Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (7) en Róman (5). Op Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven. Vandaag: Miró kan goed voetballen.
Hij duwt zijn borst naar voren als hij het speelplein op dendert. De bal stuitert gecontroleerd voor hem uit. Zijn voeten dribbelen. Hij maakt een passeerbeweging, hij pannaat de bal tussen de benen van een vader in maatpak, hij schiet. Goal! Zijn armen gaan omhoog, zijn kreet doet de lucht trillen. Twee vriendjes die met elkaar aan het voetballen waren staren hem aan. Hij kijkt, hij lacht, hij nodigt uit. Zullen we? Partijtje? Maar de jochies sloffen naar een bankje. Geen zin.
Ik vrees dat ik weet waarom. Het is stom om van je kind te zeggen, maar Miró kan goed voetballen. Hij speelt in de selectie, traint drie keer per week, leeft, ademt, denkt voetbal. Zijn club pakt het serieus aan. Hij moet oefenen, voert voortgangsgesprekken, krijgt complimenten als hij zijn uiterste best doet. Maar dit is geen voetbalclub. Dit is een speelterrein en natuurlijk wordt het gewaardeerd als je leuk kunt ballen, maar wanneer je beter bent dan de rest hebben kinderen soms geen zin in jou.
Ik trek Miró naar me toe. “Liefje, ze vinden je echt niet stom. Je moet jouw vriendjes en jou zien als een orkest. Iedereen speelt zijn instrument. Maar stel dat één iemand steeds iets harder toetert dan de rest, dan vinden mensen dat niet zo leuk.” Zijn knieën wiebelen ongedurig heen en weer. “Dus ik moet minder hard toeteren?” vraagt hij. Terwijl ik dat beaam, denk ik: wat een achterlijk verhaal eigenlijk. Hoe kun je een kind nou uitleggen dat hij op de ene plek het beste uit zichzelf moet halen en elders juist een beetje onder zijn vermogen moet zitten? Wie heeft dit bedacht?
’s Avonds in bed vraagt hij of ik ook weleens bang ben dat ik te hard toeter. Ja, zeg ik. Bijvoorbeeld als ik vertel dat mijn zoon goed kan voetballen. Ik ben geneigd er meteen relativering bij aan te brengen. Sorry hoor. Hij kan het aardig. Ik wil geen opschepperige moeder zijn. “Hé mam. Ik denk dat ik morgen scheidsrechter ga zijn. Dan hoef ik ook niet te toeteren”, mompelt hij. Ik knik. Wil zeggen dat hij mag toeteren wat hij wil. Maar ik weet niet zeker of dat echt zo is. Ik vertel hem wat een maaiveld is en wat je daar moet doen. “Is dat een soort voetbalveld?” vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Was het maar waar.
Roos Schlikker (42) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (7) en Róman (5). Mail Roos op roos@kekmama.nl
Dionne heeft een heel lieve schoonmoeder. Goed, ze is wat aanwezig en ze trekt het liefst haar eigen plan, ook als je je grenzen aan hebt gegeven, maar hey, de kinderen zijn dol op haar en het kan echt slechter.
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (8 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: ingesleten rolpatronen
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
Een Instagram-video waarin artsen vertellen wat ze hun eigen kids nooit zullen laten doen, ging viral. Van slaapfeestjes tot sekseducatie: het levert verrassende inzichten op.
We kennen het allemaal: boodschappen doen en telkens weer schrikken bij de kassa. Maar bij Vianna thuis is het elke week een financiële horrorfilm. Haar man en zoon hebben namelijk geen grenzen als het gaat om geld uitgeven aan proteïne snacks.
