Bron: Canva
Iedere ouder weet: een goede oppas vinden is goud waard. Maar soms duurt het even voordat je de juiste match hebt… zoals bij Jack en Anita.
Sarah: “Vanaf het moment dat Jack kon kruipen, wisten we dat we een handenbindertje in huis hadden. Zijn bijnaam, Dennis the Menace, is niet voor niets. Vier jaar oud en vol energie, met een ontembare nieuwsgierigheid en een enorme drang om kattenkwaad uit te halen. Zijn zusje Ellie is zijn tegenpool: rustig en braaf. Maar Jack… Jack heeft een talent om mensen tot wanhoop te drijven.
Toen we op zoek gingen naar een oppas, benadrukten we dat we iemand nodig hadden die stevig in haar schoenen stond. Iemand die Jack niet alleen aankon, maar hem ook een beetje in toom kon houden. Anita leek in eerste instantie perfect. Een lieve, wat oudere vrouw met een warme glimlach en een zachte stem. Ze had jarenlange ervaring en verzekerde ons dat ze wel raad wist met pittige kinderen.
Ik had mijn twijfels. Ze leek zó zachtaardig, zó lief… Kon ze echt tegen Jack op? Maar ze was overtuigd van haar kunnen, dus gaven we haar een kans.
De eerste dag liep al compleet uit de hand. Jack wist in de speeltuin van haar weg te rennen en was een kwartier spoorloos. Uiteindelijk bleek hij in de bosjes verstopt te zitten, schaterlachend terwijl Anita in paniek rondrende met Ellie op haar arm. Ik kreeg een telefoontje op mijn werk en hoorde de vermoeidheid in haar stem.
Daarna volgden de incidenten elkaar in rap tempo op. Een plakkerige lolly in haar haren. De knuffel van Ellie in de sloot, waarna Anita hem er weer uit moest vissen. Een middagje slakken verzamelen in de tuin eindigde ermee dat Jack er dertig mee naar binnen smokkelde en ze keurig uitstalde op de salontafel. Bleek dat Anita een panische angst voor slakken had. Ze gilde het uit aan de andere kant van de telefoon, en Jack lag dubbel van het lachen.
Bijna dagelijks werd ik op mijn werk opgebeld. Soms met een vermoeide zucht, soms met een lichte paniekkreet. Langzaam begon ik te twijfelen of dit ging werken. Misschien moesten we toch op zoek naar iemand anders.
En toen kwam die ene middag. Mijn telefoon ging en ik zag Anita’s naam voor de zoveelste keer op het scherm. Zodra ik opnam, hoorde ik haar stem trillen. ‘Hij is nu echt te ver gegaan!’ gilde ze hysterisch.
Blijkbaar had Jack, terwijl Anita de luiertas van Ellie aan het uitkloppen was, de deur achter haar dicht gegooid. Gelukkig was Ellie bij haar. Toen ze hem sommeerde om open te doen, riep hij door de brievenbus dat ze eerst snoep voor hem moest kopen. Alleen dan zou hij haar weer binnenlaten.
Ze had uiteindelijk maar toegegeven en een zakje snoep uit de winkel gehaald en het door de brievenbus gepost. Maar Jack wilde meer. Hij begon te onderhandelen, wilde nog een zakje, en nog één… Toen had Anita het opgegeven. Ze belde me in tranen op en zei dat dit haar laatste dag was: ‘Ik trek het niet meer, dit is te veel.’ En ik gaf haar geen ongelijk.
Achteraf had ik naar mijn gevoel moeten luisteren. Anita en Jack waren geen match. Voor de volgende ronde gesprekken besloten we Jack zelf te betrekken. Hij kreeg inspraak in wie zijn oppas werd.
En dat werkte. Het werd een jonge, sportieve meid die samen met hem slakken verzamelt, op avontuur gaat en eindeloos met hem voetbalt. Het gekke is: Jack is ineens een ander kind. Nog steeds een boef, maar met iemand die hem begrijpt en zijn energie in de juiste banen leidt. En Anita, die is voor een heel andere carrière gegaan, vrees ik.”
Ook Suzan bevond zich in een oppas drama. Toen ze thuiskwam, trof ze haar kind moederziel alleen aan in de speeltuin. Je leest haar verhaal hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Ouderschap is prachtig, maar soms ook doodvermoeiend. Gelukkig kunnen we leren van hoe ze het in Mozambique, Brazilië, Singapore en Maleisië aanpakken. Daar draait opvoeden minder om alles alleen doen en meer om samen dragen. En dat maakt het niet alleen lichter, maar ook leuker.
