Beeld: Shutterstock
Van de ene op de andere dag was gescheiden moeder Noor (33) er klaar mee, met single zijn. Ze opende een Tinder-profiel en belandde – totaal onverwacht – in een heel nieuw leven.
“De lente begon. Waar ik ook keek: overal zaten verliefde stelletjes. Op het terras. In het park, wanneer ik naar huis fietste uit mijn werk. Zelfs ouders leken allemaal hand in hand te staan op het schoolplein. Drie jaar was ik nu alleen met mijn kinderen, Davide (10), Joëlle (8) en Noah (6). We hadden het heerlijk samen. Maar om de week waren ze een week naar hun vader en dan was ik alleen. Een van de kerstdagen, oudjaar, een van de paasdagen, zomervakanties; ik bracht ze door in mijn uppie. Dat wil zeggen, zonder partner. Want lieve vrienden zat die me uitnodigden, maar als single tussen de stelletjes voel je je soms toch een beetje ontheemd. Zeker wanneer op 31 december de klok twaalf uur slaat en iedereen elkaar kust, behalve jou.
Ik groeide op in een streng gezin. Gereformeerd; over gevoel werd niet gesproken. Trouwen deed je vanuit huis, liefst niet te laat, en scheiden kwam niet voor in onze wereld. Mijn drie zussen zijn allemaal nog samen met hun vriendjes van de middelbare school – officieel hun mannen sinds ze begin twintig waren. Als jongste was ik altijd de rebel. Ik wilde uit, het leven ontdekken búiten ons beschermde gezin. Toch bleef ook ik plakken aan mijn eerste vriendje, Benjamin. Ik ontmoette hem tijdens het eerste jaar van mijn studie. Het kwam simpelweg niet in me op om het anders te doen.
Benjamin kwam uit een vergelijkbaar nest. Voor hem was het dan ook vanzelfsprekend dat we direct na ons afstuderen – we hadden nog geen nacht samen doorgebracht – trouwden, kinderen kregen, en ik thuis zou blijven om voor het gezin te zorgen. De inkt van ons trouwboekjes was nog nat toen ik zwanger bleek. Vijf jaar later was ik 27, drie kinderen verder en nog slechts een schim van mezelf – met een gat in mijn cv waar een caravan in paste. Ja, ik was een voorbeeldige vrouw en moeder. Dienstbaar, betrokken.
Alles volgens de regels waarmee ik was opgevoed. Maar vanbinnen kon ik wel gillen.
Benjamin kon er niets aan doen, wij allebei niet. We wisten niet beter, en zonder enige vaardigheid in communicatie had geen van ons een idee van hoe belabberd de ander zich eigenlijk voelde. Want ook Ben bleek ongelukkig. Dat kwam pas boven tafel toen ik griep kreeg en niet herstelde: een burn-out. Toen móest ik wel met de billen bloot – en Ben kon niet anders dan volgen.
Wat de Heer samenbrengt, mag een mens niet scheiden. Dus volgden we – in het diepste geheim – relatietherapie. Feit was dat we op geen enkel vlak matchten, zelfs de therapeut zag het al na drie sessies. Het was niet dat we echt uit elkaar gingen, hielden we elkaar voor toen we de scheiding inzetten. We zouden altijd samen voor onze kinderen zorgen – iets wat tot op de dag van vandaag heel harmonieus lukt.
Onze ouders spraken er schande van. Mijn vader en moeder bleven Ben uitnodigen, op zondagen en met kerst. Zijn ouders dachten dat ik de kolder in mijn kop had gekregen; scheiden, dat dééd je gewoon niet. Laat staan verdergaan met je leven, met de liefde.
Ik had het prima naar mijn zin met mezelf, in de drie jaar dat ik single was. Was niet bezig met mannen, het was druk zat mijn kinderen te combineren met een baan – die ik zonder arbeidsverleden moest opbouwen vanaf nul. Het kwam niet in me op te daten; dat was een andere wereld. Al mijn vriendinnen waren getrouwd en seks met een ander dan de vader van je kinderen? Ondenkbaar.
