Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft elke maand bloedeerlijk en supergrappig over wat ze meemaakt. Deze maand: de sterilisatie van man François.
“Wil je kijken?” vraagt François, maar ik ben niet gemaakt voor ramptoerisme. Overigens ook niet als het mijn eigen lichaam betreft. Er schijnen mannen te zijn die met gynaecologische professionaliteit de ravage inspecteren die down under bij hun vrouw is overgebleven na een bevalling, maar ook dat vond ik nooit zo nodig.
Ik ben evenmin met spiegeltjes op inspectie gegaan bij mijn ‘onderkantje’ zoals de kraamhulp het zo vreselijk uitdrukte. Onderkantje en ik deden liever of er niets gebeurd was en strompelden vrolijk samen verder. Maar afgelopen zomer besloot François een knoopje te laten leggen in de zijne. We hebben twee fijne kinderen, willen geen derde, ik ben 41, hij 53, het is mooi geweest, strik erom en klaar.
Allerlei kennissen, vooral mannen, vonden François reuze moedig. Bevallen is namelijk doodgewoon maar zodra er iets aan een piem moet gebeuren slaan mensen benauwd hun benen over elkaar en grimassen of ze getuige zijn van een verschrikkelijk ongeluk. François deed er gelukkig zakelijk over. We willen geen baby’s meer, dus deed-ie er wat aan.
Maar toen was het de dag na de operatie. François vroeg of ik zijn zakie wilde zien, ik bedankte. Niemand knapt op van de aanblik van blauwe ballen, zei ik stoer. Maar stiekem was er meer aan de hand. Want die sterilisatie, natuurlijk stond ik daar achter. Ik was klaar met baren. Echt. Toch?
Maar waarom had ik er zo’n moeite mee een flesje babyolie weg te gooien dat ergens bestoft in de badkamer stond? En wat stond ik nou weeïg in de kinderwagen van een buurtmoeder te koekeloeren? Ik wilde toch niet meer? Nee, ik wil niet meer. Maar ik ben zo slecht in afscheid nemen. En nu François de kroeg gesloten heeft, heb ik opeens trek in bier. Maar geen zin in elke drie uur wakker worden, omkukelende baby’s en zoogkompressen. Prachtig vond ik het, maar nu is het tijd voor iets anders.
We zijn inmiddels drie maanden verder. François’ zakie is keurig geheeld en mijn babyweemoedigheid weggeëbd. Afgelopen week begon Miró opeens met uitslapen. Zeven jaar lang wekte hij ons dagelijks om zes uur. Nu rekt hij zich rond kwart over acht ontspannen uit. Ik aai hem door zijn haar en voel de spieren in zijn schouders. Hij wordt groot. Ik ook. Het is goed zo. Heel goed.
Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (7) en Róman (5). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
1 April is voor kinderen een feestdag op zich. Geintjes bedenken, mensen foppen en dan gierend van het lachen kijken of iemand erin trapt. Maar dit jaar liep het bij Keesje thuis nét even anders dan gepland. Of nou ja, misschien juist precies zoals gepland: een Tikkie voor iedereen!
Soms gebeuren dingen zo snel dat je niet weet wat je overkomt, en heb je achteraf spijt dat je het niet anders aangepakt hebt. Zo ook Gwen, die met haar zoon een nare aanvaring had met de jeugdarts.
Merel had nooit gedacht zó’n moeder te worden en vond thuisblijfmoeder eigenlijk een beetje een vies woord. En haar baan was toch ook best leuk? Maar toen ze weer ging werken na haar verlof, wist ze ineens helemaal niet meer wat er nou zo leuk aan was geweest.
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Ouders door het hele land zitten met een onverwacht probleem: de vrolijke Smiles-stickers van Jumbo, bedoeld om herplakbaar te zijn, zitten muurvast op de ramen. Waar kinderen enthousiast aan het plakken sloegen, zitten ouders nu gefrustreerd te schrobben. Jumbo reageert.
