Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
“Ik voel me zo truttig”, verzucht een vriendin.
Ik knik. We hebben net aan elkaar toegegeven wat we hebben gedaan. Hier hadden we vroeger niet aan moeten denken. Het is gênant. Een teken dat we volledig zijn ingekapseld in burgerlijkheid. Zijn wij werkelijk dit soort vrouwen geworden?
Yep. Wij zijn van die moeders met een vooruitziende blik. Een planbord. Een schema. We kunnen niet ontkennen dat we het hebben gedaan: we hebben onze vakanties ruim een halfjaar van tevoren geboekt.
Ooit waren wij rugzaktoeristen. Chicks die met een Lonely Planet in de hand (het boek, want wij zijn zo oud dat je in onze wilde jaren nog geen internet had) zeeën bevoeren, woestijnen afstruinden, zich lieten tongen door locals met donkere ogen en woeste blikken. We gingen op reis zodra we genoeg geld hadden, waarheen bepaalden we onderweg, net als de plek waar we sliepen en met wie.
En moet je nu kijken. In januari begint het Grote Googelen al. Binnen een dag of tien hebben we alles uitgedokterd. Welk land, welk hotel, appartement of tent, hoelang en met wie. We drukken op send et voilà: vastgepind. “Wat is er van ons leven geworden!” roep ik uit.
Lees ook
21 dingen die je denkt als je een vakantie met kinderen boekt >
Maar dan denk ik aan die ene last minute-vakantie met de kinderen. Het enige huisje waar we nog terecht konden tochtte uit alle gaten, er zat een wespennest onder een dakgoot, al het verkrijgbare eten was gefrituurd tot de eieren bij het ontbijt aan toe en het resort was vergeven van de Engelsen die al bij het ontbijt schalden dat ze Beer en Pussy wilden.
Was ik nog ongebonden, dan had ik mijn zooi gepakt en was vertrokken. Maar bonnefooien met de kinderen, ik bracht het niet op. Op een dag lag ik bij het extreem drukke zwembad naast een Brits gevaarte dat pontifcaal op zijn enorme rug There is no future getatoeëerd had staan. En op dat moment dacht ik: hij heeft gelijk.
Kortom, last minute is heel avontuurlijk maar ook riskant. Nee, dan de uitgestippelde vakantieweken. Nu had ik alle tijd om naar ervaringen van anderen te vragen en zo te bezien wat we wel en niet wilden. Ik heb zelfs al voor de herfstvakantie gekeken. Als ik dat thuis vertel, springt Róman stralend van de bank. “Wat fijn, mam. Dan kan ik me weer heel lang verheugen!”
Zo is het. En reken maar dat there a future is.
Deze column staat in het Kek Mama Zomerboek 2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
