Hannah: ‘De dakloze vrouw straalde door het onderonsje met mijn nieuwsgierige kleuter’

“Het is woensdagochtend en zoals elke week staat er een supermarktbezoek op de planning. Mijn vierjarige dochter Lotte is er, zoals altijd, helemaal klaar voor. Ze trekt haar rode regenlaarsjes aan, terwijl ze naar me lacht met haar mond vol broodkorsten. Ze vindt boodschappen doen leuk, vooral omdat ze dan een kinderkarretje mag duwen, wat meestal betekent dat ze meer omver rijdt dan helpt, maar hé: door te doen, leert men.

Dakloze vrouw

We lopen de supermarkt in en ik heb mijn vaste lijstje in mijn hoofd. Brood, melk, pasta.. je kent het wel. Lotte rent direct op de kinderkarretjes af en claimt er een met een kapotte wiel. Natuurlijk.

Terwijl we naar binnen lopen, zie ik een dakloze vrouw voor de ingang staan. Voor haar staat een klein krukje met daarop een stapeltje kranten. Ze draagt een oude, versleten jas en een gebreide muts die niet bij haar outfit past, maar haar gezicht straalt een soort rust uit. Meestal loop ik snel dit soort situaties voorbij. Niet omdat ik ongevoelig ben, maar omdat ik gewoonweg meer gefocust ben op mijn eigen boeltje. Vandaag heb ik geen tijd om haar te ontwijken. Lotte, die alle tijd van de wereld heeft, kijkt haar gefascineerd aan.

Lees ook: Chayah: ‘In de winkel kreeg hij een poepexplosie die zelfs Superman niet had kunnen stoppen’

‘Mama, wie is die mevrouw?’ vraagt ze luid. Ik mompel iets over dat de mevrouw kranten verkoopt en probeer Lotte de supermarkt in te duwen. Maar Lotte heeft de vrouw al in het vizier. Voordat ik het doorheb laat ze haar karretje achter en loopt ze in een rechte lijn op haar af. Ze kijkt omhoog naar de vrouw en zegt: ‘Waarom verkoop jij kranten?’ De vrouw lacht vriendelijk, maar ook een beetje verrast. ‘Ik probeer een beetje geld te verdienen, lieverd,’ zegt ze zacht. Lottes gezicht trekt in een frons. ‘Heb je dan geen huis?’ vraagt ze, de kinderlijke directheid waar je als ouder altijd een beetje ongemakkelijk van wordt. De vrouw schudt haar hoofd. ‘Nee, dat heb ik niet.’

Plakkerig spekje

Ik wil tussenbeide komen, de situatie ‘verzachten’, maar ik zie iets in de ogen van de vrouw. Een soort warmte die ik niet had verwacht. Ze lijkt het fijn te vinden, dit onderonsje met mijn nieuwsgierige kleuter. Misschien is het omdat kinderen geen oordeel vellen. Ze zien alleen wat er is. ‘Dat is niet leuk,’ zegt Lotte. ‘Wil je een snoepje? Ik heb er nog eentje in mijn jas.’ Ze steekt haar kleine handje in haar bloemetjes jaszak en haalt een plakkerige spekje tevoorschijn. De vrouw kijkt naar het pastelkleurige snoepje en lacht. Een glimlach die haar ogen doet twinkelen. ‘Dank je wel, lieverd, maar eet jij het maar op. Jij hebt het harder nodig dan ik.’

Krant van eigen euro

Lotte trekt een wenkbrauw op en kijkt mij aan, alsof ze wil checken of dit echt waar kan zijn. Ik geef haar een kleine knik. ‘Misschien kunnen we wel een krant van de mevrouw kopen?’ stel ik voor. Lotte knikt enthousiast. Ik graai wat muntjes uit mijn portemonnee, maar Lotte is mij voor en steekt haar kinderhandje opnieuw in haar jaszak om er een euro uit te vissen die ze laats van opa heeft gekregen. ‘Ik koop ‘m,’ zegt ze vastberaden.

De vrouw neemt het geld aan en geeft Lotte een krant, terwijl ik voel hoe er een brok in mijn keel ontstaat. Dit moment… zo klein, zo simpel, maar het raakt me meer dan ik had verwacht. Terwijl we naar binnen lopen, kijk ik naar mijn dochter die trots met de daklozenkrant in haar kleine winkelkarretje de supermarkt in racet, zonder dat ze zich bewust is van wat voor een liefdevolle daad ze heeft verricht.

Kinderen zien de wereld zo anders, zo open. En soms is dat precies wat we op een dag nodig hebben.”

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.