Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (53) is schrijver van romans, freelance tv-redacteur en columnist. Zijn bestseller Weg van Lila (meer dan 30.000 exemplaren verkocht) is voor het eerst verkrijgbaar als e- boek en dat vieren we de komende weken met steeds een nieuw voorproefje uit zijn boek. Dit is deel I.
‘Papa, pappie…’ Een zacht handje glijdt over mijn gezicht. ‘Papa, wakker worden…’ Ik trek mijn been onder het dekbed en rol me op. Mijn linkeroog waagt zich voorzichtig aan de buitenwereld. Schemering van ochtendzon door dichte gordijnen. Vlak boven mijn gezicht kijken twee ogen me vol verwachting aan. Mijn glimlach vecht zich door het slaapdronkenschap naar buiten.
‘Goeiemorgen, schatje…’ kraak ik. ‘Heb je lekker geslapen?’
‘Jaa. Pappie, gaan we spelen? Dan ben ik het kindje en jij de papa.’ Kreun.
‘Dat is goed, liefie. Ik ben zo wakk…’ Met een reuzensprong landen Lila’s knieën in mijn borstkas.
‘Auwwww… bruut!’ Lila heeft er zin in.
‘Ik ben het kindje dat springt op het bed en jij bent de papa die daarom heel hard moet lachen…’ Meteen zet ze het op een hupsen. Ik sluit mijn ogen en ontken dat ik beweeg, maar het matras danst driftig op het ritme van haar sprongen mee. Ik wil schelden, maar de oneindig geduldige vader die ik mezelf heb aangeleerd te zijn, glimlacht grondig door.
‘Pappaaa, kom je????’
Ik spring op en grom als een monster. Het duizelt. Doorgaan. Ze vindt het leuk.
‘Grrrrrauw, alle kindertjes die lopen te springen op hun arme papa’s worden nú opgegeten!’
Een even schel als blij geschreeuw boort zich in mijn slaaporen. Dan waggel ik als een ontsnapte gorilla achter mijn gillende kind aan richting haar prinsessenkamer.
‘Wroooaaarrrr…’ roep ik in de deuropening. Weer gelach en gegil. Lila grist Nijntje uit de hoek met knuffels en duikt met het speelgoedkonijn onder haar roze dekbed. Met mijn handpalmen maak ik naderende voetstappen op het bed. De roze bobbel in het dekbed giert het uit. Ik begin zachtjes aan het dekbedje te trekken.
‘Hejjjj… Wie zit hier onderrrrrr?’
‘Niemand!’ De bobbel deint hinnikend van plezier heen en weer. Ik trek harder. Eerst verschijnen er twee voetjes, dan samengevouwen beentjes met opgerolde pyjamapijpjes, twee billen, een knuffelkonijn en uiteindelijk het stralende gezicht van Lila.
‘Hebbes,’ roep ik lobbig. ‘… ik ben het knuffelmonsterrrrr!’
Lila springt hoog op in mijn tentakels, slaat haar armen en benen stevig om me heen en geeft me een kus.
‘Hallo, lief monster… Wat gaan we doen vandaag, pappie?’ Ik slik.
Vandaag. Het gebeurt vandaag. Het zwaard van Damocles. Die verdomde emmer met brandende pek die ons al bijna drie jaar boven het hoofd hangt. Ons alle drie – Lila, Mikki en mij. Vandaag is de allesbeslissende uitspraak. Hoe laat is het nu? Halfnegen. Pfff… Vanaf elf uur kan Sara bellen met de uitslag. Het bevrijdende telefoontje. De afsluiting van tweeënhalf jaar loopgravenoorlog en ellenlang juridisch touwtrekken om ons kind.
Weg van Lila is een autobiografische roman over de strijd van een vader om zijn kind, waarbij je tranen lacht en tranen huilt. Het ultieme vakantieboek voor onder je parasol. In zijn geheel te verkrijgen via deze link.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
