Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (7) en Róman (5). Op Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven. Vandaag: Miró kan goed voetballen.
Hij duwt zijn borst naar voren als hij het speelplein op dendert. De bal stuitert gecontroleerd voor hem uit. Zijn voeten dribbelen. Hij maakt een passeerbeweging, hij pannaat de bal tussen de benen van een vader in maatpak, hij schiet. Goal! Zijn armen gaan omhoog, zijn kreet doet de lucht trillen. Twee vriendjes die met elkaar aan het voetballen waren staren hem aan. Hij kijkt, hij lacht, hij nodigt uit. Zullen we? Partijtje? Maar de jochies sloffen naar een bankje. Geen zin.
Ik vrees dat ik weet waarom. Het is stom om van je kind te zeggen, maar Miró kan goed voetballen. Hij speelt in de selectie, traint drie keer per week, leeft, ademt, denkt voetbal. Zijn club pakt het serieus aan. Hij moet oefenen, voert voortgangsgesprekken, krijgt complimenten als hij zijn uiterste best doet. Maar dit is geen voetbalclub. Dit is een speelterrein en natuurlijk wordt het gewaardeerd als je leuk kunt ballen, maar wanneer je beter bent dan de rest hebben kinderen soms geen zin in jou.
Ik trek Miró naar me toe. “Liefje, ze vinden je echt niet stom. Je moet jouw vriendjes en jou zien als een orkest. Iedereen speelt zijn instrument. Maar stel dat één iemand steeds iets harder toetert dan de rest, dan vinden mensen dat niet zo leuk.” Zijn knieën wiebelen ongedurig heen en weer. “Dus ik moet minder hard toeteren?” vraagt hij. Terwijl ik dat beaam, denk ik: wat een achterlijk verhaal eigenlijk. Hoe kun je een kind nou uitleggen dat hij op de ene plek het beste uit zichzelf moet halen en elders juist een beetje onder zijn vermogen moet zitten? Wie heeft dit bedacht?
’s Avonds in bed vraagt hij of ik ook weleens bang ben dat ik te hard toeter. Ja, zeg ik. Bijvoorbeeld als ik vertel dat mijn zoon goed kan voetballen. Ik ben geneigd er meteen relativering bij aan te brengen. Sorry hoor. Hij kan het aardig. Ik wil geen opschepperige moeder zijn. “Hé mam. Ik denk dat ik morgen scheidsrechter ga zijn. Dan hoef ik ook niet te toeteren”, mompelt hij. Ik knik. Wil zeggen dat hij mag toeteren wat hij wil. Maar ik weet niet zeker of dat echt zo is. Ik vertel hem wat een maaiveld is en wat je daar moet doen. “Is dat een soort voetbalveld?” vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Was het maar waar.
Roos Schlikker (42) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (7) en Róman (5). Mail Roos op roos@kekmama.nl
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
1 April is voor kinderen een feestdag op zich. Geintjes bedenken, mensen foppen en dan gierend van het lachen kijken of iemand erin trapt. Maar dit jaar liep het bij Keesje thuis nét even anders dan gepland. Of nou ja, misschien juist precies zoals gepland: een Tikkie voor iedereen!
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Is jouw kind ook zo’n grapjas en ben je al de hele dag op je hoede? We delen de leukste 1 april grappen van onze Facebookvolgers.
Merel had nooit gedacht zó’n moeder te worden en vond thuisblijfmoeder eigenlijk een beetje een vies woord. En haar baan was toch ook best leuk? Maar toen ze weer ging werken na haar verlof, wist ze ineens helemaal niet meer wat er nou zo leuk aan was geweest.
