privé beeld
Daisy is de trotse moeder van een dochter, maar toen haar relatie strandde, kwam ook haar hoop op een groot gezin in gevaar. Om verlost te zijn van de tijdsdruk liet Daisy haar eicellen invriezen. “Ik hield het stil, want ik was bang voor negatieve reacties.”
Daisy Oppelaar (38), moeder van Izzy (6): “Toen Izzy anderhalf jaar oud was, gingen haar vader en ik uit elkaar. Dat was echt een zware, verdrietige tijd. De droom van een groot gezin leek ineens verder weg dan ooit.
Toch bleef die wens om meer kinderen te krijgen aan me knagen, ook al stond ik weer op de datingmarkt. Iedere keer als ik een leuke vent ontmoette, hoorde ik de tikkende tijdbom in mijn hoofd: ‘Is hij het? De vader van mijn volgende kind?’ Geloof me, daten met zo’n gedachtegang is niet bepaald relaxed. En toen, alsof het universum besloot in te grijpen, vroegen zowel mijn therapeut als mijn zusje in dezelfde week: ‘Waarom laat je je eitjes niet invriezen?’ In eerste instantie dacht ik: huh, wat? Maar daarna begon het idee toch te sudderen. Als je je eitjes invriest, koop je eigenlijk tijd. Je kunt rustig blijven daten zonder die constante druk en teleurstelling als het niet blijkt te werken. Zo gezegd, zo gedaan. Niet veel later zat ik jankend tegenover mijn huisarts. Ik ben 36, gescheiden, en moet mijn eitjes laten invriezen. Wat ben ik toch een sneu geval, dacht ik.
Na dat emotionele doktersbezoek parkeerde ik het hele eitjes-idee in de vriezer en gooide me weer vol overgave in het datingleven. Het leek goed te gaan met een leuke vent. Het werd zelfs serieus, of in ieder geval voelde het zo. Maar toen, out of the blue, was het ineens pats-boem over. Dat was de druppel. Ik besloot het heft in eigen handen te nemen en me in te schrijven bij een kliniek aan de andere kant van het land. Want toen de huisarts zei dat ik in de Randstad minstens anderhalf jaar zou moeten wachten, ben ik meteen verder gaan speuren. Hij gaf me de tip om richting het noorden of zuiden van het land te kijken, waar de wachttijden een stuk korter zijn. De volgende dag hing de kliniek al aan de lijn: ‘Mevrouw, u kunt over zes weken beginnen.’
Na het intaketraject stond ik thuis met een injectienaald vol hormonen in mijn hand. De tranen stroomden over mijn wangen. Wat ben ik in godsnaam aan het doen, dacht ik. Tegelijkertijd voelde ik een soort opluchting. Het ging nu echt gebeuren. De wetenschap dat mijn eitjes straks veilig in de vriezer zouden liggen, voelde als een verzekering voor de toekomst. Geen tijdsdruk meer, gewoon een plan B achter de hand.
Makkelijk was het niet. Het hele traject kostte me 5000 euro en geloof me, dat was geen appeltje-eitje. Regelmatig moest ik op en neer naar Tilburg voor de nodige afspraken. Elke keer weer die injecties vol hormonen, de pijnlijke punctie, en het feit dat mijn hele leven voor een paar maanden op z’n kop stond. Dit was echt geen walk in the park.
Ondanks alle uitdagingen voelde ik me gesterkt in mijn keuze. Het maakte me ook bewust hoe gezegend ik al was met mijn prachtige dochter, Izzy. Niet iedereen die dit traject ondergaat heeft al een kind, en sommigen zullen er alles voor geven om die droom te realiseren. Ik besefte steeds meer dat ik al iets heel moois had.
Ik hield het invriezen van mijn eitjes dan ook stil voor de online wereld. Niet omdat ik me ervoor schaamde, maar omdat ik echt bang was voor negatieve reacties. Mensen zouden misschien denken: je hebt al een kind, waarom zou je nog je eicellen laten invriezen? Ik begrijp dat er vrouwen zijn die een moord zouden doen voor wat ik heb. Maar ik wilde zo graag een broertje of zusje voor Izzy. Ik hoopte dat mensen zouden begrijpen dat deze beslissing niet zomaar was genomen, maar juist uit liefde voor mijn dochter en het verlangen naar een groot gezin.
