hij voortdurend op. En ik, ik moet erom glimlachen.
Want ik herken die grootheidswaan wel. Veel jonge ouders hebben er een beetje last van: het idee dat hun kind net iets bijzonderder is dan alle andere baby’s. Dat mag ook. Ik heb nog nooit een verse vader of moeder horen zeggen: “Mijn kind? Dertien in een dozijn.” Maar stiekem zijn de meeste mensen dat natuurlijk wel, baby’s niet uitgezonderd. Zo ook Miró. Uiteraard, de eerste tijd was ik alleen maar ironisch als ik bij een volgescheten luier riep: “Kijk eens wat hij kan! Tis een wonderkind!” Gekscherend zei ik ook weleens dat ik zeker wist dat zijn eerste woordje ‘HPX2-hars’ zou zijn.
Lees ook
Complimenten geven aan je kind: ‘Ik was ervan overtuigd dat mijn dochter het zou gaan maken’ >
Maar dat laatste vond ik eigenlijk helemaal geen idiote gedachte. In de maanden na Miró’s geboorte keek ik veel tv. Destijds was er rond elk programma wel een reclame te zien van een autoruitreparatieservice. Paul van Carglass, hij was niet weg te denken. Sterker: hij hoorde erbij, bij die hele kraamtijd. Een dag zonder Paul was een dag niet geleefd.
Later kreeg Paul ook collega’s. Allemaal van die aardige, houterige knullen die behulpzaam met hun harssetje het land afreisden om iedereen uit de brand te helpen. En almaar herhaalden ze dezelfde tekst. “Heeft u een sterretje in uw voorruit?” (door mij steevast verbasterd tot “Heeft u een sterretje in uw voorhuid?” want ik ben een eeuwige puber).
Het kon haast niet anders of mijn briljante baby kreeg hier iets van mee. Dat geloofde ik heel stiekem echt. En toen, op een dag, trok Miró een beetje gek met zijn mondje. De reclame was net gestart, Paul begon aan zijn riedel. Miró tuurde peinzend in de verte, richtte zijn koppie naar me op en zei het. Zijn eerste woordje.
“Mammmmma.”
Nee, dat had niets met HPX2-hars te maken. Hij brabbelde gewoon wat het gros van de baby’s brabbelt. Dertien in een dozijn. En toch volslagen uniek. Want hij was de eerste die mij mama noemde. Ik ben reuze benieuwd wat de dochter van mijn vriend gaat zeggen.
Deze column staat in Kek Mama 01-2019.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Weet je wat jij op dinsdag moet doen? Nee, geen was vouwen of kind nummer drie ophalen van zwemles. Dinsdag is dé dag om je vakantie te boeken. Dat is niet zomaar een moedergevoel, maar keihard onderzocht door de CheapTickets.nl.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Ongepaste betaalverzoekjes krijgen, het is niemand meer vreemd. Of het nou om hele hoge bedragen gaat of om kleine, sommige mensen gaan een grens over met hun Tikkies. Zo ook de organisator van een babyshower, waar Celine voor was uitgenodigd.