Tot de lente aanbrak dus, een jaar geleden. Het was vrijdag, iedereen had plannen voor het weekend. Mijn kinderen waren bij hun vader. Natuurlijk, ik kon zoals altijd aanhaken bij een van de stellen waarmee ik bevriend was. In mijn eentje een filmpje pakken. Op de bank voor Netflix kruipen. Maar opeens voelde dat alles zó eenzaam. Kijkend naar alle verliefde stelletjes buiten – zelfs in de supermarkt leek iedereen dolgelukkig samen in de rij te staan – was ik er in één klap klaar mee. Hoezo was liefde niet meer voor mij weggelegd? Had ik hem met Benjamin ooit wel echt ervaren?
Mijn hele volwassen leven had ik geleefd via de regels van mijn ouders. En van het ene op het andere moment begreep ik niet meer waarom. Gaf ik mijn kinderen niet het beste voorbeeld door voor mezelf te kiezen? Als ik ze iets gunde in hun volwassen leven, was het wel geluk met een partner die bij ze past. Ik haalde een diepvriespizza bij de buurtsuper, trok thuis een fles wijn open en installeerde Tinder op mijn telefoon.
Vanaf dat moment veranderde alles. Ook ik viel aanvankelijk in de valkuil waarbij ik alleen nog maar zat te swipen. Niet alleen die vrijdagavond, ook de dagen erna. Op de wc. Terwijl de pasta gaar kookte. Tijdens het achtuurjournaal. In een mum van tijd had ik een waslijst aan matches – idioot hoe makkelijk dat gaat.
Op de eerste avond al raakte ik aan de praat met Leander. Hij was net als ik al jaren gescheiden, niet uit op snelle seks, en zocht vooral diepgang. Binnen 24 uur besprak ik dingen met hem die ik met Benjamin nooit voor mogelijk had gehouden. Er ontstond een innige vriendschap die zich nu, een jaar later, alleen maar verder verdiept. En ik deed meer Tinder contacten op.
Soms dronk ik iets met een man, anderen ontmoette ik nooit. Sommigen spreek ik een jaar na dato nog steeds alleen via WhatsApp. Bovenal vond ik op Tinder iets waarvan ik niet wist dat ik het zocht, maar wat mijn leven compleet veranderde: nieuwe vrienden. Mensen die, net als ik, zeeën van vrije tijd hadden zonder kinderen. Dezelfde interesses hadden. Mijn oude vriendinnen bleven dierbaar, maar leefden het leven volgens mijn ‘oude regels’. Opeens bracht ik mijn weekenden door in musea en restaurants. Was ik niet meer het vijfde wiel aan de wagen, maar het middelpunt van de aandacht. Het voelde alsof ik opnieuw werd geboren.
Sommige contacten sneuvelden zo snel als ze kwamen. Want laten we eerlijk zijn: uiteindelijk is het overgrote deel van de mensen op Tinder wél op zoek naar snelle seks. Maar weten dat er zo veel mensen rond lopen met dezelfde wensen en verlangens als ik, voelt als een bevrijding.
Inmiddels heb ik ook liefde gevonden. Niet via Tinder, maar via een datingsite. Het is pril en ik laat het voorlopig wel uit mijn hoofd mijn kinderen erin te betrekken. Hij begrijpt mijn terughoudendheid in een nieuwe relatie en accepteert dat ik mannelijke single vrienden heb. Mijn ouders hebben geen idee, zelfs de meesten van mijn vriendinnen vertel ik niet over mijn nieuwe leven. De paar mannen die ik als vrienden beschouw en inmiddels over de vloer komen met verjaardagen, heb ik zogenaamd ontmoet op feestjes of via werk. De rest beschouw ik als privacy. Ik ben eindelijk gelukkig met mezelf, daar gaat het me om. En tegen de tijd dat mijn online liefde de ware blijkt, mag de hele wereld het weten.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen.
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Verdrietig nieuws voor Douwe Bob en zijn vriendin Anouk: hun zoontje, dat in de lente ter wereld zou komen, is stilgeboren.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
