Bron: Pexels
Wat een gezellige pakjesavond zou moeten worden, liep uit in een familiedrama. Kelly had nooit een goede band met haar schoonzus en zwager, maar toen er kinderen in het spel kwamen, ging het van kwaad tot erger. De boel escaleerde tijdens pakjesavond.
Kelly (37), moeder van 2 kinderen (7 en 5): “Mijn schoonzus en ik hebben nooit een goede band gehad. Ook mijn vriend is niet close met zijn zus. Er was geen ruzie, maar we lagen elkaar gewoon niet helemaal. We zagen elkaar alleen tijdens verjaardagen en feestdagen en dat was prima.
Toen zij een vriend – nu haar man – kreeg, hadden mijn vriend en ik eigenlijk ook niet zoveel met hem. We hadden weinig, maar prima contact, en daar was volgens mij iedereen tevreden mee. Toen kwamen er kinderen, bij zowel ons als bij hen. Toen begonnen bij mij de irritaties. Misschien is het niet eens een irritatie te noemen: ik vind het ronduit zielig hoe zij hun kinderen opvoeden.
Zij zijn van de oude stempel, terwijl wij heel erg in de gentle parenting hoek zitten. Ieder zijn ding. Wat mij vooral aan het hart ging, was dat ik ze ongelofelijk ongeduldig naar hun kinderen vond. Ze snauwden bijna constant tegen ze en waren constant aan het commanderen, zuchten en steunen. Schreeuwen, dat ook. Ze waren continu geïrriteerd.
Dat vind ik gewoonweg zielig voor hun kinderen. Ik denk niet dat je kunt opgroeien tot een stabiel en zelfverzekerd persoon als je ouders zo tegen je doen. We zagen elkaar nog steeds alleen op verjaardagen en feestdagen, waar ik vanuit mijn familie ook weleens reacties kreeg op hun aanpak. Het viel dus niet alleen mij op. Mijn vriend merkte het ook wel, maar stoorde zich er niet zo aan als ik. We konden er toch niks aan veranderen, dus hij legde het naast zich neer. Nou goed, die paar keer per jaar die we elkaar zagen, dat verbeet ik gewoon. Tot die beruchte pakjesavond, vorig jaar.
Sinds we kinderen hebben, vieren we ook samen pakjesavond, altijd bij mijn schoonouders thuis. Mijn schoonmoeder versierde het hele huis, haalde allerlei Sint-gerelateerd lekkers in huis en we bestelden Chinees als onderdeel van deze traditie. En natuurlijk werd er ook een berg met cadeaus gebracht, door een “pietje” die hard op de deur bonsde en voor we open konden doen alweer was verdwenen.
Elke keer zat ik me weer enorm te verbijten over de omgang van mijn schoonzus en zwager met hun kinderen. Het leek met het jaar erger te worden. De kinderen werden met de leeftijd steeds enthousiaster (lees: drukker), omdat ze steeds beter wisten wat er ging komen. Dat enthousiasme werd met het jaar meer en meer de kop ingedrukt. Deze bewuste avond vond ik het niet eens meer gezellig, omdat ze constant op hun kinderen aan het snauwen waren. Ook mijn eigen kinderen merkten het op.
Opeens hield ik het niet meer. Bij de zoveelste snauw, barstte de bom en riep ik: ‘Láát die kinderen nou toch gewoon!’ Toen ik eenmaal begon, was er geen houden meer aan. Ik heb echt een stortvloed aan verwijten, zorgen en commentaar op hun opvoeding over hen uitgestort. Iedereen zat me verbijsterd aan te kijken. Iedereen was ook zowaar stil.
Na mijn enorme monoloog, liep mijn schoonzus rood aan van woede. Ze begon te schreeuwen dat ik me erbuiten moest houden, dat zij zelf bepaalde hoe ze haar kinderen opvoedde. Onze kinderen begonnen te huilen, die van hen toen ook. Mijn schoonouders probeerden de boel nog te redden, maar dat had weinig effect. Ze hebben alle cadeaus en de nog ongeopende pakjes met hun namen erop bij elkaar gegrist en zijn vertrokken.
Ik heb de dag erna mijn excuses gemaakt, want ik had dat natuurlijk niet allemaal over hen heen moeten storten. En niet op dat moment. Maar ik neem mijn woorden niet terug, want ik meen het allemaal. Dat vinden zij niet te verkroppen – wat ik snap, ik zou dat denk ik zelf ook niet kunnen als iemand mij zo op mijn hart getrapt zou hebben – en dus verbraken ze het contact. Ze wilden ons – mij – nooit meer zien of spreken.
Nu, een jaar later, hebben we nog altijd geen contact. Hoewel ik het rot vind, vind ik dat vooral voor mijn schoonouders. Zij zijn er echt verdrietig om en dat gun ik hen natuurlijk niet. Alle kleinkinderen spelen nog regelmatig samen bij opa en oma, dat is leuk voor hen en vind ik ook belangrijk. Onze kinderen kunnen natuurlijk gewoon een band opbouwen. Als ze later wat ouder zijn, kunnen ze nog samen afspreken zonder ons, als ze dat leuk vinden.
Voor mezelf vind ik het, heel eerlijk, eigenlijk wel lekker. Ik heb de afgelopen jaren zó veel irritatie gevoeld richting mijn schoonzus en zwager. Ik kon me dagenlang rot voelen als ik hen weer een middag had horen snauwen tegen hun kinderen. Daar ben ik nu vanaf. Dat is echt een opluchting. Mijn vriend heeft er gelukkig ook niet echt moeite mee. Veel meer dan mijn excuses aanbieden, kan ik niet doen. Ik vind het wel prima zo.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