Na een halfjaar besloot ik het toch te delen, want ik wilde anderen laten zien dat dit een legitieme keuze is. En weet je? Ik kreeg alleen maar positieve reacties. Vrouwen die zich herkenden in mijn verhaal, die blij waren dat ze niet de enige waren. Op een festival werd ik zelfs aangesproken door een vrouw die dankzij mijn verhaal haar eicellen had laten invriezen. Dat raakte me diep. Ik was zo blij dat ik door mezelf kwetsbaar op te stellen anderen had kunnen helpen. Dat ik kon delen dat als je ergens van droomt, je ervoor moet gaan. Linksom of rechtsom. Of dat nu het invriezen van je eicellen is of iets anders. Denk niet dat je gefaald hebt als je boven de dertig bent en nog geen kinderen hebt. Het leven loopt soms anders dan gepland, maar dat betekent niet dat je geen controle hebt. Je kunt altijd je eigen pad kiezen en je dromen achterna gaan. Want uiteindelijk draait het allemaal om jou en wat jij wilt bereiken.
Na het traject voelde ik me anders, opgelucht zelfs. De constante druk van die tikkende biologische klok was minder geworden. Ik kon weer ademhalen, de toekomst zag er ineens een stuk zonniger uit. En misschien wel het mooiste: ik begon weer te stralen, en dat bleef niet onopgemerkt. Nog geen halfjaar na het invriezen van mijn eicellen liep ik mijn huidige vriend tegen het lijf. Vanaf het begin waren we open over onze kinderwens. Hij is zes jaar ouder, dus het onderwerp kinderen kwam al snel ter sprake. Toen ik hem vertelde over mijn ingevroren eitjes, reageerde hij superchill. Hij vond het juist fijn dat we de tijd konden nemen om elkaar goed te leren kennen, zonder die druk om snel kinderen te krijgen.
Of ik die ingevroren eitjes ooit nodig zal hebben? Misschien niet, misschien wel. Maar het is een fijn gevoel dat ze er zijn, als een soort backup-plan. Het geeft me de rust om te genieten van mijn relatie zonder die constante angst dat de tijd me inhaalt. Als ik van tevoren had geweten dat ik mijn huidige vriend zou ontmoeten, had ik het misschien niet gedaan. Tegelijkertijd weet ik dat het invriezen van mijn eicellen me die rust heeft gegeven die ik nodig had om te worden wie ik ben.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
We hoeven het jullie niet te vertellen, maar het leven met kinderen is duur. En het wordt alleen nog maar duurder, want de vaste lasten gaan ook in 2025 weer flink omhoog.
Of je nu uit een warm nest komt of niet, je neemt altijd wel iets mee uit z’n jeugd waar je later mee worstelt. Wil je dat soort patronen doorbreken, misschien omdat je nu zelf een gezin hebt, dan is een familieopstelling geen slecht idee.
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke dinsdag vertelt een lezeres daarom over haar dilemma.
Bella en Martin zijn hartstikke verliefd, maar toch komt seksen er nauwelijks van. Is het niet de baby die huilt, dan is het wel een ander kind dat het vuurtje weer weet te doven.
Daisy is de trotse moeder van een dochter, maar toen haar relatie strandde, kwam ook haar hoop op een groot gezin in gevaar. Om verlost te zijn van de tijdsdruk liet Daisy haar eicellen invriezen. “Ik hield het stil, want ik was bang voor negatieve reacties.”Daisy Oppelaar (38), moeder van Izzy (6): “Toen Izzy anderhalf […]
Als je de vieze was in de droger doet of tandpasta op je gezicht smeert, betekent dat niet dat je langzaam gek aan het worden bent. Het betekent dat je honderdduizend ballen tegelijk in de lucht houdt. Mag het dan alsjeblieft een keertje misgaan, ja?
